Η ζωή μου με το αλχημικό Renault Clio 16V

Ένας αναγνώστης μοιράζεται την εμπειρία του ως ιδιοκτήτης του μπλε Clio 16V που βλέπετε. Μοιάζει με Williams. Αλλά δεν είναι ακριβώς. Όπως λέει ο ίδιος, είναι αλχημεία με πράγματα από το ”Willy”. Όμως η ουσία του άρθρου δεν είναι εκεί. Έχει να κάνει με αυτό το ερωτοχτυπημένο που νιώθουμε όταν αποκτούμε κάτι που θέλουμε. Κύριε Κόρδα, ο λόγος σε εσάς

«Ποτέ ξανά μετατροπή» ή «Και οι μετατροπές έχουν ψυχή»; Δεν ξέρω τι με εκφράζει περισσότερο από τα δύο ακόμη. Ας πούμε, η ζωή μου με το Renault Clio Williams. Ας πούμε. Και θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί

Πριν περίπου πέντε χρόνια έψαχνα για το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο. Ήθελα κάτι ιδιαίτερο. Η πρώτη μου επιλογή ήταν Peugeot 106 Rallye 1.3. Καλώς ή κακώς δε βρήκα κάποιο διαθέσιμο εκείνη την περίοδο. Όσα 1300άρια υπήρχαν ήταν μετατροπή σε 1.6 16V και δεν ήθελα να μπλέξω με μετατροπές. Εδώ γελάμε

Μία Τετάρτη πρωί, ενώ είμαι στη δουλειά ακόμη, θυμάμαι να μου ‘ρχεται στο μυαλό η σκέψη για Clio Williams. Εννοείται μετατροπή αφού το budget ήταν αρκετά μικρό.

Μπαίνω στη γνωστή πλατφόρμα. Σκρολάρω και βλέπω την αγγελία: «Renault Clio Williams, πλήρης μετατροπή, τοποθεσία Γιάννενα». Η αγγελία συνοδευόταν από ελκυστική τιμή

Απευθείας τηλέφωνο για να δω αν είναι διαθέσιμο. Ε, το μόνο που θυμάμαι μετά ήταν να ξυπνώ την Κυριακή, στις πέντε το πρωί, και φύγαμε για Γιάννενα.

Όταν έφτασα στο σημείο, βλέπω το Williams. Εντάξει, σχεδόν Williams, είπαμε.

Ήταν όπως έπρεπε

Μπλε με χρυσές Speedline και όλα τα φουσκώματα.

Δε θυμάμαι να ελέγχω και πολλά πράγματα. Απλώς θυμάμαι να κάνω υπεύθυνη δήλωση για να κρατήσω το αυτοκίνητο αφού είχαν κατατεθεί οι πινακίδες.

Έπρεπε να περιμένω να αλλάξει ο χρόνος για να περάσει στο όνομά μου ώστε να μη χρεωθώ διπλά τέλη κυκλοφορίας αφού πλέον είμασταν μέσα Νοέμβρη.

Τροχοί της Spedline και πρησμένοι θόλοι. Αντικείμενα πόθου που μεταμόρφωσαν το Clio σε αυτό που όλοι ξέρουμε

Γυρίζω Αθήνα ξανά και στο μυαλό υπάρχει μόνο ένα πράγμα: πώς θα περάσει ο χρόνος για να πάω να πάρω την «Κλιάρα».

Ε, πού θα πάει, γυρνάει ο χρόνος και άντε ξανά-μανά στα Γιάννενα για να γυρίσω Αθήνα οδικώς με το αυτοκίνητο.

Θυμάμαι στο δρόμο της επιστροφής να χαζεύω τα πρησμένα πίσω φτερά, τον αεραγωγό στο καπό και όλο αυτό το ερωτοχτυπημένο που νιώθουμε όταν βρισκόμαστε με το αυτοκίνητο που θέλουμε.

Αυτοκίνητο που αγαπήσαμε: Renault Clio Williams

Η επόμενη μέρα

Με το που ήρθα πρωτεύουσα ξεκίνησαν εργασίες συντήρησης. Δεν υπήρχε κανένα ιστορικό από προηγούμενο ιδιοκτήτη.

Αφού ολοκληρώθηκαν, ήμουν έτοιμος για βόλτες. Πολλές βόλτες.

Δεν είμαι ο κατάλληλος για να μιλήσω για χρηστικότητα του Clio ως καθημερινό αφού το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βάλω ένα bucket της Sabelt με «αυτιά» που είχε αγοραστεί πριν καν αποκτήσω το αυτοκίνητο. Αυτό εδώ.

Μετά, να αλλάξω τιμόνι με ένα «βαθύ» και να φτιάξω ένα πόμολο λεβιέ ταχυτήτων που θα θύμιζε εκείνον που είχε ο Ρανιοτί στο Clio όταν όργωνε τις ειδικές. Ναι, μιλάμε για τόσο καμμένο άτομο. Όχι ο Ζαν, εγώ

Στην πορεία, για πολύ καιρό, έπρεπε να διορθώσω σφάλματα προηγούμενων ιδιοκτητών. Δύσκολο πράμα η μετατροπή.

