Γυναίκα και petrolhead; Ναι, κυκλοφορεί ανάμεσά μας

Post date:

Author:

Category:

renault greek club

Μην πιστεύετε πως δεν υπάρχουν κορίτσια που αγαπούν την οδήγηση. Και ακόμα καλύτερα; Γράφουν και αισθαντικά, γυναικεία κείμενα για τη σχέση τους με το όχημα. Απ’ αυτά που εμείς δυσκολευόμαστε να πληκτρολογήσουμε

Κουμπάκι. Μιζάρισμα παραπονεμένο από την απραγία των τελευταίων μηνών. Μήνυμα που στο τέλος του έγραφε ένα «Αντίο». Κι άντε να βγάλουμε κι αυτήν, την τελευταία αγγαρεία της ημέρας. Ή τουλάχιστον, έτσι φάνηκε.

Φτωχό μου κορίτσι. Είναι εκείνες οι παράξενες οι στιγμές που ενώ δεν πιστεύεις στη μοίρα, κάτι γίνεται και λες «βρε, λες;».

Πάντα το αυτοκίνητο ήταν εκεί για σένα. Το βάλσαμο. Η θεραπεία. Θες νύχτα, θες μέρα, τόσα χρόνια το καλύτερο «παιδί»… Και πάντα, κλασικά, οι ωραιότερες ιστορίες μας μαζί γράφονταν με αναμμένο το λαμπάκι βενζίνης και μισοτελειωμένη την μπαταρία στο κινητό. Στανταράκι. Και φοβάσαι ν’ ακουστείς ότι κατά βάθος είσαι πάλι στα ζοχάδια σου και πως το μόνο που θα σου’ κανε καλό είναι να πάρεις το αυτοκίνητό σου παρέα. Και να φύγετε.

Να Οδηγήσεις, με αυτο το «Ο» το κεφαλαίο που συμβαίνει μόνο απρογραμμάτιστα, όταν δε βάζεις μπρος γι` αυτό, αλλά μόνο αυτό σου βγαίνει τελικά να κάνεις. Αχταρμάς; Σύμφωνοι, I’ ll take it

«Έρχομαι στα μέρη σου», στέλνω στο sms. Και το πράγμα που έπρεπε να’ χε γίνει δυο χρόνια πριν, περίπου για τη χάρη του ήρθε και κούμπωσε τώρα. Μια διαδρομή βγαλμένη απ’ αυτές τις όμορφες τις ιστορίες που περιλαμβάνουν γόμα ελαστικού, ξαναμμένα φρένα, ηλίθια χαζοχαρούμενα χαμόγελα και ένα κεφάλι να ξεπροβάλει απ’ το Swift μπροστά με ατάκα του τύπου «έλα ρε, γυναίκα είσαι;».

Και στο απόγειο; Αυτή τη θέα που σου κόβει τον παλμό και σε κάνει, αντανακλαστικά σχεδόν, να σταματήσεις στην άκρη. Βουνό, θάλασσα, δε βγάζεις άκρη.

greek renault club

Πίστα και δρόμος. Όλα είναι μέρος της σύνδεσης με το μηχάνημα για συνειδητοποιημένα, γρήγορα κορίτσια. Όπως η Irene Grouse, την οποία και ευχαριστούμε για το «διαφορετικό» της κείμενο

Απανωτά στροφιλίκια που σου δίνουν τη δυνατότητα να χαθείς από τις σκέψεις της καθημερινότητάς σου γιατι απαιτούν την πλήρη σου προσήλωση. Κλίση τόσο ανάποδη που περιμένει ένα σου λάθος για να σου αποδείξει πόσο λίγη είσαι μπροστά της.

Αμορτισέρ παλιά, τόσο παλιά που η ανασφάλεια που σου δημιουργούν είναι αυτή που σε κάνει και χασκογελάς. Μικρά σκασιματάκια σε κάτι φουσκωμένες αλλαγές που σου γαργαλάνε τ’ αυτιά. Φωνή από τη μηχανή που σου ‘ρχεται σαν ανάσα στο σβέρκο και σε ανατριχιάζει, λίγο πάνω από τα όρια που προσβάλουν αυτή την «πως-τη-λένε», την αιδώ.

Βοήθα με να σε βοηθώ και η ψυχανάλυση τελειώνει κάπου εκεί, στο πρώτο φανάρι που πιάνει η Λεωφόρος Αθηνών, ίσα-ίσα για να σου θυμίσει ότι γύρισες.

Να σου θυμίσει όσα ξέχασες και να να σε συνεφέρει στο πρώτο κορνάρισμα του βιαστικού πίσω σου. Όλα υπεκφυγές στις τέσσερις τις ρόδες. Κλασική τακτική, μαζί με το αυτονόητο πάντα δίλημμα: «εξατμισοκινητήρας ή cd». Ναι, cd γιατί είμαστε και old school τύποι.

Φρένα, φιλικό ξεπροβόδισμα με ένα μερακλή με MINI, φλας δεξιά και ξανά στο πάρκινγκ του ο καθένας.

Είκοσι ευρώ στην κωλότσεπη, καμιά 150αριά άγνωστα χιλιόμετρα, το αμάξι σου και `συ. Και ψάχτε να με βρείτε. So cheers, λοιπόν, στη μια ώρα απ’ το τσιμέντο, στη μια ζωή με το αμάξι σου, στα καλύτερα που οφείλουν να σου έρθουν.

Photo: Konstantinos Argyriou

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει