Maverick vs R8. Το δικό μου, άδοξο κυνηγητό

Ήταν το δικό του κυνηγητό. Απ΄αυτά που όλοι μας έχουμε κάνει κάποια στιγμή. Με ένα τραχύ Ford Maverick κόντρα στο πανίσχυρο Audi R8. Ένας αναγνώστης του 4Drivers εξομολογείται το βράδυ της δικής του (άδοξης) αμαρτίας

Τι τύχη μπορεί να έχει ένα Ford Maverick απέναντι σε ένα Audi R8; Η απάντηση έχει να κάνει με το πόση νεανική τρέλα κουβαλάς. True story στα βόρεια προάστια της Αθήνας

Είχα διαβάσει αρκετές φορές ένα κείμενο στο 4Drivers. Ήταν για ένα κυνηγητό μεταξύ ενός Mazda RX-7 και ενός Punto GT

Για την ακρίβεια, στα δικά μου μάτια, δεν είχαν και τόση σημασία τα αυτοκίνητα-πρωταγωνιστές. Σημασία είχε η ιστορία πίσω απ΄το άρθρο. Το πώς μια κόντρα άλλαξε τη ζωή κάποιου. Ήταν αυτό που βλέπετε αμέσως παρακάτω. Συστήνεται.

• Διάβασέ το: Πώς ένα RX-7 και μια κόντρα μου βρήκαν δουλειά

Όμως, όσες φορές και να διαβάσω το συγκεκριμένο κείμενο, θα με παρασύρει πάντα να κάνω τα δικά μου όνειρα. Για ένα αντίστοιχο κυνηγητό. Αυτό που, ίσως, πού ξέρεις, θα μου ανοίξει κι εμένα το δρόμο για να φτάσω λίγο πιο κοντά στο όνειρό μου.

Ξημερώματα στην Κηφισίας

Το παράδοξο είναι πως ένα βράδυ, πριν περίπου δύο χρόνια, έζησα κάτι αρκετά παραπλήσιο. Νοέμβρης, στο ύψος της Αγίου Κωνσταντίνου, στην Κηφισίας. Λίγο μετά το «δαχτυλίδι», ξημερώματα καθημερινής. Δεν μου ΄χε περάσει καν απ΄το μυαλό το κυνηγητό της βραδιάς.

Δίπλα μου ένα Audi R8. Eγώ μέσα σε ένα Ford Maverick 2.3. Ψηλωμένο κατά 3 πόντους, με φρεσκοφορεμένα BF Goodrich All Terrain. Κονιόρδος κανονικός. Περίμενα να αρχίσουν για τα καλά οι βροχές και τα χιόνια για να κανονίσω με κάποιο κλαμπ μονοήμερη στην πίσω πλευρά της Πάρνηθας. Εκεί, στα ωραία, από Δερβενοχώρια μέχρι Αυλώνα. Και τούμπαλιν.

Το τιμημένο Ford Maverick σε βουκολικά ενσταντανέ, στην ελληνική ύπαιθρο. Πού να φανταζόταν τι θα του έμελλε ένα βράδυ στην Κηφισίας;

Ανάβει πράσινο κι εγώ ξεκινάω δίπλα του χαζεύοντάς το. Πίσω μας τρία ακόμα αυτοκίνητα. Τα οποία φυσικά και δεν ενδιαφέρονταν για τα νέα μου ελατήρια και τα ασημί, πίσω ψηλότερα Kayaba. Τα «φώτα» όλων μας ήταν στραμμένα στο R8. Το χαζεύαμε ομαδικώς. Για την ιστορία, ακουγόταν σαν V10.

Το αφήνω λίγο να απομακρυνθεί και βλέπω τους άλλους τρεις να με προσπερνούν γρήγορα προσπαθώντας να το ακολουθήσουν. Όλοι μια ματαιοδοξία έχουμε να ικανοποιήσουμε – ειδικά στις νεαρές ηλικίες.

Δεν ξεμακραίνουν πολύ και τους πιάνει το επόμενο φανάρι λίγο πιο πάνω. Τους φτάνω ξανά. Αν μου επιτρέπεται, να σημειώσω εδώ ότι μέσα μου ανέκαθεν το «στρίβειν» πάλευε με το βουνό, με λάσπες, χιόνια και όχι «πέταλα Λιμανακίων». H μάχη αυτή ακόμη και σήμερα δεν έχει αναδείξει νικητή. Απλώς, έτυχε εκείνη την μέρα να είμαι με τον εκπρόσωπο του βουνού, το Maverick, και όχι με το Suzuki Swift Sport που είχα μολις αποκτήσει.

