Έχει κρύο και κρυώνω. Και δεν έχω clima

Αν κάνει κρύο, τίποτα δεν μπορεί να σε ζεστάνει πιο γρήγορα από ένα καλοριφέρ αυτοκινήτου. Κι όσο πιο παλιό τόσο πιο καλό

Κλασικό, παλιό καλοριφέρ για χοντρό κρύο. Αν είναι και από κλασική 911, ακόμα καλύτερα

Αφήστε τι λένε για ξένοιαστα καλοκαίρια. Η εποχή των ερωτευμένων είναι ο χειμώνας. Εκεί που το σώμα ζητά να κουρνιάξει, να τυλιχτεί κάτω από βουνά παπλωμάτων, να ακουμπήσει άλλη σάρκα, να νιώσει θαλπωρή. Οι χαμηλές θερμοκρασίες ευνοούν τη σχέση. Και το καλοκαίρι, τον ιδρώτα. Μπλιαχ…

Πού είναι, όμως, ο έρωτας στα χρόνια της φαγούρας; Οι περισσότεροι κυκλοφορούν μόνοι. Οι λεωφόροι της πόλης γέμισαν μονοθέσια.

Ένα βράδυ, την περασμένη εβδομάδα, κάπου στα βόρεια της πόλης, αισθάνθηκα το κρύο. Όχι τόσο της μοναχικότητας αλλά του Κέλσιου.

Την «άκουσα». Έτυχε να οδηγώ ένα παλιό Ford του πατέρα μου γιατί έχω αναλάβει την υποχρέωση να αλλάξω ιμάντα. Και αντλία νερού.

Είχα χρόνια να τραβήξω τα αργόσυρτα, παλιομοδίτικα χειριστήρια του καλοριφέρ. Η κίνηση και μόνο δείχνει «κάπως». Όμως άσ’ το λίγο να δουλέψει και να πιάσει το μοτεράκι του θερμοκρασία. Τα υγρά στις παλιοκαιρισμένες αρτηρίες του ρέουν ακόμα ρολόι.

Πριν προλάβω να κάνω πέντε έξι χιλιόμετρα, τα ξυλιασμένα μου άκρα άρχισαν να μαλακώνουν. Το αρχαίο μηχανικό σύστημα είχε μετατρέψει σε πέντε λεπτά την καμπίνα του Escort σε μια κάψουλα θαλπωρής. Τι θαλπωρής; Φούρνος κανονικός. Μετά από δέκα λεπτά, είχα φτάσει «Ποτάμι». Δεν άντεξα. Κατέβασα παράθυρο, να πάρω αέρα. Έσκασα, βρε αδερφέ!

Κρύο, βάρα. Δε μασάμε

Θυμήθηκα το επίδομα θέρμανσης, τα κροκοδείλια δάκρυα του Παπαδάκη στα πρωινάδικα κάθε φορά που το κρύο βαράει ξύλο, θυμήθηκα τους -20 στο Νευροκόπι Δράμας.

Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά. Χουχουλιασμένος στο καλοριφέρ του Ford. Φτηνά, γρήγορα, με αυτή τη γήινη αίσθηση της ζέστης που μόνο ένα ρετρό καλοριφέρ προσφέρει