Καραντίνα στην Κρήτη με Alfa Giulia και Porsche 911; Ζόρι και true story

Πώς να αντέξεις τόσο λοκντάουν όταν στο γκαράζ σου συνυπάρχουν μία Giulia και μία Porsche Carrera 911; Least but not last και μία αγαπημένη Alfa 147, μ’ ένα CD-player που ΄χει να παίξει καμιά δεκαετία. Αυτό είναι το ζόρι και true story (κάνει και ρίμα) ενός αναγνώστη που καταγράφει τις σκέψεις του εν μέσω καραντίνας

Έχουμε σύνδεση με Κρήτη. Κύριε Γαράκη, έχετε το λόγο

Ξεκινώντας το 2020 οι βλέψεις μου ήταν κάτι παραπάνω από αισιόδοξες. Γεμάτες χιλιόμετρα

Έχοντας ήδη γράψει το «Στη χιονισμένη Κρήτη με Alfa Romeo Giulia Veloce» ήμουν έτοιμος.

Σε κάθε ανάφλεξη έγραφα, έσβηνα και σχεδίαζα τον πρόλογο και επίλογο κάθε κειμένου που ήλπιζα να ακολουθήσει. Συνοδευόμενου από αντίστοιχα κλικς.

Εν μέσω πανδημίας, λοιπόν, κάθε αποθηκευμένη τοποθεσία, κάθε Κυριακή και κάθε επίσκεψη -παραθαλάσσια ή βουνίσια- μπήκε στην αναμονή.

Για όσους πονάνε τα σίδερα

Για εμάς, δηλαδή, που πιστεύουμε ότι τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη, για εμάς που θεωρούμε επίπονο να σκονίζονται στα γκαράζ ή να φθείρονται σε διαδρομές ρουτίνας. 

Επιζητώντας σε κάθε διαδρομή την ψυχική ηρεμία, τη σβέλτη κίνηση, να πλυμμηριζει η καμπίνα από ήχους κυλίνδρων, σκέψεις και αισθήσεις. Ξέμεινα με εικόνες απ΄τις βουνίσιες διαδρομές στη θεά-Κρήτη.

Αρκέστηκα, λοιπόν. σε «χαζές» βόλτες. Μέσ’ την πόλη, κάνα κοντινό παραθαλάσσιο, ζέσταμα εντός γκαράζ και κάτι μικροεπισκευές για να κρατιέμαι σε φόρμα

• Πώς είναι να οδηγείς σήμερα μία Porsche 911 Carrera S (997);

Καθώς τα μέταλλα της 911 ζεσταίνονται και κρυώναν, αντιλαλούσαν στο κλειστό γκαράζ. Χόρευαν οι αισθήσεις στο ρελαντί. Έκλεινα τα μάτια και φανταζόμουν εξόδους από κλειστές καμπές

Με τον flat-6 να γουργουρίζει και να αναζητάς εκείνες τις βόλτες στο Αστεροσκοπείο να δεις την Κρήτη από ψηλά. Με μυρωδιές από θυμάρι και καταλύτη. Το δικό μου κοκτέιλ. Ανέκαθεν με συνάρπαζε η διαφυγή από την πραγματικότητα στα παγωμένα βουνά. Ήταν κάτι παραπάνω από απόδραση

Ναι, πιέστηκα στην καραντίνα. Αλλά…

Η Giulia με συντροφεύει στο Ηράκλειο-Ρέθυμνο. Πάντα με μέτρο και προσοχή.

Κινούμενη γρήγορα, εκθαμβωτικά ίσως, και διατηρώντας το χαρακτήρα της. Το αυτοκίνητο που ξέρει να με φροντίζει, να με κρατά τις μια οδηγοκεντρική, ιταλικής φύσεως επαφή. Είναι η αγάπη μου στο σταυρόφιδο, βλέπεις

Το απόλυτό της σπρώξιμο με τα τέσσερα στην έξοδο της στροφής ικανοποιεί την ανάγκη μιας παρόμοιας απόδρασης στην οποία αποβλέπω ξανά. Έξω απ’ το καλούπι του λοκντάουν

Αλλά και η αγαπημένη μου 147. Με τα καλά της και τα στραβά της

Συνήθως σε βραδινές εξόδους, στον εγκαταλελειμμένο, σχεδόν επαρχιακό, δρόμο προς το χωριό.

Φτιαγμένη κάποτε στα γούστα μου. Από ‘μένα για ‘μένα.

Με το δίλιτρο Twin Spark να βαράει επιθετικά στο ρελαντί. Το δικό μου, προσωποποιημένο αυτοκίνητο.

Μακριά από ταμπού, καλούπια, στερεότυπα. Με κάθε βύθισμα του εκκεντροφόρου και κάθε αλλαγή στις υψηλές rpm μού φέρνει εικόνες παιδικής ηλικίας. Άλλου τύπου ελευθερία μέσα σ’ ένα παλιό «σκάφος». Δίχως αξεσουάρ και μ’ ένα ξεχασμένο CD-player που ‘χει να παίξει καμιά δεκαετία

Κάθε ένα είναι διαφορετικό. Και για μένα όλα εξίσου λατρεμένα

Αποδίδουν στον όρο ελευθερία διαφορετικές οπτικές γωνιές.

Δεν μπαίνω και δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να σκεφτώ λογικά μέσα σε οδηγοκεντρικα αυτοκίνητα.

Απ’ την πισωκίνητη, ξερή, «απλησίαστη» και ιδιαίτερη 911, μέχρι τη στημένη με γεωμετρική ακρίβεια Giulia, κι απ΄αυτήν μέχρι την παρτενέρ των νεανικών μου χρόνων, την 147, τα συναισθήματα και ο στόχος είναι ένας: Να γράφουμε χιλιόμετρα, να τα μεταφράζω σε λέξεις και να αφήνω πίσω μου αναμνήσεις και εικόνες. Μέχρι τότε καραντίνα στις φυλλωσιές

• Οδηγώντας στην Ελλάδα. Live your myth in Greece

Photo: Αρχείο Γιώργου Γαράκη / 4Drivers.gr