Business, μπούρκες και ποδαρόδρομος στην AutoMechanika

Τι βλέπεις όταν πηγαίνεις στη μεγαλύτερη έκθεση προμηθευτών ειδών αυτοκινήτου στον πλανήτη; Καλώς ήλθες στη Φρανκφούρτη, το μεγάλο οικονομικό κέντρο της Ευρώπης

Για μια ισοπεδωμένη πόλη από τις Συμμαχικές δυνάμεις πριν μόλις εβδομήντα χρόνια, η Φρανκφούρτη είναι πανέμορφη.

Η οικονομική της ισχύ κυλά παράλληλα με τον ποταμό Main, οι δεκατέσσερις ουρανοξύστες θυμίζουν κάτι από Μanhattan και ο συνδυασμός των δύο παραπάνω της έχουν δώσει το παρατσούκλι ”Mainhattan”. 

Στο κέντρο της πόλης δεσπόζουν οι ουρανοξύστες ως ένα άλλο κέντρο οικονομικού εμπορίου

Για την ακρίβεια, δεν είναι παντού πανέμορφη, όπως θα διάβαζες σε έναν απ’ τους προβλέψιμους τουριστικούς οδηγούς που τυποποιούν περιγραφές με την ευκολία που τα ζώδια κατατάσσουν την ανθρωπότητα σε μόλις 12 κατηγορίες. 

Έχει, για παράδειγμα, σημεία που περνάς τελείως αδιάφορα με ψυχρά, ανευφάνταστα κτίρια, πολλά μπαλώματα σε κεντρικούς δρόμους τα οποία, ωστόσο, οι τροχοί 17 ιντσών του λευκού Astra που μας συνόδευσε διαχειρίστηκαν με πλήρη απουσία τριγμών και αναταράξεων.

Στο Rüsselsheim, την πόλη που βρίσκεται το εργοστάσιο της Opel. Έξω από το παλαιό τμήμα του το άγαλμα του ιδρυτή της, Adam Opel, δεσπόζει δικαιολογημένα

Και βέβαια είναι πανάκριβη. Η ερώτηση του υπαλλήλου της υπαίθριας καντίνας για ένα ποτήρι Coca Cola είναι ενδεικτική: ”θέλετε πάγο;” με ρώτησε. Πού να φανταζόμουν πως επειδή δεν το ήθελα με πάγο θα έπρεπε να πληρώσω €3,70 αντί για €3,20.

Σου λέει, θα πιεις περισσότερη ποσότητα. Αν πρέπει, λοιπόν, να πληρώσεις σχεδόν τέσσερα ευρώ για ένα ποτήρι στο όρθιο, μπορείς να αντιληφθείς με γεωμετρική πρόοδο τις τιμές για να μείνεις το βράδυ.

Τα πάντα είναι στο ”θεό”, δεν γλιτώνεις με λιγότερα από €250 για μια μέτρια διαμονή και πρέπει να πας πιο έξω απ’ την πόλη για να βρεις κάτι πιο οικονομικό. Αν είσαι τυχερός, καθώς τα πάντα είναι ”κλεισμένα” ακόμα και σαράντα χιλιόμετρα πιο έξω απ΄το down town.

Κατέληξα σε ένα ξενοδοχείο, καθαρό, πολύ ήσυχο και σε ωραία περιοχή. Η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια μας ρώτησε από πού είμαστε. Όταν της είπα, με δυσκολία συγκράτησε την επιφύλαξή της. Θα επανέλθω.

Στο πλακόστρωτο κέντρο της Φρανκφούρτης με το Opel Astra 1.6 Turbo των 150 PS. Δύσκολα βρίσκεις θέση κι αν βρεις πας κατευθείαν για εισιτήριο στα ηλεκτρονικά εκδοτήρια – εδώ δεν έχει ”δυο λεπτά και έφυγα”

Εδώ εδρεύει η Deutsche Bank, εδώ είναι το Χρηματιστήριο του οποίου τις τιμές ακούς στις ειδήσεις, εδώ είναι το νέο οικονομικό κέντρο της Ευρώπης. Ειδικά μετά το Brexit, όπου το Λονδίνο μοιραία θα παίξει σε δεύτερο ρόλο. 

