Γυναίκα και petrolhead; Ναι, κυκλοφορεί ανάμεσά μας

Tην Ειρήνη τη γνώρισα μέσω του 4Drivers πριν μερικά χρόνια. Τόσο από τα κείμενά της όσο και εκ του σύνεγγυς, ήταν εμφανές ότι είχε τη ζωντάνια, την όρεξη και ένα ακαριαίο ένστικτο να πει «ναι» σε όλες τις αυτοκινητικές προκλήσεις. Επιπλέον, ξέρει να γράφει. Ακολουθεί μία υπενθύμιση

Γυναίκα και petolhead στο μπάκετ της συνοδηγού. Να, εδώ, με το αγωνιστικό Clio σε πρόσφατο αγώνα. Σύντομα και με ένα «σεσημασμένο» αυτοκόλλητο…

Κουμπάκι. Μιζάρισμα παραπονεμένο από την απραγία των τελευταίων μηνών. Μήνυμα που στο τέλος του έγραφε ένα «Αντίο». Κι άντε να βγάλουμε κι αυτήν, την τελευταία αγγαρεία της ημέρας. Ή τουλάχιστον, έτσι φάνηκε

Φτωχό μου κορίτσι. Είναι εκείνες οι παράξενες οι στιγμές που ενώ δεν πιστεύεις στη μοίρα, κάτι γίνεται και λες «βρε, λες;».

Πάντα το αυτοκίνητο ήταν εκεί για σένα. Το βάλσαμο. Η θεραπεία.

Θες νύχτα, θες μέρα, τόσα χρόνια το καλύτερο «παιδί»… Και πάντα, κλασικά, οι ωραιότερες ιστορίες μας μαζί γράφονταν με αναμμένο το λαμπάκι βενζίνης και μισοτελειωμένη την μπαταρία στο κινητό.

Στανταράκι. Και φοβάσαι ν’ ακουστείς ότι κατά βάθος είσαι πάλι στα ζοχάδια σου και πως το μόνο που θα σου’ κανε καλό είναι να πάρεις το αυτοκίνητό σου παρέα. Και να φύγετε.

Να Οδηγήσεις, με αυτό το «Ο», το κεφαλαίο, που συμβαίνει μόνο απρογραμμάτιστα, όταν δε βάζεις μπρος γι’ αυτό, αλλά μόνο αυτό σου βγαίνει τελικά να κάνεις. Αχταρμάς; Σύμφωνοι, I’ ll take it

«Έρχομαι στα μέρη σου», στέλνω στο sms. Μια διαδρομή βγαλμένη απ’ αυτές τις όμορφες τις ιστορίες που περιλαμβάνουν γόμα ελαστικού, ξαναμμένα φρένα, ηλίθια χαζοχαρούμενα χαμόγελα και ένα κεφάλι να ξεπροβάλει απ’ το Swift μπροστά με ατάκα του τύπου «έλα ρε, γυναίκα είσαι;

Πίστα και δρόμος. Όλα είναι μέρος της σύνδεσης με το μηχάνημα για συνειδητοποιημένα, γρήγορα κορίτσια

Χωριανόπουλος Γιάννης – Πάφρα Ειρήνη στον Άγιο Μερκούριο, έναν Δεκέμβρη του ’15.
Πρώτη της φορά στο δεξί μπάκετ. Όπως λέει, «με οδηγό έναν υπέροχο άνθρωπο. Συναισθήματα μοναδικά, ασύγκριτα με οτιδήποτε άλλο. Γνωρίζετε πολύ καλά εσείς που έχετε το μικρόβιο. Ακόμα και με το “ταπεινό” Αbarth»

Σκέψεις μιας γυναίκας-petrolhead

Απανωτά στροφιλίκια που σου δίνουν τη δυνατότητα να χαθείς απ’ τις σκέψεις της καθημερινότητάς σου γιατι απαιτούν την πλήρη σου προσήλωση.

Κλίση τόσο ανάποδη που περιμένει ένα σου λάθος για να σου αποδείξει πόσο λίγη είσαι μπροστά της

Αμορτισέρ παλιά, τόσο παλιά που η ανασφάλεια που σου δημιουργούν είναι αυτή που σε κάνει και χασκογελάς. Μικρά σκασιματάκια σε κάτι φουσκωμένες αλλαγές που σου γαργαλάνε τ’ αυτιά

«Φωνή» από τη μηχανή που σου ‘ρχεται σαν ανάσα στο σβέρκο και σε ανατριχιάζει, λίγο πάνω από τα όρια που προσβάλουν αυτή την «πώς-τη-λένε», την αιδώ.

Βοήθα με να σε βοηθώ και η ψυχανάλυση τελειώνει κάπου εκεί, στο πρώτο φανάρι που πιάνει η Λεωφόρος Αθηνών, ίσα-ίσα για να σου θυμίσει ότι γύρισες.

Να σου θυμίσει όσα ξέχασες και να να σε συνεφέρει στο πρώτο κορνάρισμα του βιαστικού πίσω σου. Όλα υπεκφυγές στις τέσσερις τις ρόδες.

Κλασική τακτική, μαζί με το αυτονόητο πάντα δίλημμα: Εξατμισοκινητήρας ή cd; Ναι, cd γιατί είμαστε και old school τύποι

Είκοσι ευρώ στην κωλότσεπη, καμιά 150αριά άγνωστα χιλιόμετρα, το αμάξι σου και `συ. Και ψάχτε να με βρείτε. So cheers, λοιπόν, στη μια ώρα απ’ το τσιμέντο, στη μια ζωή με το αμάξι σου, στα καλύτερα που οφείλουν να σου έρθουν

Photo: R Press / Konstantinos Argyriou / Αρχείο Ειρ. Πάφρα