Το μυαλό ενός αναγνώστη έλεγε «όχι». Όμως η καρδιά του επέμενε ζωηρά στο «ναι». Επικράτησε η δεύτερη και ήταν αυτή που τον έκανε να νιώσει ξανά σαν ένας άλλος ήρωας της Marlboro, οδηγώντας το μαύρο Z3 1.9 που βλέπετε. Κύριε Παπαδόπουλε, έχετε το λόγο
Το αντικείμενο πόθου στο γκαράζ. True story
Ήταν γύρω στο ’86 με ’87, αν θυμάμαι καλά, που δύο ασπρόμαυρα πόστερ βρίσκονταν στο, τότε, παιδικό δωμάτιό μου – ένθετα γνωστού αυτοκινητικού περιοδικού.
Το ένα είχε την Porsche 911 και το άλλο ένα Audi Quattro. Αυτά ήθελα να αγοράσω όταν μεγαλώσω. Η δε αείμνηστη μάνα μου όταν αμελούσα τα μαθήματά μου, μου υπενθύμιζε ότι αν ήθελα να τα αγοράσω, θα έπρεπε να διαβάζω.
Μία δεκαετία και πλέον μετά, το ’99, έφηβος πια, διαβάζω ένα τεστ ενός μικρού διθέσιου cabrio.
Δεν ξέρω αν ήταν τα διθυραμβικά σχόλια του συντάκτη ή το ρευστό σχήμα που το έκανε να μοιάζει ό,τι κινείται ακόμα κι όταν ήταν ακίνητο, αλλά με συγκίνησε.
Φανταζόμουν τον εαυτό μου να το οδηγεί σαν ένας άλλος ήρωας της Marlboro, πριν κι αυτή εξοβελιστεί χάριν των πολιτικώς ορθών, «υγιεινών» συσκευών ατμoύ. Εκείνη την εποχή το ασπροκόκκινο λογότυπό της ακόμη κοσμούσε αγωνιστικά αυτοκίνητα, μεταξύ άλλων τη McLaren Honda του αείμνηστου Άιρτον Σένα
Fast forward / Αύγουστος 2024
Η κούραση, το άγχος και η πίεση της καθημερινότητας με φέρνουν στα όρια μου.
Με άνωθεν εντολές τέρμα τα Marlboro, το φαΐ και γενικά ό,τι νομίζεις ότι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο (στην πραγματικότητα νομίζεις αλλά δεν σε κάνει).
Έχεις πάθει burnout (όχι αυτό των ελαστικών) και χρειάζεσαι επειγόντως ηρεμία και ξεκούραση. Ίσως κάποιο χόμπι. Ποιο χόμπι; Όλη τη ζωή μου δούλευα και η ιδέα ενός χόμπι ακούγονταν παράξενη.
– «Τι θα σου άρεσε να κάνεις;»
– Μ’ αρέσουν τα αυτοκίνητα και να οδηγώ», απάντησα στην εσωτερική μου φωνή
– «Άρα έχεις ενδιαφέροντα. Πραγματοποίησέ τα», ακούστηκε να ανταπαντά
Ίσως, σκέφτηκα, ένα roadster. Αλλά ποιο; Τα καινούργια είναι πανάκριβα, κακάσχημα και κυρίως φορτωμένα με ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας μην τυχόν και πάθεις κακό και δεν πληρώσεις τη δόση.
Τότε, λοιπόν, μια ιδέα πέρασε απ’ το μυαλό μου. Μια ιδέα για την υλοποίηση της οποίας ο ορθολογισμός έπρεπε να πάει περίπατο και τα αισθήματα να κυριαρχήσουν. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν εκείνο το μικρό κάμπριο αυτοκινητάκι
Το μυαλό επαναστάτησε
«Πού πας να μπλέξεις; Αυτό αν το βρεις μεταχειρισμένο θα είναι ήδη είκοσι τεσσάρων χρονών, θα έχει προβλήματα, σκουριές, φθορές στα μηχανικά του μέρη, θα υπάρχουν ανταλλακτικά; Το τέλη κυκλοφορίας τα σκέφτεσαι, την κατανάλωση;»
Ευτυχώς όμως η καρδιά εκεί, αυτό το θαυμαστό στοιχείο που έχει τη δύναμη να επιβάλλεται στο μυαλό, ήδη φτερούγιζε από ενθουσιασμό, σα να θυμόταν τον πρώτο της έρωτα.