Η αλήθεια είναι πως στη διάρκεια της AutoMechanika γίνεται ένας χαμός από δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες στην πόλη. Ήξερα πως τρεις μέρες στο ”Mainhattan” θα κόστιζαν περισσότερο κι από ”γαλατάδικη” πτήση στο κανονικό, το Manhattan, στην άλλη άκρη της γης.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη έκθεση παγκοσμίως σε είδη automotive προμηθευτών. Από άπειρα μικρά stands Κινέζων χονδρεμπόρων με kit φαρμακείου για το πορτμπαγκάζ μέχρι βιομηχανικούς γίγαντες τύπου Bosch, Bilstein, Delphi με υπερπολυτελή φουτουριστικά περίπτερα και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Έχει και ωραία κορίτσια

Η έκθεση γίνεται κάθε δυο χρόνια, εναλλάξ με το Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου και απλά φρόντισε να φοράς αθλητικά παπούτσια, χοντρές κάλτσες και να γράψεις χιλιόμετρα. Με τα πόδια. Προσωπικά, δεν κατάφερα να δω και τα 11, φαραωνικών διαστάσεων, Halls της έκθεσης.  Τα μισά και πολλά ήταν. Μαραθώνιος Φρανκφούρτης έπρεπε να λέγεται.

Κάπου στη μέση της μέρας, πετάχτηκα απέναντι σε ένα, επίσης γιγαντιαίας χωροταξίας, Mall. Το Plaza, όπως με είχε ενημερώσει μια καλή φίλη, είναι η χαρά του street food. Σε δυο ορόφους υπάρχουν δεκάδες μικρά ”εστιατόρια”, τα περισσότερα Κινέζικα, Ινδονησιακά, Ινδικά και γενικώς όλα αυτά τα γλυκόξινα και umami. Πολύς κόσμος περιμένει για να φάει κάτι στα γρήγορα.

Το παραδοσιακό μεγάλο restaurant πεθαίνει, τουλάχιστον για την πανευρωπαϊκά σκληρά εργαζόμενη μεσαία τάξη, και το street food ανθεί. Διαλέγεις πιάτο, μικρό ή μεγάλο, το τουρλώνεις όσο θες από ποσότητα και πληρώνεις €5 ή €7, αντιστοίχως

Καταλήξαμε σε Κινέζικο που ήταν εξαιρετικό και σκεφθήκαμε πως αν γινόταν κάτι τέτοιο, στη Γλυφάδα για παράδειγμα, θα γινόταν ”κοπτήριο”. Άσε που θα έστελνε στα αζήτητα το τραγικό γειτονικό ”Kowloon” – και το ”τράτζικ” λίγο είναι.

Μετά, γυρίσαμε σε μερικά ωραίες μικρές πόλεις στα περίχωρα της Φρανκφούρτης. Τα χιλιόμετρα μαζεύονταν στο Astra που με σεβασμό στα όρια ταχύτητας δεν κατανάλωσε περισσότερα από 7.4 lt/100 km παρά την απουσία start/stop στο συγκεκριμένο.

Τεράστια διευκόλυνση τόσο το σύστημα On Star που μετατρέπει το αυτοκίνητο σε wi-fi hotspot για όλους τους επιβαίνοντες όσο και το άψογο interactivity του συστήματος πλοήγησης το οποίο, ναι είναι απαραίτητο. Ειδικά, αν βγείς έξω απ΄την πόλη όπου πολύ εύκολα χάνεις τις σωστές ”εξόδους” και πρέπει να έχεις συνοδηγό ”γατόνι” που να ”διαβάζει” τη διαδρομή πιο καλά κι απ΄τον Daniel Elena.

Το navi είναι απαραίτητο στο εξωτερικό ενώ και το συγκεκριμένο του Opel Astra δεν έκανε λάθος πουθενά. Απόλυτη ακρίβεια στην πλοήγηση, ευδιάκριτα γραφικά, εύκολος χειρισμός είναι τα συστατικά του. Σημειώστε την εξωτερική θερμοκρασία, μέσα Σεπτεμβρίου, στα βόρεια της Γερμανίας. Μέχρι και τη ζέστη μας πήρανε…

Στην πόλη συνυπάρχουν ειρηνικά, αυτοκίνητα, δίκυκλα, πεζοί και ποδήλατα. Κατεβαίνεις απ’ το πεζοδρόμιο και εφόσον είναι διάβαση, σχεδόν δεν κοιτάζεις για το εάν έρχεται αυτοκίνητο. Και να έρχεται, ξέρεις πως θα σταματήσει.

Υπάρχουν διάδρομοι για τα ποδήλατα, δεν θα δεις να στριμώχνεται η κίνηση πίσω από κατιόντες του Lance Armstrong, οι μοτοσικλέτες επέχουν θέση αυτοκινήτου – δεν μπαίνουν ανάμεσα στις λωρίδες, δεν βγαίνουν πρώτες στα φανάρια και χαιρετώ τον Ύψιστο που δεν βλέπεις ”παπιά” με κομμένες εξατμίσεις ούτε στην κόλαση του Δάντη (δεν εννοώ του γνωστού αοιδού).

