Η ζωή μου με το BMW M3 (E92). Έτσι απλά

Aφού ανέκαθεν είχε μετατροπές, ένας αναγνώστης περιγράφει τη συμβίωσή του με το BMW Μ3 (Ε92). Το γνήσιο, το σωστό, το V8 – κάνει και ρίμα

Για την ιστορία, το Μ3 (Ε92) έμεινε στην παραγωγή από το 2007 έως το 2013. Κάτω από το υπέροχο εξογκωμένο καπό βρισκόταν ο μόνος V8 που τοποθετήθηκε ποτέ σε BMW M3, ο ούλτρα υψηλόστροφος στις 8.400 rpm, με τον κωδικό ”S65”. Kαι τώρα, κύριε Σταύρου, η συνέχεια ανήκει σε εσάς

Πάντα είχα μετατροπές. Αλλά πάντα, όμως. Η καλύτερη απ’ αυτές μ’ άφηνε σπάνια στο δρόμο. Η χειρότερη σχεδόν σε κάθε βόλτα. Το  δεδομένο ήταν ότι θα έμενα. Το πού δεν έπαιζε ρόλο

Έτσι, λοιπόν, μία ωραία πρωία είπα «τέλος, θα πάρω επιτέλους ένα αμάξι σωστά φτιαγμένο, απ’ το εργοστάσιο κι όχι από τον κάθε Μπάρμπα-Μήτσο. Ίσως έτσι γλιτώσω τις οδικές και τα προβλήματα».  

Ο κύβος του Μ3 (Ε92) είχε ριφθεί

Ως γνωστόν, το Μ3 ήταν ο ορισμός του πισωκίνητου κουπέ.

Κάτι σαν τον βασιλιά της κατηγορίας. Αυτό ήταν πάντα το BMW M3 και από ‘κει και «κάτω» όλοι σφάζονταν για τη δεύτερη θέση.

Καλοφτιαγμένο, ταξιδιάρικο, με σωστή απόσβεση ενώ είχε, βλέπεις, κι αυτόν τον κόφτη πάνω από τις 8.000 σ.α.λ. Τι άλλο δηλαδή να ζητήσει κανείς από ένα «απλό» σε εμφάνιση αυτοκίνητο που πλέον δεν έκανε εκατό χιλιάρικα αλλά κάτω απ’ τα μισά;

Ο αντίλογος

Αυτά όμως που δε σου λένε πολλοί δημοσιογράφοι είναι το πόσο «καίει» το Μ3 (Ε92).

Όπως επίσης κάποιοι δεν λένε για τα μέταλλα που πρέπει να αλλάζονται κάθε 100.000 χιλιόμετρα. Ή, πολύ βασικό, ότι αν δεν έχεις λάστιχα, «γυρίζει» και με 4η ταχύτητα στο κιβώτιο. Άρα πρέπει να ξέρεις και λίγο τι κάνεις.

Δεν είναι για τον καθένα το Μ3. Στάνταρ. Είναι για άρχοντες της πλαγιολίσθησης.

Κάτι ο φρενήρης χαρακτήρας του μοτέρ στις ψηλές περιοχές του στροφόμετρου, κάτι η παρέα με την, τουλάχιστον μέτρια, ελληνική άσφαλτο, βάλε μέσα και το διόλου ευκαταφρόνητο βάρος των 1.650 κιλών και έχεις μια ολοκληρωμένη συνταγή για τον φανοποιό. Είναι, λοιπόν, σπάνιο λοιπόν να βρεις «καθαρό» αμάξι στα μεταχειρισμένα

Θέλει εξάσκηση

Φυσικά, η όλη διαχείριση του προαναφερόμενου συνδυασμού δεν είναι κάτι που δε μαθαίνεται.

Με υπομονή και προσπάθεια το M3, ακόμα και επί ελληνικής ασφάλτου, γίνεται παιχνίδι.

Κύριοι χορηγοί το τέλειο ζύγισμα (50:50) καθώς και το καταπληκτικό διαφορικό που πραγματικά σε κάνει μάγκα «κλειδώνοντας» ηλεκτρονικά με εμπλοκή από 0 έως 100%.

Παρά τα παραπάνω χαρίσματά του, το Μ3 (Ε92) ξεχωρίζει και για επιπλέον στοιχεία.

