Γιατί η Αμερική σε κάνει μαλθακό οδηγό. True story

Ένας Έλληνας petrolhead από την άλλη όχθη του Ατλαντικού γράφει για την οδήγηση στην Αμερική, σεμινάρια για Θιβετιανούς μοναχούς και ασφάλτινα γυαλόχαρτα

Οδηγώντας στη χρονιά του Covid. Η μάσκα κοινή όπως και η αγάπη για την οδήγηση. Και από ‘κει και πέρα το χάος μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας

Έβγαλα δίπλωμα στην πρωτεύουσα κατευθείαν στα 18. Πριν την επέλαση κινητών τηλεφώνων και όταν στο σπίτι είχαμε dial up σύνδεση. Ελάχιστη ώρα μπροστά σε οθόνες και βόλτες πολλές

Θα μου άρεσε να είχα δικαίωμα νόμιμης (γκούχ γκούχ) οδήγησης από τα 15. Πόσα λεφτά πεταμένα στους ταρίφες.

Όταν έβγαλα το αμερικάνικο στα 23 (πας με το αυτοκινητό σου), θυμάμαι να με πιάνει νευρικό γέλιο γιατί ο εξεταστής δε γνώριζε από χειροκίνητο. All things equal. Εύκολα θα είχα μια Mustang V6 για πρώτο και όχι Fiat Panda 900.

Αλλά έμαθα να παρκάρω στις ανηφόρες και στα στενά γύρω απ’ το Λυκαβηττό. Με χειρόφρενο και συμπλεκτάρισμα της όπισθεν.

Σε ανύπαρκτες θέσεις που έλεγες δεν χωράει με τίποτα. Και να υπολογίζεις στο βαθμό δυσκολίας τα παρκαρισμένα απέναντι για σωστή γωνία εισόδου.

Οι Αμερικανοί φίλοι μου θα κάνουν ένα παράλληλο παρκάρισμα μια φορά το χρόνο. Αλήθεια υπάρχουν περιπτώσεις, μάλιστα κάποιοι (λίγοι) το κατέχουν κιόλας. Θα κορδόνωνται για ώρα βέβαια μετά. Τι να τους πεις. Απλώς χαμογελάς, ανέβηκαν λόφο όταν εμείς έχουμε μπροστά μας Έβερεστ επί καθημερινής βάσης

Όταν έχεις περάσει απ΄τη δυσκολία της Αθηνών-Πατρών, τα υπόλοιπα είναι piece of cake στο Αμέρικα. Εν προκειμένω, ο φίλτατος contributor του 4Drivers, κ. Ιωάννης Ιωάννου με ομοϊδεάτες petrolheads

Η Αμερική είναι η Μέκκα του drive through

Με χαλάει τέτοια ευκολία και άπλα, σε κάνει μαλθακό σαν οδηγό.

Στην πατρίδα μαθαίνεις εμπειρικά και εξ’ ανάγκης το ακριβές μέγεθος του οχήματός σου και εκτιμάς διαφορετικά τις αποστάσεις.

Αν θα μπείς αργότερα σε πίστα είναι λίγο δεύτερη φύση, όπως ο κ. Μιγιάγκι μάθαινε στον Ντάνιελ-σαν wax on wax off και μετά ήξερε ήδη από καράτε.

Κίνηση στις μεγαλουπόλεις

Δεν ξέρουμε τι εστί πραγματικό μποτιλιάρισμα. Οκέυ. Έχεις φάει χουνέρι στη Μεσογείων, στο ποτάμι και στην Κηφισίας στάνταρ. Σε νιώθω.

Στο Λος Άντζελες όμως υπάρχει ο γνωστός αυτοκινητόδρομος 405. Οι ντόπιοι κάνουν χιούμορ με το λογοπαίγνιο “four or five” εννοώντας την μέση ωρίαια από πάνω στου Γκέτυ μέχρι να βγεις LAX.

Θυμάμαι συνάδελφο να μου λέει «περίμενε δυό ώρες να φύγεις για τον προορισμό σου, αν φύγεις τώρα θα φτάσεις πιο μετά από ότι αν φύγεις μετά». Κουλό και πέρα για πέρα αληθινό. Καλά για Ατλάντα σε ώρα αιχμής δε κάνω αναφορά. Σεμινάριο για Θιβετιανούς μοναχούς πάνω στην άσκηση υπομονής

Σε Βόρεια Ευρώπη και Αμερική, ως επι το πλήστον, υπάρχει μια ηθική και ένας σεβασμός στο γεγονός ότι ο δρόμος είναι κοινόχρηστος.

Αν και σταδιακά, όσο περνούν τα χρόνια, έχω παρατηρήσει μια κατιούσα, κατά πλειοψηφία δε σε κόβει ο άλλος στη μέση του δρόμου, ούτε σε διπλαρώνουν στο φανάρι λες και είσαι ο μαλάκας γιατί περίμενες ευλαβικά την σειρά σου.

Τα όρια ταχύτητας μέσα στην πόλη τηρούνται. Ακόμα και downtown Μανχάταν που οι ντόπιοι λένε θέλει guts (και στο περιγράφουν σαν το χάος της Βομβάης) για εμάς είναι παιδική χαρά. Δεν θα πλακωθείς στα φρένα τρεις φορές στα τρία χιλιόμετρα ούτε θα δεις σφήνα δίχως αύριο, όπως στην Ποσειδώνος

Οι πεζοί έχουν πάντα προτεραιότητα

Αν το μικρό δαχτυλάκι το ποδίου κάνει έστω και νύξη να κατέβει πεζοδρόμιο όλα κοκκαλώνουν.

Επίσης, στην Αμερική συγκεκριμένα, μ’ αρέσει που τα φανάρια είναι τοποθετημένα ψηλά και στο πίσω μέρος της διασταύρωσης για καλύτερη ορατότητα.

