Η ζωή μου με το Seat Leon Cupra. Μαζί και η διαμαρτυρία

Ένας αναγνώστης μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία ενός Leon Cupra. Και βρίσκει τη δική του ευκαιρία να καταθέσει το γαμώτο της υπόθεσης

Ανεβαίνοντας τον υπέροχο Χολομώντα, στη Χαλκιδική, με το Leon Cupra. Στιγμές βορειολλαδίτικου «πετρολχεντισμού»

Δεν επιτρέπεται να ανέβεις προς Θεσσαλονίκη μεριά και να μην κάνεις ένα πέρασμα από Χολομώντα. Είναι ποινικά κολάσιμο αδίκημα

Βλέπεις, αν σ’ αρέσει η οδήγηση, τη διαδρομή καλύπτει ένα ωραίο, στριφτερό, ασφάλτινο γκρι.

Αλλά και πραγματικά πυκνή βλάστηση – κυρίως φυλλοβόλων δέντρων όπως δρυς και πλατύφυλλων. Η πράσινη πληροφορία της ημέρας λέει πως μεγάλο τμήμα του βουνού έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000.

Nα μου επιτρέψετε να συστηθώ. Αυτοκινητικά, εννοώ

Λοπόν. Κυκλοφορώ με ένα Leon Cupra που το ΄χω εδώ και κάποια χρόνια. Βαδίζοντας αισίως στα 46 μου χρόνια, κάτι μου λέει πως το βλέπω να παραμένει στα χέρια μου μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Είναι το Leon Cupra 2ης γενιάς που με την ευγενική βοήθειατης γνωστής Superchips αποδίδει περίπου 290 PS και σχεδόν 400 Nm.

Καθημερινά διασχίζω όλη τη Θεσσαλονίκη για να φτάσω στη δουλειά. Αλλά δε με χαλάει καθόλου. Το Cupra είναι γεροδεμένο, όσο χρειάζεται ως όγκος αμαξώματος και με όση ροπή απαιτείται για να προσπερνάς με ασφάλεια

Μπορεί να σας ακούγεται παράδοξο αλλά, παρά τα χρόνια συμβίωσής μου μαζί του, κάθε πρωί αδημονώ να φτάσω στο πάρκινγκ για να το οδηγήσω.

Δεν το ‘χω βαρεθεί, συνεχίζει να με ελκύει η εντιμότητά του και είναι συνολικά ευχάριστο.

Όταν υπάρχει ανάλογη διάθεση, ανεβαίνω στην Αρναία. Η διαδρομή ευνοεί τα δυνατά hot hatch και το Leon Cupra βρίσκεται στο στοιχείο του.

Πειστικό «μπροστινό», με συμμετοχική «ουρά» και ένα μοτέρ ονειρικά γραμμικό. Ιδανικά; Θα ‘θελα ένα πιο γρήγορο τιμόνι, αλλά ok, θα επιζήσω

Σημαντικό στοιχείο το ότι το ESP απενεργοποιείται, εύκολα και απλά, με ένα εύχρηστο μπουτόν. Δεν είναι δαιδαλώδες, δεν χάνομαι σε υπομενού, δεν κινδυνεύω με απόσπαση προσοχής στην εξερεύνησή του. Το πατάω και το δικό μου πάρτι αρχίζει

Επιτρέπεται μία διαμαρτυρία εγγράφως;

Η προηγούμενη παράγραφος είναι η νοηματική αφορμή. Τι θέλω να πω, φίλοι petrolheads;

Ότι οδηγώντας και διαβάζοντας συχνά για σύγχρονα, ψηφιακά αυτοκίνητα, θα ήθελα να στείλω τις «κατάρες» μου εκεί, σε κάποιους CEO των αυτοκινητοβιομηχανιών.

Ερώτηση, παρακαλώ: Γιατί αφήνετε τη χαρά της οδήγησης τόσο χαμηλά στη λίστα προτεραιοτήτων σας;

Γιατί ζούμε έναν κατακλυσμό των συστημάτων υποβοήθησης; Ναι, η ασφάλεια του μέσου άσχετου είναι ένα ζήτημα.

Όμως δεν θα ‘ταν καλύτερα να επενδύονταν τα άπειρα αυτά χρήματα για την ουσιαστική, οδηγική εκπαίδευση των οδηγών;

Γιατί δεν μας επιτρέπετε με ένα απλό μπουτόν να επεμβαίνουμε στα traction control ή και στο ESP; Γιατί πρέπει να έχουμε γνώσεις χάκερ για να τα απενεργοποιήσουμε όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν; Μήπως έτσι κρύβονται μειονεκτήματα σε οδηγική συμπεριφορά;

Όντας και μοτοσυκλετιστής επί πολλές δεκαετίες, έχω την αίσθηση πως τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και με τα δίτροχα. Μετά συγχωρήσεως, δηλαδή.

Αυτά τα ολίγα. Μετά τιμής.