Η «εκκίνηση»

Αυτήν την φορά το R8 δεν ξεκίνησε το ίδιο «αθώα». Και το ίδιο συνέβη και με όσους βρισκόμασταν πίσω του. Ναι, υπέπεσα κι εγώ στο στο ατόπημα των υπολοίπων – τι λέγαμε πριν για ματαιοδοξία; Καθώς υπήρχε λίγη κίνηση, κατάφερα να του «κάτσω» κοντά. Με σφήνες χωρίς να ενοχλήσουμε κανέναν, απομακρυνθήκαμε από τους υπόλοιπους και μπροστά μας έστεκε η αριστερή στο ύψος του Άλσους Συγγρού.

Ξεκάθαρα, το R8 έκανε βόλτα. Εγώ, όμως, το πάλεψα αρκετά. Χρησιμοποιώντας και τις τρεις λωρίδες. Μάλλον τα λευκά γράμματα των BF είχαν πατήσει άσφαλτο απ΄το «μαγούλιασμα». Έτοιμος για την αμέσως επόμενη δεξιά. Στο κυνηγητό που μόλις είχε ξεκινήσει, τον είχα ακόμη στο οπτικό μου πεδίο.

Κάπου στην ευθεία του ΚΑΤ ακούω τον 10κύλιδρο να εκτοξεύεται. Ωραία οπίσθια… Σταματάμε έπειτα και οι δύο στο φανάρι. Εγώ πίσω του, ναι, ντράπηκα να κάτσω δίπλα του μετά απ’ όλο αυτό. Έτρεμα από την αδρεναλίνη. σε σημείο που μου έσβησε το maverick μόλις άναψε πράσινο. Ξεφτίλα

Συνεχίζω ακάθεκτος, βάζω μπροστά και συνεχίζω να τον ακολουθώ. Ο άνθρωπος με το R8 δεν έτρεχε, απλώς πήγαινε σπίτι του. Κι εγώ αφήνοντάς του μια απόσταση, επιδιδόμουν σε μεταφορές βάρους και απότομα «άσε» για να βγει η μπλε ντουλάπα με τα τέσσερα μπας και με προσέξει.

Ε, όλο αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον Διόνυσο. Εμμμ, να ενημερώσω πως μένω Χαλάνδρι. Δεν είχα καμία δουλειά εκεί πάνω. Όμως, κάτι μέσα μου έλεγε ότι επίτηδες δεν πατούσε βαθιά το δεξί πεντάλ και έμενε στο οπτικό μου πεδίο. Γιατί, λέει, κάτι ήθελε. Ναι, έκανα απίστευτα σενάρια στο μυαλό μου.

Με κατεβασμένα παράθυρα

Ώσπου μας πιάνει ένα φανάρι λίγο πριν το Safe House. Αυτός ηθελε να στρίψει αριστερά. Στέκομαι δίπλα του. Με μισάνοιχτα παράθυρα και οι δύο. Το ανοίγω λίγο παραπάνω και τον κοιτάζω. Πρέπει να ‘ταν 50άρης, με τα χέρια του έτοιμα στο flat bottom τιμόνι του R8. Τα σηκώνει και μου χτυπάει τρεις φορές παλαμάκια. Ανοίγω κι άλλο το παράθυρο, ανοίγει κι αυτός.

«Αλήθεια, σου βγάζω το κοπέλο, μπράβο», μου λέει. «αλλά μην το συνεχίσεις, κάν’ το για τη μανούλα σου»

Ομολογώ, σάστισα. Δεν ήξερα τι να του πω. Ψέλλισα ένα «ευχαριστώ και να το χαίρεσαι». Εκείνος μου απάντησε με άλλο ένα «πρόσεχε» κι έκλεισε το παράθυρο.

Φανάρι πράσινο, αυτός κάνει αριστερά, εμένα μου ξανασβήνει (ευτυχώς δεν με είδε), κάνω γρήγορα δεξιά και σταματώ στην άκρη του δρόμου. Τσιγάρο να ηρεμήσω και επιστροφή στο Χαλάνδρι.

Το επιμύθιο στο δικό μου κυνηγητό

Συμπέρασμα; Δεν ξέρω να ξεκινώ το Maverick. Αλλά και δεν βρήκα δουλειά εκείνο το βράδυ. Ήταν, όμως, το πιο ωραίο κυνηγητό που έχω κάνει. Και έχοντας διαβάσει το κείμενο για το RX-7 και το Punto GT, το μυαλό μου ταξίδευε.

Υ.Γ. Συγγνώμη για το «σεντόνι» αλλά επειδή είσαι από τους λίγους που έχω απευθυνθεί και έχουν ασχοληθεί να μου απαντήσουν και να μου δώσουν μια ντόμπρα απάντηση, ήθελα να μοιραστώ την παραπάνω άδοξη (τελικά) εμπειρία μου μαζί σου. Στα 26 μου, είμαι Υπεύθυνος σε ένα Τηλεφωνικό Κέντρο. Και περιμένω το κυνηγητό που θα μου αλλάξει τη ζωή.

Photo: Αρχείο Κωνσταντίνου Τριανταφύλλου