Επί παραδείγματι, λόγω της ικανότητάς του να μεταμορφώνεται (και) σε ένα τέλειο αυτοκίνητο όταν απλώς θες να πας χαλαρά τη βόλτα σου.

Επιλέγεις την ηλεκτρονική ανάρτηση (η πρώτη φορά που τοποθετήθηκε μία τέτοια σε BMW M3) στη μαλακή ρύθμιση (από τις τρεις διαθέσιμες), αφήνεις μία 3η στο σαζμάν και με ούτε 2.000 rpm ακολουθείς αβίαστα την κίνηση της πόλης

• BMW M3: όταν η μετατροπή δεν είναι στάμπα. True story

Ο S65 ζει και αναπνέει για τις υψηλές

Ναι, εκεί, από τις 6.000 rpm μέχρι τις 8.400 rpm.

Eίναι η περιοχή που το μοτέρ ρουφά αέρα μανιασμένα. Κάτι που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι αυτό πραγματοποιείται από τρία διαφορετικά σημεία. Το οξυγόνο μπαίνει, λοιπόν, από τη δεξιά «καρδιά», επίσης από το κατηργημένο κάτω δεξί προβολάκι (που έχει το 316 του γείτονα), όπως και απ’ το ένα βράγχιο (συγκεκριμένα, το δεξί) πάνω στο καπό. Όλα τα παραπάνω συνδυαστικά. Άντε εσύ μετά να πετύχεις μεγαλύτερη ροή αέρα, αν τολμάς

Και τα προσόντα του Μ3 (Ε92) δεν τελείωσαν

Είναι, επίσης, τα ταξίδια.

Εκεί, στον ανοιχτό δρόμο, όπου είναι βασιλιάς της εθνικής. Μαζί και η ευκολία τού να μπορείς να πηγαίνεις όλη μέρα με την τελική ενός μικρού αυτοκίνητου – ας πούμε, σταθερά στα 180 χλμ/ώ.

Όχι ότι πρέπει ή ότι συμφέρει, βέβαια. Στις «περιοχές» αυτές η κατανάλωση πάει εύκολα στα 15λτ/100 χλμ/ώ. Αλλά αν αντέχεις, γιατί όχι;

Αξιοσημείωτη και η σταθερότητα του BMW Μ3 (Ε92) στις υψηλές ταχύτητες. Όμως, μιας και το ‘φερε η κουβέντα, τι τα ‘θελαν τα παράθυρα οδηγού-συνοδηγού χωρίς πλαίσιο; Ωραία η εμφάνιση αλλά αν τα λαστιχάκια είναι φθαρμένα, ο αέρας ακούγεται αρκετά και ενοχλεί πολύ

Συμπέρασμα

Πάνε περίπου πέντε χρόνια που έζησα στον κόσμο του M3 (E92). Και, πιστέψτε με, πραγματικά δεν ξέρω με τι να αντικαταστήσω αυτό το «Μ»αγικό αμάξι, τώρα που το αποχωρίστηκα.

Ενδιάμεσα οδήγησα όλα τα νεότερα 3 Series. Πέραν του ότι μου φαίνονται σκληρά ως απόσβεση, η αίσθηση που μεταδίδουν είναι ελάχιστη σε σχέση με το Μ3 των δεκαπέντε, και πλέον, ετών.

Επίσης οδήγησα και το τελευταίο Μ2. Ναι μεν είναι πολύ ανώτερο απ’ τα άλλα, όμως και πάλι το βρήκα πολύ τεχνητό ως αίσθηση για τα δικά μου γούστα.

Απ’ όλα τα δυνατά και σχετικά νεότερα BMW που οδήγησα -και ήταν κάμποσα- ένα μόνο μου θύμισε το M3 μου: ήταν το M2 το προηγούμενο, γενιά F87, κι ας μην ήταν το Competition αλλά το μονοτούρμπινο. Σύμφωνοι, το μοτέρ δεν είναι όπως εκείνο του V8 σε στροφάρισμα και ήχο. Ας έχει… Όπως λέει και η γνωστή ατάκα, δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά

Α, και μην ξεχάσω. Σ’ όλη τη διάρκεια της συμβίωσής μας δεν παρουσίασε το παραμικρό. Λίγο το λες μετά το παρελθόν μου στον περιπετειώδη κόσμο των μετατροπών;

Photo: Αρχείο Νίκου Σταύρου / 4Drivers

• Ο Γεωργίου με το M3. In memoriam