Η μονοήμερη με το Renault Megane

Η φύση σε τούτη εδώ τη χώρα είναι φλύαρη. Όλες τις εποχές. Βρήκαμε την ευκαιρία, Στη Ζαρούχλα της Αχαΐας, με το νέο Renault Megane. Όχι,το ντίζελ δεν «πέθανε» ακόμη

Το καλοκαίρι όμως φέτος παραείναι φλύαρο. Έτσι λοιπόν, σε πείσμα του καιρού, είπαμε να αναζητήσουμε τα κίτρινα χρώματα του φθινοπώρου σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη της ορεινής Αχαΐας με το Renault Megane

Πεύκα, Έλατα, Πλατάνια και άλλα αειθαλή και φυλλοβόλα γεμίζουν το οπτικό σου πεδίο. Φύλλα όμως στον δρόμο μας πουθενά το Σάββατο που μας πέρασε.

Αρκετά όμως με τη φύση. Αυτή είναι η πρόφαση, για να βρεθούμε σε αγαπημένες μας βουνίσιες διαδρομές. Μακριά από τη βουή προορισμών. Ακόμα καλύτερα; Έχεις την αξιοπρεπή ροπή του Renault Megane να ενώνει με ευκολία τις ευθείες.

Είναι η πρόφαση για να πάρεις την απόφαση και να νοιώσεις λίγο την οδήγηση στο σώμα σου. Είναι η πρόφαση για να φας μια χοιρινή ή παϊδάκια με φόντο τα έλατα, βρε παιδί μου (sic).

Megane καλεί Ζαρούχλα. Ακούει;

Βάζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω κατά νου, χαράχθηκε η διαδρομή του Σαββάτου. Μονοήμερη. Αντέχει το «πλαίσιο» αλλά και το «πλήρωμα». Πάμε λοιπόν Ζαρούχλα! Η φύση στα καλύτερά της.

Μέσω της νέας ΕΟ Πατρών-Αθηνών, βγήκαμε στην έξοδο για Ακράτα. Μετά, έχουμε 35χλμ ανηφορικό κομμάτι με συνεχείς στροφές, ως τα 1.000μ. Εκεί όπου βρίσκεται ο προορισμός μας.

Στη διαδρομή συναντάς πολλά κομμάτια με ανοικτές καμπές με καλή ορατότητα. Προσοχή στα τυφλά κομμάτια και στα ντόπια «αγροτικά» που μπορεί να κατεβαίνουν.

Το τοπίο αρχίζει και μας τραβάει την προσοχή από τον δρόμο. Δίκαια. Για αυτό, οπωσδήποτε θα στρίψεις για να πας να δεις την Λίμνη του Τσιβλού. Είναι μια πολύ μικρή παράκαμψη, θα δεις και την ταμπέλα. Δεν υπάρχουν πολλά τέτοια τοπία στην Ελλάδα. Αν είστε λάτρεις του πικ-νικ, αυτό είναι το μέρος που ψάχνεις

Διάβασέ το: Οδηγώντας στην Ελλάδα. Live your myth in Greece

Τα αξιοθέατα, η τροφή, οι στροφές

Επιστρέφουμε στον κεντρικό. Συνεχίζουμε για να φτάσουμε Ζαρούχλα. Στην είσοδο του (μικρού) χωριού έχει μεγάλα πάρκινγκ και μπορείς να το αφήσεις εκεί στο εκκλησάκι. Μετά από λίγα μέτρα, ξεκινάει το κεντρικό λιθόστρωτο.

Πριν κάτσεις για φαγητό, κάνε μια βόλτα στο χωριό. Υπάρχουν κρυμμένες και κάποιες βυζαντινές εκκλησίες με καλοδιατηρημένες αγιογραφίες για τους πιο ψαγμένους. Αν θες να κάνεις διανυκτέρευση, θα βρεις αξιόλογα καταλύματα.

Το υψόμετρο -ως γνωστόν- ανοίγει την όρεξη και τρώγοντας στη Ζαρούχλα θα αποζημιωθείς με το παραπάνω. Ιδίως όταν έρθει κι ο λογαριασμός. Εδώ οι τιμές είναι «επαρχιακές». Αναζήτησε τις πιο παλιές ταβέρνες που ανοικτές όλο το χρόνο

Η συνέχεια είναι εξίσου συναρπαστική, με πολλές στροφές ακόμα. Γυρίζουμε λίγο προς τα πίσω προς Ακράτα και στρίβουμε αριστερά για Περιστέρα-Χιονοδρομικό Καλαβρύτων-Καλάβρυτα. Εκεί θα πιούμε τον καφέ μας.

Η διαδρομή άγριας ομορφιάς. Αριστερά σου, βλέπεις την Νεραϊδόραχη του Χελμού με την εντυπωσιακή ορθοπλαγιά (2.340μ, παρακαλώ). Ο δρόμος έχει αρκετές πέτρες αν έχει βρέξει. Σε ένα σημείο είναι λίγο σπασμένος. Το βλέπεις έγκαιρα. Περνάς χωρίς πρόβλημα σιγά-σιγά.

Η ανηφόρα σταματά στα 1.740 μέτρα όπου βλέπεις τον Κορινθιακό δεξιά σου. Τα τύμπανά σου αγανακτούν. Αν κοιτάξεις καλύτερα, θα δεις την Ιτέα στο βάθος. Το τοπίο έχει γίνει αλπικό. Ο δρόμος βγαίνει στο πάρκινγκ του χιονοδρομικού κι από εκεί κατηφορίζεις ανάμεσα στα έλατα προς Καλάβρυτα. Προσοχή στις στροφές, γλιστρούν. Πολύ.

Διάβασέ το: To ντίζελ δεν πέθανε ακόμη

Αφού λοιπόν περπατήσαμε στα φιλόξενα αλλά πιο «πολύβουα» Καλάβρυτα, ήπιαμε τον καφέ μας, ξεμουδιάσαμε και πήραμε την κατηφόρα προς Πάτρα. Χωρίς να βγούμε εθνική. Αντέχουμε.

Αν θες να επιστρέψεις Αθήνα, κατεβαίνεις την κλασική διαδρομή του Μεγάλου Σπηλαίου. Είναι κι αυτή από τις διαδρομές που σε κάνουν να χαμογελάς.