Μόνος. Χωρίς αυτήν. Αλλά με αυτό

Οταν ένας petrolhead έχει τις μοναξιές του από αυτήν που αγαπά, καταφεύγει στο αυτοκίνητό του. Μήπως κάτι παραπάνω από ένα μάτσο σίδερα; Ένας αναγνώστης του 4Drivers, κάτι σα μοναχικός καβαλάρης, καίει τον καημό του με μερικά χιλιοστά γόμας στην άσφαλτο

Όταν σε αγαπάει μονάχα η μοναξιά, γαλήνη βρίσκεις πίσω από ένα τιμόνι. Τι,όχι;

Με τα λάστιχα να ουρλιάζουν αλλά εσύ να μην τα ακούς. Να μην ακούς τις φωνές του κινητήρα, ούτε το βρόντηγμα της ανάρτησης. Δεν ακούς τίποτα. Ακούς μόνο αυτή. Ακούς μόνο αυτό που δε θες να ακoύσεις

Το βλέμμα είναι θολό αλλά η ματιά καθαρή. Βλέπεις κάθε χαλίκι. Κάθε ρωγμή στην άσφαλτο. Βλέπεις κάθε σκιά στο πρόσωπό της και κάθε καλοκαίρι που πέρασε και χάθηκε.

Αλλάζεις ταχύτητα. Το δεξί πόδι τρέμει πάνω στο πεντάλ.

Πιέζεις κι άλλο.

Πιέζεις για κάθε όχι που άκουσες.

Για κάθε μάταιο δάκρυ. Κάθε χαμένο δευτερόλεπτο της ζωής σου το ψάχνεις σε μια διαδρομή. Καθε δέκατο που γλιτώνεις, νιώθεις ότι το πήρες πίσω απ’ τα χαμένα σου χρόνια. 

Συνεχίζεις να πιέζεις. Το λάθος έρχεται όλο και πιο κοντά. Δε σε νοιάζει όμως. Το λάθος έχει γίνει ήδη. Απορείς πως προλαβαίνεις να τη σκεφτείς. Απορείς πως γίνεται να είσαι μισό βήμα πριν το χάος αλλά το μυαλό σου να είναι ακόμη εκεί

Η πίεση είναι αφόρητη. Δεν την αντέχεις άλλο. Αλλά δε σταματάς.

Επιτίθεσαι σε κάθε στροφή. Επιτίθεσαι σε κάθε ψέμμα. Ασταμάτητα. Χωρίς έλεος, όπως αυτή. Μισείς και αγαπάς. Φοβάσαι και ελπίζεις. 

Ξάφνου, δεν υπάρχει τίποτα. Ησυχία. Νεκρική σιγή. Έφτασες. Ή έστω, σταμάτησες. Τα σίδερα γύρω σου είναι αλώβητα, σε αντίθεση με την ψυχή σου. Ο αέρας κάνει βόλτες ανάμεσα στα δέντρα και περνώντας από σένα, στεγνώνει το ιδρωμένο μέτωπό σου

Το καφέ και το πράσινο χρώμα του βουνού αντικαθιστούν το γαλάζιο της θάλασσας που θα ήθελες να νιώθεις μαζί της.

Η μυρωδιά του πεύκου φέρνει στο στόμα τη γεύση του μελιού που έτρωγες μικρός. Να σου πάλι αυτή. Τη γεύεσαι. Κλείνεις τα μάτια και εισπνέεις το παρόν, το Τώρα, συνειδητοποιώντας πως δεν είναι δίπλα σου.

Πού και πού τιτιβίσματα διακόπτουν το βουητό μέλισσων που βαριεστημένα ψάχνουν το επόμενο λουλούδι. Για σένα δεν υπάρχει λουλούδι. 

Δεν υπάρχει τίποτα εκτός απ’ ένα μάτσο σμιλεμένα σίδερα. Είναι κομμάτι σου. Πάνω σ’ αυτά γαντζώνεται η λογική σου και δε σε παρατάει, όπως όλοι οι υπόλοιποι. Αυτά δε σε ξέχασαν. Δεν αδιαφόρησαν. Ποτέ. Σε προστάτεψαν σε κάθε σου διαδρομή. Τα αγαπάς. Όσο κι αυτή

Η αγκαλιά του καθίσματος είναι η μόνη που δε θα σε προδώσει. Όυτε στη ζωή ούτε στο θάνατο. Γυρνάς το κλειδί. Τα λάστιχα ξαναρχίζουν να τρίβονται στην άσφαλτο.

Ακούγοντας τις νότες της κιθάρας, ένα μικρό χαμόγελο αναγκάζει τα χείλη σου να λυγίσουν.

Το βλέμμα ξεκολλάει απ την επόμενη στροφή και βλέπει ξανά, επιτέλους, τον ορίζοντα….

Photo: Αρχείο Στ. Νταντάμη