Οδηγώντας στην Κωνσταντινούπολη

Μια ώρα που απέχει η Κωνσταντινούπολη απ’ την Αθήνα είναι μια καλή αφορμή για να πεταχτείς μέχρι το Ελ. Βενιζέλος. Αλλά και η λιγότερο σημαντική. Γιατί η ”Πόλη” έχει αυτό το ”κάτι”

Nαι, το έχει η ”Πόλη”. Τουλάχιστον, στο Βόσπορο. Στα νερά του δεν λικνίζονται μόνο ανατολή και δύση αλλά και νωχελικές μνήμες.

Δεν θυμίζει ευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Μπερδεύεται ανάμεσα στο οθωμανικό χθες και στον μιμητισμό της Δύσης, οι μιναρέδες κάνουν κόντρες με τους ουρανοξύστες, γυναίκες με μαντίλες στο κεφάλι χαζεύουν τα Armani στις βιτρίνες. Νομίζω πως ακόμα και το φως είναι αλλιώς.

Και εσύ, ο Έλληνας, ψάχνει την Κωνσταντινούπολη μέσα στην Ιστανμπούλ. Την Αγία Σοφία δίπλα στα τζαμιά.

Δεν έχει σημασία αν επιμένεις σε χαμένες πατρίδες. Αν πηγαίνεις στην παρέλαση. Αν ψηφίζεις Καμμένο. Έχει να κάνει με το ό,τι έχεις διαβάσει, πως ξέρεις ότι κάποτε εκεί ήταν Ελλάδα, πως η πολίτικη κουζίνα με τα μπαχάρια κάτι σου θυμίζει από τις ντομάτες γεμιστές με σταφίδα και κύμινο που έφτιαχνε η γιαγιά σου η Μικρασιάτισσα.  

Επίσης, είναι πνιγμένη στον κόσμο. Και στα αυτοκίνητα. Τι πράμα είναι αυτό; Τσάμπα τους τα δίνουν; Λαοθάλασσα από λαμαρίνα. Συνυπάρχουν ορδές από Fiat και Renault, φτιαγμένα βέβαια σε τοπικά εργοστάσια, παρακμιακά σεντανάκια απ΄αυτά που δεν βάζεις ούτε το σκύλο σου μέσα, Bentley και καρακιτσαριά ”Μερτσεντέ”.

Όλα αυτά εξηγούνται και από ένα μυθικό νούμερο. Βλέπεις, η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη που αν φτερνιστούν οι κάτοικοι της θα πάθει πνευμονία η Ελλάδα.

Με 12,5 εκατομμύρια κατοίκους -αν και οι ανεπίσημες πηγές μιλάνε για σχεδόν 15,6- είναι η 5η πολυπληθέστερη στον πλανήτη και χωράει κάθε καρυδιάς καρύδι.

Το υδροκέφαλο μεγαθήριο είναι δίπλα. Μια διαφορετική ανάσα μας χωρίζει.

Το ίδιο πρωί έκανα περίπου 50 λεπτά να περάσω διόδια. Eντός της Πόλης. Εννοείται με e-pass. Θα ‘θελα μια εβδομάδα αν ήταν να περιμένω και με τα ψιλά στο χέρι.

Έμαθα, επίσης, να κολλάω δέκα πόντους απ’ τον μπροστινό. Έτσι οδηγούν εκεί. Περιμένουν κυριολεκτικά κολλητά στις μάλλον μπερδεμένες σειρές για τα διόδια και δεν ”μασάνε”.

Στην Πόλη οδηγούν σαν τυφλοί, κορνάρουν σαν κωφάλαλοι και φρενάρουν σαν τον Ηamilton πριν τη φουρκέτα. Ξαφνικά, η Ομόνοια δείχνει Ελβετία.

Και βέβαια οι αναρχικοί superstar είναι οι ταξιτζήδες. Αρχαία ”καναρίνια” που δεν καταλαβαίνουν Μωάμεθ, αλλάζουν λωρίδες λες και παίζουν playstation, τσακώνονται για πλάκα. Σε μια μέρα είδα τρεις που είχαν ακουμπήσει ο ένας τον άλλον. Καταπληκτικά σκηνικά. 

Οι δρόμοι της πόλης δεν είναι απολιθωμένοι, ούτε έχουν βγει από αρχιτεκτονικό engineering. Είναι πολίτικο κεμπάμπ που θέλει να γίνει Big Mac.

Aλλά δεν θα γίνει Γιατί το οριεντάλ είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει. Κι αυτό έχει μια άλλου τύπου γοητεία.

ΥΓ Ό,τι εθνικιστικό θυμικό κι αν υπάρχει για την ”Τουρκιά”, ας μην ξεχνάμε πως είναι η 7η χώρα σε επίπεδο παραγωγής αυτοκινήτων στην Ευρώπη (πίσω από την Ιταλία) και ότι παρά την παγκόσμια ύφεση του ’09 που την έκανε να μειώσει την παραγωγή της κατά 63% παραμένει ένας δυνατός παίκτης στο automotive σκάκι. 

Photo: Google