Ο δρόμος για την κόλαση. Του καρκίνου. Ή μήπως όχι;

“Η ζωή είναι εκεί έξω. Ζήσε για να δεις τον ήλιο να ανατέλλει“. Αυτά ήταν τα λόγια του γιατρού μου όταν ήμουν κατάκοιτος στο νοσοκομείο, κάνοντας χημειοθεραπεία για να αντιμετωπίσω τον καρκίνο.

Σ’ ένα δωμάτιο κάπου στην αιματολογική κλινική του Σισμανόγλειου νοσοκομείου. Σε ανοσοκαταστολή. Ήταν η φυλακή μου.

Σε μια κατάσταση όπου οι δυνάμεις μου με είχαν αφήσει σιγά-σιγά.  

Προσπαθούσα να μη σκέφτομαι την κατάστασή μου. Να μην αφήσω να με επηρεάσει η αλλαγή της εμφάνισης μου, η αδυναμία μου και ό,τι φέρνει ”παρέα” ο καρκίνος. Έπρεπε να βρω κάτι να αλλάξει η σκέψη μου. Κάτι που θα με λυτρώσει από όλο αυτό. Κάτι που θα με κάνει να νιώσω ελεύθερος και θα με γεμίζει ζωή.

Αυτό το κάτι το βρήκα στην Κλειώ (Clio). Και στην Πεντέλη. Ναι. Ο δρόμος για το Σισμανόγλειο πέρναγε απ’ την Πεντέλη. Ένα βουνό-θρύλος που ξεκινά η ιστορία του από τα μάρμαρα του Παρθενώνα μέχρι τον ξακουστό λήσταρχο Νταβέλη και αργότερα στους αγώνες που λάμβαναν χώρα στην περιοχή.

Οδηγώ και λυτρώνομαι. Μερικές φορές μπορείς να νικήσεις το ανυπέρβλητο έστω κι από ένα κάθισμα με θέα το δρόμο

Ο δρόμος απ’ την Πεντέλη έγινε η δική μου ψυχανάλυση. Κοιτάζοντας έξω απ’ το τζάμι του συνοδηγού με παράπονο: ”τώρα, γιατί να το στερούμαι εγώ αυτό ;” 

Λόγω της κατάστασής μου δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, αυτό ήταν για μένα μεγαλύτερη πληγή. Ακόμα κι απ’ τον ίδιο τον καρκίνο.

Η αδυναμία της οδήγησης ήταν σαν να μου έκοβες την παροχή του οξυγόνου. Δεν μπορούσα να το υποφέρω. Ήθελα να γίνω καλά για να μπορέσω να ξανά-οδηγήσω. Ήθελα να μάθω την Πεντέλη. Έπρεπε να μάθω την Πεντέλη.

Κάθε διαδρομή προς το νοσοκομείο ήταν και ένα θεωρητικό μάθημα. Σφιχτό κομμάτι μέχρι την κορυφή που ”ανοίγει” στην πορεία. Και στο βάθος το λεκανοπέδιο. Εικόνα που πιστεύω πως αγγίζει και τον πιο απαθή.

Ο καιρός πέρασε, ο κύκλος των θεραπειών ολοκληρώθηκε και είχα την τύχη να πετύχουν. Και απ’ τη θεωρία πέρασα στην πράξη. Πλέον, πήγαινα. Δεν με πήγαιναν. Στο νοσοκομείο. Μόνο για μια τυπική γενική αίματος μια φορά την εβδομάδα. Κι από εκεί που καταριόμουν την κάθε φορά που έπρεπε να πάω, πλέον δεν έβλεπα την ώρα. Το νοσοκομείο ήταν η καλύτερη αφορμή για τη ματιά εντός.

Κάθε φορά την έκανα όλο και πιο γρήγορα. Ξεθάρρευα όλο και περισσότερο. Τελείωνε όλο και πιο γρήγορα. Πλέον, δεν είχε γίνει ο δρόμος για το νοσοκομείο, αλλά “o δρόμος για τον παράδεισο”.

Ίσως ακούγεται μακάβριο, αλλά πώς αλλιώς να περιγράψεις το ξεσάλωμα πάνω στο βουνό που έκανα με το Clio  σε ρυθμούς που θα ζήλευαν πιο ”γρήγοροι”.

Κάπου ψηλά στην Πεντέλη. Το πιο racing καύσιμο είναι η επιθυμία να ζήσεις

Και  λίγο πριν τελειώσει όλο αυτό, να έρχεσαι στην κορύφωση ατενίζοντας την Αττική κάτω από τον καταγάλανο Αττικό ουρανό με μοναδική ηχητική υπόκρουση το ρελαντί του αυτοκινήτου σου. Ακούγοντας κάποια μικροσκοπικά τικ-τακ απ τις διαστολές και συστολές.

Λίγες τζούρες οξυγόνο για να ”ισιώσεις” και ξανά στο αμάξι. Για να πας στο νοσοκομείο και να ακούσεις, για ακόμη μια φορά, πως οι εξετάσεις σου είναι εξαιρετικές.

Στο τέλος της ημέρας, πιάνω τον εαυτό μου να λέει ένα δειλό ”ευχαριστώ” στον καρκίνο. Αποφάσισα να μην τον δω σαν κατάρα, αλλά σαν μια ευκαιρία να δω τη ζωή από μια διαφορετική σκοπιά. Αν δεν ήταν αυτός ίσως και να μην πέρναγα από την Πεντέλη.

Ίσως και να μην καψουρευόμουν τόσο το Clio. Ίσως και να μην είχα αποκτήσει πάθος για την οδήγηση.

Ο γιατρός μου είχε δίκιο. Η ζωή είναι εκεί έξω.

Τhe road to hell. Or not.

YΓ Δεν συνηθίζουμε να γράφουμε υστερόγραφα κάτω απ΄τα κείμενα των contributors του 4Drivers.

Όμως, εδώ είμαστε ”υποχρεωμένοι”. Για τον τύπο ανθρώπου που δεν τα παρατά, που δεν ”μασάει”, που πάντα ελπίζει, που πάντα αγαπά. Το (όποιο) ”Clio”. Το σασπένς. Τη ζωή. 

Jeen G., σ’ ευχαριστούμε που είχες την τόλμη να μοιραστείς την εμπειρία σου μαζί μας. Εξ ου και η εξαίρεση του υστερόγραφου. Να ΄σαι πάντα καλά. 

Photo: Jeen G.