Η ζωή μου με το MX-5 NC. Κάτι σαν ψυχολογική ανάταση

«Βροχή» τα άρθρα από αναγνώστες του 4Drivers που εξιστορούν την προσωπική τους σχέση με το μηχάνημα. Αυτήν τη φορά ο ιδιοκτήτης του μαύρου NC 1.8 που βλέπετε. Κύριε Τσιγερίδη, ο λόγος σε εσάς

Eπίσκεψη στην πίστα των Σερρών. Το μικρό Mazda NC ήταν κάποτε (και) εκεί

Θυμάμαι το μακρινό 1994. Ήταν όταν ένα κατακόκκινο MX-5 (NA) πρώτης γενιάς αιχμαλώτιζε το εφηβικό μου βλέμμα. Σα να ΄δωσε την πρώτη σπίθα στα τετράτροχα όνειρά μου

Τα έπομενα χρόνια, με την συμβολή του ειδικού Τύπου αλλά και τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις απο παρέες, αυτη η σπίθα έγινε φλόγα και θέριεψε μέσα μου: έπρεπε να αποκτήσω και το δικό μου.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2009, στο κατόφλι της οικονομικής κρίσης. Τότε ήρθε για μένα το πλήρωμα του χρόνου και το θρυλικό roadster στην τρίτη του πλέον γενιά, το NC, ήταν πια απέναντιί μου και μου χαμογελούσε. Ολοκαίνουργιο, «κούτα», έτοιμο να αλλάξει τη ζωή μου

Σήμερα, τέλος 2024, μετά από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια συνύπαρξης, το σημαντικότερο είναι ότι με ενθουσιάζει ακόμα κι όταν το βλέπω.

Σύμφωνοι, αν η εμφάνιση είναι άκρως υποκειμενική, τότε η οδηγική απόλαυση είναι κοινώς αποδεκτή εμπειρία για όσους βρεθήκαν έστω και περιστασιακά πίσω από το τιμόνι ενός NC.

Παρά τον αδύναμο κινητήρα των 1.8 λίτρων και την απουσία μπλοκέ διαφορικού, ανέκαθεν κατάφερνε, ακόμη και τώρα, να δίνει χρώμα στις καθημερινές μου μετακινήσεις, πόσο μάλλον σε ταξίδια με φιδίσιους δρόμους. Ειδικά αν το μενού της ημέρας περιλαμβάνει και μικρές πλαγιολισθήσεις. Κάτι σαν την ένοχη απόλαυση μιας σοκολάτας. Μπορεί και περισσοτέρων

Υπέρ και κατά στο μεταχειρισμένο Mazda MX-5 NC. Η εμπειρία

Τι πρέπει να ξέρεις

Τα φθηνά πλαστικά είναι εμφανή.

Αυτές που δεν είναι εμφανείς είναι οι κακοσχεδιασμένες υδροροές. Αυτές θέλουν τακτικό καθάρισμα για να μην μπουν νερά στο εσωτερικό.

Επίσης παρατηρείται οι κόλλες της μαλακής οροφής να «σκάνε» με τα χρόνια. Τέλος, δώστε προσοχή και σε τυχόν σκισίματα στις εσωτερικές ενώσεις της κουκούλας. Ωστόσο τα παραπάνω δεν αρκούν για να αμαυρώσουν την εικόνα του NC

Ανοίγεις την πόρτα και βολεύεσαι στο σχετικά ευρύχωρο (τηρουμένων των αναλογιών για διθέσιο όχημα) εσωτερικό του.

Ο επιλογέας βρίσκεται στη σωστή θέση έτοιμος να συνδεθεί με το δεξί σου χέρι. Τα πάντα μέσα στο κόκπιτ είναι μινιμαλιστικά σχεδιασμένα και λειτουργικά.

Αν ο καιρός το επιτρέπει (αλλά και όταν δεν το επιτρέπει καποιες φορές) ανοίγεις την οροφή, μυρίζεις τον αέρα, πατάς το γκάζι και όλη σου η διάθεση αλλάζει.

Με δαύτο ήρθε στην εκκλησία η γυναίκα μου, μ’ αυτό την πήγα μαιευτήριο, μ’ αυτό ταξίδεψα σε όλη την Ελλάδα και λίγο από εξωτερικό. Κι ας το τυρράννησα στην πίστα προσπαθώντας να ρίξω τους χρονους μου. Και, βέβαια, σ’ αυτό το αμάξι πέρασα όμορφες στιγμές παίζοντας με τον γιο μου

Σύμφωνοι, δεν είναι το πιο όμορφο, δεν είναι το πιο γρήγορο, δεν είναι το πιο φθηνό, δεν είναι το πιο οικονομικό σε κατανάλωση, ούτε φυσικά γεννά σφοδρά πάθη στους βενζινοαίματους που θέλουν κάτι πιο δυνατό σε ισχύ

Όμως, διάολε, εκεί έξω, στη ζούγκλα τετράτροχων δημιουργημένα μόνο μέσω μαρκετινίστικης λογικής και επίπλαστων αναγκών, τούτο ‘δω το roadster της Mazda επιβιώνει τριάντα πέντε χρόνια τώρα και δεν ασχολείται και πολύ με τέτοιες. Ίσως μόνο με μία, την ψυχολογική μας ανάταση

Photo: Αρχείο Μάκη Τσιγερίδη