Η δικιά μου Κυριακή με την Alfa 147. Εγώ, αυτή, το Σούνιο

Οδηγώντας μία κυρία ετών 17 στην κλασική αθηναϊκή Ριβιέρα. Η Alfa 147 στο νότιο άκρο της πόλης

Χειμώνας, το αγαπημένο σου αυτοκίνητο και μια διαδρομή για καρτ ποστάλ. Η Alfa Romeo 147 μπορεί να μεγάλωσε αλλά έχει κι αυτό τη χάρη της

Το ήθελα (και) εγώ Sunday Drive. Με την Κυριακή εύκολα μπορούν να ταυτιστούν περισσότεροι. Είναι η πιο δημοφιλής free day της εβδομάδας. Και, σίγουρα, πιο πιασάρικη στα hashtags. Βλέπουμε #SundayDrive στα κοινωνικά δίκτυα και φανταζόμαστε τύπους σαν τον Steve McQueen να οδηγούν τα έργα τέχνης τού χθες, σε δρόμους τού χθες. Γιατί όχι και εμείς;

Η ιδέα σφηνώθηκε νωρίς το βραδάκι της προηγούμενης μέρας. Γυρνώντας απ’ τη δουλειά με την Alfa 147 μου. Λίγο πριν μπω στο στενό του σπιτιού μου, νιώθω το μυαλό μου να μη συνεργάζεται με το τυποποιημένο, σχεδόν κονσερβοποιημένο πλάνο που ακολουθώ ευλαβικά τους τελευταίους μήνες. Με πιάνω να αποζητώ μια άλλη διαδρομή ύστερα από ένα ακόμα δρομολόγιο ανελέητου πήγαινε-έλα στην μποτιλιαρισμένη Αθήνα. Και τώρα τι κάνουμε;

Εγώ και Αυτή. Όχι με το έτερον ήμισυ. Αλλά με την κόκκινη Ιταλίδα

Το ξέρετε, αυτό το «πρώτη-νεκρά» επί μία ώρα κουράζει ακόμη και τους νεανίες. Φαντάζεστε τι κάνει στις 17χρόνες; Αλήθεια, υπάρχει και για τα αυτοκίνητα κάποια κλίμακα υπολογισμού της ηλικίας, αντίστοιχη των σκυλίσιων ετών; Ρητορικό το ερώτημα.

Το Σούνιο είναι εκεί, στη γνωστή διαδρομή. Και με περιμένει να το φωτογραφίσω. Λίγες προετοιμασίες. Καλό υπόδημα που να ενδείκνυται για οδήγηση, χαλαρό ντύσιμο που να μη σε δυσκολεύει. Ο πατέρας μου με ρωτάει που πάω. «Σούνιο» του απαντώ. «Μόνος;» αποκρίνεται. «Ξεκάθαρα» του λέω και κλείνω το διάλογο.

Απαραίτητη προϋπόθεση πριν ξεκινήσουμε, είναι να πάρουμε ενέργεια. Καφές για μένα, βενζίνη για την κυρία. Την πίνει σαν νεροφίδα.

Η αρχική κίνηση στην παραλιακή με απογοητεύει. Λες να βγήκαν όλοι σήμερα; Καλός ο καιρός αλλά όχι και τέλειος. Σε κατά τόπους σημεία ο ουρανός ήταν βαρύς, θα μπορούσε να μας πέσει στο κεφάλι. Μα καλά, πού πάνε όλοι αυτοί; Οι περισσότεροι μάλλον στις «in» καφετέριες της παραλιακής. Ο τρόπος που αποφάσισαν να περάσουν το δικό τους Σάββατο. Δεν συγκινούμαι, έχω άλλα σχέδια.

Με «περασμένα» playlists από Isaac Hayes, Mario Biondi και Barry White, δηλώνω έτοιμος για οποιοδήποτε απρόοπτο. Ακόμα κι αν αφορά τον τρόπο οδήγησης. Η διαδρομή είναι απόλαυση. Είτε οδηγήσεις χαλαρά είτε πιο σβέλτα. Ψηφίζω σβέλτα.

Σωστοί οδηγοί, κλασικές Mercedes και μια στάση

Επιλέγω το δεύτερο. Στον δρόμο η κίνηση είναι αραιή, και η μουσική στο mute. Συντροφιά μου ο μελωδικός Twin Spark, που γουργουρίζει από χαμηλά και γίνεται τενόρος μετά τις 5.000 rpm. Είναι το ιταλικό DNA. Στο δρόμο πετυχαίνω έναν «γρήγορο». Οδηγεί ένα SUV. Παρότι δεν δηλώνω φίλος τους, εν προκειμένω πρέπει να συγχαρώ το όχημα. Αλλά και τον οδηγό.

Έβλεπα τον τρόπο που σημάδευε τις στροφές και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Ελάχιστες κλίσεις και ένα τεράστιο κουβούκλιο μπροστά μου να τα «δίνει» όλα. Ακολούθησα τον ρυθμό του μέχρι που χάθηκε στα στενά. Τον χαιρέτησα. Δεν ξέρεις τα πώς και τα γιατί του καθενός. Ίσως αυτός κάποτε να οδηγούσε 106 Rallye. Ίσως και να οδηγούσε Accent πρώτης γενιάς. Το θέμα είναι πως είχε μέσα του τη «φωτιά» για σωστή οδήγηση.

Λίγο πιο κάτω και ενώ το έχω γυρίσει σε Let The Music Play, πετυχαίνω τρεις κλασικές Mercedes-Benz. Δύο 280SL και άλλη μία 190SL. Δέος. Μια παρέα με αυτοκίνητα-διαμάντια, σε κατάσταση λες και βγήκαν μόλις από το εργοστάσιο. Αγέρωχα, διαχρονικά μηχανήματα. Και εξίσου σημαντικό; Να οδηγούνται όπως τους αρμόζει. Σβέλτα. Όχι γρήγορα – καμία σχέση.

Οι οδηγοί φάνηκε να ξέρουν τις ικανότητες. Τόσο τις δικές τους όσο και των κλασικών Merc. Σαν τύποι που δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα. Το τσιτάχ προσβάλλεται αν το βάλεις να τρέξει με σκυλιά

Λίγο πιο κάτω, σταματάω στο πρώτο εκ των σημείων που έχεις επιτέλους οπτική επαφή με τον Ναό του Σουνίου. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και έτσι το σκηνικό χάνει. Όπως και οι φωτογραφίες. Τις περάσαμε και ένα φίλτρο. Βοηθάει.

Όπως έγραφα και στο πρώτο μου άρθρο στο 4Drivers, «η Alfa 147 είναι πρόθυμη, παρότι γερασμένη, να σου δώσει πράγματα. Όσα έχει. «Πατάει» καλά και έχει ένα ιδιαίτερα κοφτερό και ακριβές τιμόνι που κάνει την οδήγηση ευχαρίστηση. Κλασικό στοιχείο των Romeo».

Μετά από καμιά ώρα έχω φτάσει, δει και φύγει. Είμαι κιόλας στον δρόμο της επιστροφής. Το μυαλό αδειάζει. Πόσο πάει η ψυχανάλυση, γιατρέ; Ένα εικοσάρικο αμόλυβδη και ένα διπλό εσπρέσο για το δρόμο. Και μια Alfa 147 που να συνεχίζει να προσφέρει έντιμα τις υπηρεσίες της.

Photo: Αρχείο Ιωάννη Γερολυμάτου