Αλλάξαμε, λοιπόν, «γέφυρα» μιας και η προηγούμενη ήταν στραβή και τοποθετήθηκε μία ενισχυμένη από απλό Clio.

Eπίσης μπήκε 4η βάση, όπως είχαν τα αγωνιστικά, σωστά ημιαξόνια για να ‘χουμε το ίδιο μετατρόχιο και είμαστε σχεδόν έτοιμοι. Σχεδόν. Κι αυτό γιατί η λίστα με βελτιώσεις δε σταματά ποτέ.

Για πολύ καιρό χρησιμοποιούσα το Clio 16V για καθημερινό αφού ήταν το μοναδικό μου μέσο μετακίνησης. Ωστόσο η κατανάλωση περίπου 10 λτ./100 χλμ. με έκαναν να το ξανασκεφθώ.

Έτσι πήρα την απόφαση πως το αυτοκίνητο θα ήταν μόνο για στριφτερές βόλτες τα Σαββατοκύριακα. Ίσως τελικά αυτή να ‘ταν η πιο σωστή καθώς πλέον δεν ασχολούμαι με το πόσο «καίει».

Πώς είναι οδηγικά

Το Clio 16V είναι πολύ προβλέψιμο και εύκολο. Δεν υποστρέφει υπό πίεση και μεταφέρει σιγουριά και στιβαρότητα παρά τα περίπου 950 κιλά που ζυγίζει.

Το μπροστινό του είναι πολύ άμεσο και με αρκετή πληροφόρηση. Είμαι τυχερός έχοντας την «κοντή», αρκετά δυσεύρετη, κρεμαγιέρα των Williams με τις 2,4 στροφές από άκρη σε άκρη

Το πίσω μέρος δε θα σε προδώσει παρά μόνο αν κάνεις απότομα «άσε» μέσα στη καμπή. Αλλά κι αυτό συμβαίνει με τριψήφια νούμερα στο κοντέρ. Και πάλι παραμένει ελεγχόμενο

Το αυτοκίνητο είναι αρκετά ρυθμίσιμο.

Σ’ αυτό συμβάλλουν και οι πιο χονδρές ράβδοι από τις εργοστασιακές του ”Willy” καθώς και o κλωβός ασφαλείας (roll bar) που τοποθετήθηκε.

Πραγματικά, έχει βελτιώσει πολύ το αυτοκίνητο. Tουλάχιστον για τα γούστα μου.

BMW M3: όταν η μετατροπή δεν είναι στάμπα. True story

Στις καμπές

«Γυρίζει» όσο χρειάζεται ώστε να βγεις με το τιμόνι ευθεία μετά το apex και να «μπεις» όσο πιο νωρίς γίνεται στο γκάζι.

Με λίγο trail braking φέρνεις το αυτοκίνητο στη γωνία που θες και μόλις φτάσεις στην κορυφή και «ανέβεις» στο γκάζι, είσαι έτοιμος για την επόμενη στροφή.

Με μικρά «πάτα-άσε» το φέρνεις εκεί που θες. Σύμφωνοι, δεν είναι Rallye. Δε φτιάχτηκε με αυτό το σκοπό αφού είναι εμφανές πως του αρέσουν οι πιο γρήγορες διαδρομές όπου μπορείς να γεμίσεις 3η και 4η στο κιβώτιο

Το μοτέρ δεν είναι αυτό που θα βάλει φωτιά στην άσφαλτο. Άλλωστε δεν φτιάχτηκε για πατήματα σε ευθείες. Ωστόσο το F7P (ναι, είναι 1.8 και όχι δίλιτρο) έχει ροπή και 135 ίππους που στο βουνό φαίνονται αρκετά περισσότεροι με τη βοήθεια ενός σασμάν από Clio 1400 και του περιορισμένου βάρους

Ως σύνολο μεταφέρει ξερή αίσθηση αλλά δεν κοπανάει.

Επιπλέον έχεις καλό ήχο, μια αρκετά ζωντανή και συμμετοχική «ουρά» και ένα μπροστινό που πάντα βρίσκει τον τρόπο για να ‘χει πρόσφυση.

Εξάσκηση στο trail braking. Πώς γίνεται και γιατί

Συμπέρασμα

Οδηγικά νομίζω πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα σασί στην κατηγορία. Άλλωστε είναι γνωστό το τι κάνουν οι Γάλλοι στις καλές εκδόσεις τους.

Στο μέλλον αποβλέπω στην προσθήκη ενός μπλοκέ, μιας πιο σφιχτής ανάρτησης και επιτέλους ενός δίλιτρου μοτέρ που θαρρώ θα βελτιώσει ακόμα περισσότερο την εμπειρία του αυτοκινήτου.

Θα δείξει. Πρώτος και βασικός σκοπός είναι να βγαίνουμε να οδηγούμε και να γινόμαστε καλύτεροι μέρα με τη μέρα.