Η ταπεινή μας Alfa Romeo 146 κι εγώ. True story στην Ήπειρο

Πώς μπορεί να σου μείνει αξέχαστη μία Alfa Romeo 146 με μόλις 103 ίππους κάτω απ΄το καπό; Ένας νεαρός αναγνώστης του 4Drivers μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία που έζησε εξ απαλών ονύχων

Είκοσι δύο χρόνια πριν με την Alfa Romeo 146 1.4 Twin Spark Junior. Χρώμα μπορντό. Μοντέλο ’98. Δεν την έλεγες και κάτι ιδιαίτερα γρήγορο από πλευράς επιδόσεων. Αρκούσε όμως για να μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη παρότι ήμουν μια σταλιά πιτσιρίκι

Την είχε αγοράσει καινούρια ο πατέρας μου. Κάτι παραπάνω από μια εκατοσταριά «άλογα». Συνοδεία, ωστόσο, 8 στον αριθμό μπουζί. Έδιναν όχι μόνο τον σπινθήρα τους σε κάθε έναν απο τους 4 ιταλικούς κυλίνδρους αλλά και το ίδιο τον κωδικό στο βαφτιστικό. ”Twin Spark”. Και ήταν ένα στοιχείο που πολλοί εκτιμήσαμε τότε

Ο πατέρας μου εκτίμησε επίσης και ένα προσπέκτους της εποχής. Η ιταλική φίρμα διαφήμιζε το «κουστούμι» του, γνωστού τότε, γερμανικού οίκου Zender.

Ο Hans-Albert Zender, εκ Γερμανίας ορμώμενος, είχε «ντύσει» άπειρα VW της εποχής. Πιο επιθετικά αλλά χωρίς να γίνονται υπερβολικά

Επιπλέον, στα χρόνια της Alfa Romeo 146 ήταν στην μόδα και η έκδοση Ti. Αυτή με το δερμάτινο τιμόνι και το δερμάτινο λεβιέ. Οι ιδέες είχαν μπει.

Έτσι, το αμάξι στάλθηκε πίσω στην Ιταλία, έβαλε τα καλά του και επέστρεψε στην αντιπροσωπεία, όπου και το παρέλαβε.

Από την πρώτη κιόλας μέρα το ζεύγος Κατσαούνου άρχισε να διασχίζει όλη την Ήπειρο.

Συχνά δε συνοδευόμενο από πληθώρα επιδοκιμαστικών σχολίων από περαστικούς. Η Alfa Romeo 146 με το body kit του Zender φαίνεται πως είχε κέρδιζε το στοίχημα των εντυπώσεων.

Η αφεντιά μου έκανε τη μεγαλοπρεπή της άφιξη στην οικογένεια το σωτήριον έτος 2001. Απ΄ό,τι μου είπαν αργότερα, πού και πού κυκλοφορούσαν σκέψεις για αγορά άλλου αυτοκινήτου.

Βλέπετε, η μπορντό 146 μην έχοντας air-condition, στα καλοκαιρινά μας ταξίδια είχε τη ζεστή της ταλαιπωρία. Το αυτοκίνητο έμεινε στην οικογένεια μέχρι το 2007. Και κάπου εκεί ήρθε το σοκ του αποχωρισμού

Η τελευταία μέρα στο πίσω κάθισμα

Ήμουν μόλις έξι ετών τότε. Πιτσιρίκι. Παρόλα αυτά η τελευταία φορά που κάθισα στο υφασμάτινο σαλόνι της μού χαράχθηκε στη μνήμη.

Μέχρι τα 19 που είμαι σήμερα, η στιγμή μού έμεινε ανεξίτηλη.

Πήγαινα νηπιαγωγείο. Εκείνη ήταν και η μοναδική ημέρα που ήρθε ο πατέρας μου με την Ιταλίδα να με πάρει απ’ το σχολείο.

Θυμάμαι, μάλιστα, ότι βιαζόταν πολύ καθώς είχε αφήσει την Alfa Romeo 146 στη μέση του δρόμου. Μόλις μπήκα στο πίσω κάθισμα αντικρίζω στη θέση του συνοδηγού, το θείο μου απ’ το χωριό.

Χωρίς να χάσω πολύ χρόνο τον ρωτάω: «Και δε μου λες, θείε, τι σ’ έφερε στην Αθήνα;» Εκείνη την στιγμή και οι δύο φάνηκε να μην περίμεναν την επίμαχη ερώτηση. Ο πατέρας μου, μάλλον διστακτικά, άρχισε να μου εξηγεί πως «ο θείος θα αγοράσει το αμάξι μας. Αλλά θα μας το επέστρεφε σε λίγο καιρό». Μου ‘φυγε το χρώμα απ’ το πρόσωπο. Σαν ασπρόμαυρη φωτό της αγαπημένης μου 146

Τότε κατάλαβα, παρά το νεαρό της ηλικίας μου, πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που καθόμουν στα καθίσματα της Alfa

Μόλις φτάσαμε κάτω από το σπίτι, η αίσθηση της απώλειας επιβεβαιώθηκε. Με πήραν τα κλάματα.

Και ξέρετε πόσο δυνατά μπορεί να κλαίει ένα θυμωμένο, στεναχωρημένο εξάχρονο που του παίρνουν το αγαπημένο του αυτοκίνητο.

Ντεζαβού

Πείτε με όπως θέλετε. Όμως έκτοτε αναπολώ τις στιγμές με οδηγό τον πατέρα μου και εμένα συνεπιβάτη.

Πείτε με όπως θέλετε αλλά ακόμη τρέφω ελπίδες ότι κάποια μέρα θα μπορέσω να αποκτήσω ξανά μία Alfa Romeo 146.

Αλφάρα μου, όσο θυμάμαι το γουργουριτό σου, ταξιδεύει η σκέψη μου. Όσο θυμαμαι το «ντυσιμό» σου, φέρνω το μυαλό μου μοντέλα στην πασαρέλα. Γιατί καμία άλλη δεν το είχε.

Όσο θυμάμαι τις παιδικές στιγμές που έζησα, δακρύζω απ τις αναμνήσεις. Εντάξει, Άρλεκιν το κάναμε.

Το κλείνω με μία ευχή: να βιώσει και ο γιος του θείου, στην ίδια ηλικία που ήμουν κι εγώ τότε, τη σύνδεση που μπορεί να έχεις για ένα αυτοκίνητο. True story, κάπου στην Ήπειρο.