Περισσότερο μ’ αρέσει που ο εν λόγω Κ.Ο.Κ επιτρέπει τις δεξιές στροφές με κόκκινο. Λογικό και εύχρηστο σαν τα roundabouts της Αγγλίας. 4-way STOP επίσης. Τα στατιστικά ατυχημάτων στα στενά του Χαλανδρίου θα έπεφταν κοντά στο μηδέν αν ήμουν δήμαρχος.

Βούτυρο, ψωμί και Cayman στην Αμερική

Προχωράω σε μέγα κεφάλαιο τώρα. Ασφαλτοτάπητας

Μα τι βάζουμε στο νερό ανατολικά του Ατλαντικού; Στην Ελλάδα ανοίγεις πόρτα, κοιτάς κάτω και κατά περιπτώσεις με την αντανάκλαση άνετα βγάζεις ξυραφάκι να τα πάρεις κόντρα.

Και στην autobahn, στα σημεία που δεν υπάρχουν όρια και μιλάμε για το τέλειο, στο δικό μου μάτι (ιδέα μου;) τη θυμάμαι μια γυαλάδα.

Στην Αμερική δεν υπάρχει παραμικρή αμφιβολία: τσιμέντο με κάθετη εσοχή προς τη φορά του δρόμου και μαύρο γυαλόχαρτο. Όπως έχω πει και σε προηγούμενο άρθρο, το αρνητικό είναι η φθορά ελαστικού, ειδικά για όσους από εμάς αρέσκονται στις μαλακές γόμες

Αριστερή λωρίδα στον αυτοκινητόδρομο

Ιταλία, Ελβετία, Αυστρία, Γαλλία, και Γερμανία; Über alles. Ελλάδα και Αμερική βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

Ο Τεξανός με την καπελαδούρα και το F150 τηρεί το όριο παθητικό-επιθετικά, κατσικωμένος αριστερά.

Για τυπάκια του είδους του προσωπικά χρησιμοποιώ τα αρχικά LLL (Left lane lover). Παίζει να βγάλει και κουμπούρι αν του παίξεις φώτα. Τον περνάς από δεξιά (επιτρέπεται) αλλά επειδή βλέπει το προπορευόμενο σου όχημα στη δεξιά επιταχύνει να σε κλείσει. Μην και του χωθείς μπροστά, παρόλο που εσύ θες να του αφήσεις χώρο να μην πέσει πάνω σου. Σας θυμίζω κάτι εκεί πατρίδα, οέο; Τουλάχιστον σέβονται την λωρίδα έκτατης ανάγκης. Sometimes

Λακκούβες. Αlso known as potholes

Χάλασε και η Αμερική βρε παιδιά; Μόνο στην Γερμανία αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.

Εντάξει, σχεδόν ποτέ δεν θα πετύχεις κραυγαλέα φάση που όχι μόνο τερματίζεις ανάρτηση αλλά πέφτει μέσα και το μισό ημιαξόνιο.

Παρότι είμαι άνθρωπος που δεν βωμολοχώ συχνά, μην είστε δίπλα αν πέσω σε λακούβα είτε οδηγώ νοικιάρικο είτε την αγάπη. Πόνος ψυχής.

Πάντως, ειδικά στον νότο που δεν έχουμε χιόνια ούτε αλάτια και οι ιθύνοντες έχουν λιγάκι ταμπεραμέντο ζαμανφού, το σκέφτεσαι σοβαρά να βάλεις τις 19άρες με το 35άρι προφίλ. Η Νέα Ορλεάνη παίρνει το χρυσό με διαφορά, μόνο τα τρακτέρ έχουν αράγιστες ζάντες

Corkscrew. Η πιο διάσημη στροφή στην Αμερική

Πρόστιμα για υπερβολική ταχύτητα

Στην Αμερική υπάρχει το εξής ρητό: Nine you’re fine, ten you’re mine. Ισχύει. Πώς σας ζηλεύω και πώς μου λείπει το cruise εκεί, κάπου στα 160 με 180 χαω.

Κλείνω με το εξής στερεότυπο που συνάμα είναι και οξύμωρο. Ο μέσος Έλληνας οδηγός συγκριτικά είναι χειρότερος από τον μέσο Ευρωπαίο και Αμερικανό. Αλλά, δυνητικά, μακράν ο καλύτερος. Όποιος έμαθε να οδηγεί σωστά, όταν η Αθηνών-Θεσσαλονίκης και Πατρών είχαν 200+ χιλιόμετρα με ρεύμα αντίθετο, έχει ανάγει σε τέχνη το ασφαλές προσπέρασμα με λιγότερο δυνατό χρόνο έκθεσης

Είναι εκείνο που παίρνεις τα μέτρα της νταλίκας πριν καν τη ζυγώσεις, με απειροελάχιστο ξεμύτισμα για αξιολόγηση της κατάστασης σε χρόνο dt.

Με ματιά πέρα δεξιά όταν η ορατότητα το επιτρέπει σε προσπέρασμα μετά από δεξιά καμπή (advanced), με ιδανικό κατέβασμα σε 3^η ή 4^η(επιπέδου πίστας) ακριβώς εκεί που η διπλή γραμμή αλλάζει σε διακεκομμένη.

Πολεμοφόδια μιας γρήγορης και ασφαλούς οδήγησης που πολλοί θα ζήλευαν.

Κάπου μεταξύ Ανατολής και Δύσης ίσως να βρίσκεται η χρυσή τομή. Αν και μάλλον ο μέσος Φινλανδός χαμογελά μ’ αυτά που γράφω. Όπως εγώ με τη σύζυγο που βαυκαλίζεται με το παράλληλο παρκάρισμά της. Girl, please…