Επίσης ειρηνικά, κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον, συνυπάρχουν ο άκρως δυτικοποιημένος τρόπος ζωής με το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο. Η μαντήλα δίνει και παίρνει. Παντού. Υπάρχουν, ως γνωστόν, τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια Τούρκοι στη Γερμανία και τους ακούς πολύ συχνά. Ο μέσος Γερμανός τους διαχειρίζεται τυπικά, ευγενικά αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχουν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, ούτε πολλά πάρε-δώσε.

Είναι εμφανές πως είναι εκτός υψηλόβαθμης επαγγελματικής εμπλοκής ενώ δεν το θεώρησα τυχαίο πως ανάμεσα στα χιλιάδες πρόσωπα με τα οποία διασταυρώθηκα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της έκθεσης δεν είδα ούτε μία γυναίκα με μαντήλα. Πόσο μάλλον με full-face-burka όπως οι τέσσερις women in black με τις οποίες ψιλοσκιάχτηκα στο αεροδρόμιο.  Έχουμε την ανοχή, έχουν τη θεοκρατία, υπάρχει χάσμα.

Τι έλεγα; Α, ναι, το αεροδρόμιο. Ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα απ΄το οποίο πηγαινοέρχονται 65 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως, είναι το πιο πολυσύχναστο στη Γερμανία και το τρίτο στην Ευρώπη με 1.365 πτήσεις τη μέρα...

Το πρωί πριν φύγουμε και πριν καν πάμε για πρωνό, πετυχαίνω στο ασανσέρ την κυρία του ξενοδοχείου. Με τα χίλια ζόρια της βγήκε ένα ”guten morgen”. Και δεν κρατήθηκε: ” Υou pay the bill?”. Τη φράση ”πληρώσατε το λογαριασμό”, τόσα χρόνια, σε τόσα ταξίδια δεν μου την έχουν απευθύνει ποτέ.

Πριν καν γίνει check-out; Το θεώρησα εξόχως προσβλητικό. Όχι, φυσικά, σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά ως Έλληνας. Ναι, δεν το ΄γραψα πιο πριν αλλά στα περίπτερα της έκθεσης όταν μας ρωτούσαν από ποια χώρα είμαστε, μπορούσες να δεις την επιφύλαξη στο ασπράδι του ματιού.

Κάποτε έλεγες ”from Greece” και ο συνομιλητής ενθουσιαζόταν. Δεν ήταν η βαριά βιομηχανία που, ούτως ή άλλως, ποτέ δεν είχαμε ούτε το οικονομικό μας χαρτοφυλάκιο. Ήταν η Ελλάδα με τα καλά της, τα ανέμελα και το μεγάλο μας Μπλε. Τώρα φαίνεται πως ακόμα κι αυτά έχουν περάσει στο περιθώριο του συλλογικού ασυνείδητου της αλλοδαπής.

Διέκρινα πως κάτι έχει αλλάξει. Η χώρα δεν έχει χάσει μόνο χρόνο, άπειρο χρήμα και πολιτική αξιοκρατία. Έχει χάσει την υστεροφημία της, έστω για ό,τι μας έχει απομείνει. Είναι κρίμα. Χάνεται χρόνος, θέλεις προτιμολόγηση στις τράπεζες ακόμα και για τυπικές παραγγελίες, το δημόσιο σου κάνει τη ζωή δύσκολη, βουλευτές ανακοινώνουν πως καλό είναι να ξεχάσουμε τον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης όπως τον ξέραμε.

Ναι, ο καπιταλισμός έχει πολλά κακά. Αλλά είναι, ιστορικά αποδεδειγμένα, λιγότερα απ΄ τα απομεινάρια των ψευδαισθήσεων.

Επιβλητικό; Αλαζονικό; Η αποθέωση του motto ”τα ακριβά αρώματα κρύβονται σε μικρά μπουκάλια”; Το stand της Chanel μοιάζει με μεγάλο ναό όπου στο κέντρο του βρίσκεται το μικροσκοπικό προϊόν

Στην Automechanika κλείνονται δουλειές, προωθούνται τεχνολογίες, ”γυρίζει” το χρήμα, οι Κινέζοι μπορεί να ΄χουν ακόμα το σφυροδρέπανο στη σημαία αλλά έπρεπε να βλέπατε με πόσα εκατοντάδες περίπτερα εκπροσωπούνταν, οι μαντήλες, εδώ, στη ”μισητή” Γερμανία έρχονται να δουν άσπρη μέρα. Και όχι σε μια άλλου τύπου Μέκκα. 

Photo: 4Drivers/ Google