Η παρέα με τις Giulia. Οδηγώντας στη φθινοπωρινή Ελλάδα

Με αφορμή την πανελλήνια συνάντηση των club Giulia, Stelvio, Giulietta και MiΤo, ένας αναγνώστης του 4Drivers και ιδιοκτήτης μίας Veloce περιγράφει την εμπειρία από μέσα. Συνέβη αυτές τις υπέροχες μέρες του φθινοπώρου στα Ιωάννινα

Τέσσερις Giulia, μία Stelvio και σαράντα πέντε ακόμα Alfa βρέθηκαν στα πορτοκαλί χρώματα της εποχής. Η Ελλάδα οδηγώντας. Kύριε Γαράκη, έχετε το λόγο

Δύο χρόνια μετά τό «Στη χιονισμένη Κρήτη με μια Giulia», οι δρόμοι, οι περιστάσεις και οι άνθρωποι συναντήθηκαν στην ευρύτερη φθινοπωρινή βροχερή Ελλάδα

Ο προορισμός είχε «κλειδώσει» για Ιωάννινα. Τετάρτη βράδυ με τη γνωστή Veloce ανεβήκαμε στο καράβι με επόμενη στάση το λιμάνι του Πειραιά.

Παρασκεύη, αργά το μεσημέρι, εν μέσω καταιγιδών είχαμε ήδη καταπιεί τα πρώτα 400 χιλιόμετρα για πρωινό.

Στη συνέχεια σκαρφαλώσαμε από Λαμία προς Μετεώρα, μαζί με πέντε ακόμα Alfa προτιμώντας τον ανηφορικό δρόμο σε σχέση με την απρόσωπη εθνική.

Μέσα στο βρεγμένο, κατασκότεινο, συννεφιασμένο τοπίο οι γραμμές, οι γωνίες, τα μούτρα κόβανε την ομίχλη για να χαθούν ξανά στο επόμενο πέταλο. Το να κυκλοφορείς και να κυνηγάς με μια Giulia είναι σαν να ρίχνεις τυράκι σε ποντίκι

Τόσο εύκολο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Μία από τις εξαιρέσεις είναι να κυνηγάς κάποιες άλλες Giulia.

Alfa Romeo kid. Μεγαλώνοντας με τη Giulia Nuova στα ’70s

Οδηγώντας στην Ελλάδα

Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε επαρχιακές διαδρομές όπου σκίζουν τα καταπράσινα δάση στην μέση δύο λευκές, μία μαύρη και μια κόκκινη Giulia.

«Κόβοντας» ανώριμα τις στροφές ευθεία και «γυρίζοντας» στα πέταλα.

Με έναν αθώο ενθουσιασμό, με μια παιδαριώδη αλλά ειλικρινή συμπεριφορά. Και με τα ”toys for boys”, φυσικά. Η καλύτερη απόδειξη ότι δεν μεγαλώνουμε εμείς, αλλά μόνο τα παιχνίδια μας

Και, ναι, είναι απαιτητικό να κυνηγάς Giulia. Αλλά είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον να παρατηρείς πόσο ίδια αλλά και διαφορετικά τοποθετείται μία Q4, μία Q2 εξοπλισμένη με όλη την QV πάνω της και μία απλή Q2

Μεσ’ στα χρώματα του φθινοπωρινού καιρού, πενήντα διαφορετικές, αλλά και συνάμα ίδιες, ιταλίδες γράφανε χιλιόμετρα στα δάση.

Μετά από τρεις ημέρες στα Ιωάννινα, δύο γεμάτες ταβέρνες, αρκετούς καφέδες, ατελείωτες συζητήσεις, πανέμορφες γνωριμίες, η στιγμή μάς βρήκε σε ένα καφενείο στο Τσεπέλοβο.

Καραντίνα στην Κρήτη με Alfa Giulia και Porsche 911; Ζόρι και true story

Τι εστί, τελικά, Alfa Romeo;

Kαθώς συζητούσαμε καταλήξαμε στο συμπέρασμα τού τι πραγματικά πρεσβεύει η μάρκα.

Ό,τι, δηλαδή, δεν κατάφερε να πεί με λέξεις, διαφημιστικά σποτ, marketing plans. Ακριβέστερα; Ότι το πολυτιμότερο όλων είναι ότι οδηγώντας νιώθουμε ξανά παιδιά.

Μία κατάσταση ανεκτίμητης αξίας καθώς αποτελεί είναι τόσο πολύτιμο να βρίσκεις τρόπο να γυρνάς στην αθωότητα. Εκεί όπου μια σπασμένη 2η σε ένα πέταλο ταυτίζεται με το να μην κοιμηθείς το μεσημέρι

Εκεί όπου στην έξοδο της στροφής, γίνεσαι ένα και το παιδί μέσα σου βγαίνει φωνάζοντας.

Αυτή τη φορά όμως η μιλιά του βγαίνει από τους ήχους που παράγει ένα αμάξωμα.

Αντιδρούν στη συναισθηματική νοημοσύνη μας ξυπνώντας τον ενθουσιασμό, την παρόρμηση, τις αναμνήσεις, τη σύστασή μας επιστρέφοντάς μας μερικά ή και πολλά χρόνια πίσω.

Έχουμε επίσης από μία τουλάχιστον ιστορία να πούμε

Όπως αυτή του κ. Γιάννη -νυν κατόχου Giulia- όπου με την 1750 του ανεβοκατέβαινε το βουνό για το σπίτι του στην ορεινή Αρκαδία ως τη στιγμή που τον άφησε δίπλα σε τουριστική ατραξιόν.

Όμως ακόμα και τότε οι τουρίστες αναφωνουσαν ”what a nice car”.

Τρίτη πρωί μας βρήκε μέσα στην πίστα Σερρών. Μία εμπειρία ζωής. Αλλά αυτά next time.

Αργά το βράδυ ήμασταν ξανά στον Πειραιά. Φορτισμένοι από χιλιόμετρα, γνωριμίες, διαδρομές, μυρωδιές και αρώματα.

Back to base και με το χάρτη από κοντά για τα επόμενα χιλιόμετρα. Για την επόμενη ευτυχία αποτυπωμένη σε χιλιόμετρα.

Για την επόμενη συνάντηση με το παιδί μέσα μας, εκεί όπου ο χρόνος σταματάει στο ρελαντί ενός Alfa, υπό τους ήχους της βροχής με την καρδιά να ταλαντεύεται. Cuore sportivo.