Δεν χρειάστηκε πολύ. Η απόφαση ελήφθη με συνοπτικές διαδικασίες προκειμένου το μυαλό να μην προλάβει να το συνειδητοποιήσει.
Το άλλοθι έναντι του έτερου ημίσεως υπήρχε ήδη. Οδηγίες γιατρού και τα σκυλιά δεμένα.
Έψαξα κάθε αγγελία στο ίντερνετ συγκρίνοντας διανυθέντα χιλιόμετρα, χρονολογίες κατασκευής εξοπλισμό, τιμές. Η προσφορά μικρή αλλά η καρδιά και πάλι το θαύμα της: «αρκεί να σου αρέσει», ψιθύριζε. Δε μετράνε τα χιλιόμετρα που κουβαλά (αν ήταν έτσι και εσύ πλέον είσαι προς απόσυρση), ούτε το χρώμα ή ο εξοπλισμός
Εκεί, λοιπόν, σε μια αγγελία στεκόταν μπροστά μου. Με κοίταζε με περισσό θράσος, σαν την τροτέζα στο λιμάνι που προκαλεί-προσκαλεί τον μπουχτισμένο από την αλμύρα ναύτη. Μικρό, ολόμαυρο, χωρίς ίχνος φτιασιδώματος, τίποτα το περιττό που θα μπορούσε να χαλάσει την αναλογία των όγκων ή θα έκανε το μάτι να επικεντρωθεί σ’ αυτό χάνοντας λεπτομέρειες.
Τι κι αν το κόστος για τα μαζεματάκια, που κατά τον πωλητή έπρεπε να γίνουν, μόνο τέτοια δεν ήταν; Τι κι αν ο γέρο-πατέρας που το πρώτο αυτοκίνητό του ήταν ένα κόκκινο Beetle του ’70 κάτι, έλεγε για τον δύστροπο οδηγικό χαρακτήρα της ΒΜW προαναγγέλλοντας συμφορές στο βρεγμένο;
Τι κι αν οι φίλοι χλεύαζαν επιδεικνύοντας οχήματα με συστήματα ασφαλείας που καθιστούσαν τον οδηγό προαιρετικό αξεσουάρ;
Περί ψυχής
Χρειάστηκε μόλις μια ώρα οδήγησης σε ένα στριφτερό δρόμο για να καταλάβει κανείς τι σημαίνει ένα αυτοκίνητο να έχει ψυχή.
Και η ψυχή δε χρειάζεται τρελές ιπποδυνάμεις που ένα ηλεκτροκίνητο, ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης, μπορεί να προσφέρει.
Είναι η αίσθηση διεπαφής, του συγκερασμού ανθρώπου και μηχανής που προσφέρει στον πρώτο ένα χαμόγελο που μπροστά του ο Τζόκερ θα ντρέπονταν να επιδείξει.
Ας είναι τα χερούλια στο εσωτερικό της πόρτας σπασμένα, ας είναι οι επενδύσεις των δερμάτινων καθισμάτων φθαρμένες και ο θόρυβος από την υφασμάτινη κουκούλα μετά τα 120 χλμ/ώ. να σου θυμίζει ότι «μάγκα, μεγάλωσες, δεν είσαι παιδαρέλι να ονειρεύεσαι Ραλλύ Ακρόπολις, μπόξερ κινητήρες, τουρμπίσματα και τετρακίνηση».
Η παραδοχή είναι τόσο ωμή. Όσο ωμή και συνάμα γλυκιά είναι η αίσθηση ότι το πίσω μέρος πάει να φύγει όταν ο αδαής οδηγός (ναι, εγώ) φοβούμενος το μοιραίο αποφασίζει να σηκώσει το πόδι από το γκάζι στο κέντρο της στροφής και ο φαναρτζής καραδοκεί στην γωνία, έτοιμος να συνάψει φιλικές σχέσεις μαζί σου
Κι όμως, κάθε πέρασμα και η εμπιστοσύνη αυξάνεται, η ταχύτητα ανεβαίνει και μαζί οι παλμοί της καρδιάς σε σημείο που ο γιατρός, αν το ήξερε, θα επέβαλε τον τερματισμό του παιχνιδιού και ώρα για ύπνο.
Μα έχω μια ζωή να κοιμάμαι και εν τέλει αν είναι οτιδήποτε να με βρει, προτιμώ στο μπάκετ της BMW Z3 1.9 του 2000.
Photo: Αρχείο Τίμου Παπαδόπουλου
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
Διαβάστε μας (και) στο Protagon
Διαβάστε μας (και) στο Autotypos
Ίσως να σ’ αρέσει
