Ήμουν κι εγώ εκεί: Στο National Alfa Day. Η εμπειρία

Η εμπειρία στο National Alfa Day που διοργάνωσε το βρετανικό Alfa Owner’s Club, όπως την έζησε ένας alfista-αναγνώστης

Η πανέμορφη 8C παρέα με λοιπές κυρίες αψεγάδιαστου ιταλικού στιλ

Πρωινό μιας ηλιόλουστης Κυριακής στην αγγλική εξοχή

Οι δρόμοι κοντά στο Bicester έχουν πλημμυρίσει από Alfa Romeo κάθε ηλικίας και τύπου, προκαλώντας εμφανώς την περιέργεια των μη μυημένων καθώς η μάρκα πουλάει ελάχιστα (και) στην Αγγλία.

Είναι η ετήσια συνάντηση του Alfa Romeo Owner’s Club. Στον ελεύθερο χώρο ενός μικρού αεροδρομίου, το γρασίδι έχει καλυφθεί από τόνους (κυρίως κόκκινου) μετάλλου.

Η παρέα περιλαμβάνει ό,τι μπορεί να επιθυμεί ένας alfista

Μερικές προπολεμικές καλλονές, καλοδιατηρημένα όνειρα των 50’s και 60’s και, βέβαια, μία στρατιά από σύγχρονες Giulietta, Giulia, MiΤo αλλά και μία μαύρη 8C.

Φτάνοντας άφησα τη δική μου κόκκινη MiΤo 1.4 ΤΒ δίπλα σε κάμποσες λευκές QV.

Ο ιδιοκτήτης μίας εξ αυτών με καλωσόρισε δείχνοντας ενδιαφέρον για τις (μικρές) διαφορές μεταξύ των οχημάτων μας.

Λίγο αργότερα, ένας άλλος μου διηγούνταν γιατί αρνήθηκε το πολύ υψηλό ποσό που του πρόσφεραν για την άριστα διατηρημένη 1300 Junior που είχε. «Θα την έκλειναν σ’ ένα γκαράζ και θα ‘βγαινε μια φορά το χρόνο. Δεν θα της άξιζε», ήταν τα λόγια του

Τη συζήτησή μας διέκοψε προσωρινά μία Giulietta του 1956. Μόλις έβαλε μπροστά, ήχοι και μυρωδιές μιας άλλης εποχής γέμισαν την ατμόσφαιρα.

Λίγο πιο κάτω, ένας ηλικιωμένος alfista μού έλεγε με καμάρι πως η δική του ήταν η τελευταία δεξιοτίμονη 164 QV που πουλήθηκε. Κάποιοι ανέλυαν τεχνικές λεπτομέρειες και διαφορές που πιθανώς ούτε και οι εργαζόμενοι στα επίσημα συνεργεία γνωρίζουν ενώ άλλοι απλώς φωτογράφιζαν δίχως τέλος

Alfa story στη βρετανικη εξοχή. Κλασικές και σύγχρονες Romeo σε παράταξη. Η ιταλική αύρα ήταν στο National Alfa Day

Διάλογοι στο γκαζόν

Ένας άλλος που στο παρελθόν είχε αλλάξει τέσσερις Alfa (μία 75άρα, δύο 164 και μία 166), έδειξε ενδιαφέρον να περιεργαστεί την ταπεινή μου MiΤo.

Ρώτησε για το σύστημα D.N.A., σχολίασε τη θέση οδήγησης και ενθουσιάστηκε βλέποντας πως ο γράφων είχε ρυθμίσει την οθόνη πληροφοριών να δείχνει τις αποστάσεις σε χιλιόμετρα (από μίλια) όπως και τις πληροφορίες στα Ιταλικά (από τα Αγγλικά).

Με χαρά τού άνοιξα την πόρτα. Όπως είχε κάνει κι εκείνος νωρίτερα για το παιδικό μου όνειρο, την ξεχασμένη πια δημιουργία του Walter Da Silva, την κομψή 166.

Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε μια τέτοια. Η στιγμή ήταν ιδιαίτερη. Ακόμη θυμάμαι το πρώτο ρεπορτάζ των 4Τροχών για αυτήν με τίτλο «Che bella macchina!». Ήταν πίσω στο χρόνο, το 1998, όταν ήμουν 8 ετών.

Η 166 ήταν πιθανότατα η χειρότερη (ποιοτικά) Alfa των τελευταίων 30 ετών. Προσωπικά, δεν έχω δει χειρότερα πλαστικά σε εσωτερικό αυτοκινήτου. Παρόλα αυτά, αρκετοί entry level alfisti, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες MiTo με τους οποίους μίλησα, θα ήθελαν να είχαν μία Alfa Romeo 166

Eίναι και ο λόγος που αποταμιεύω με λύσσα τον τελευταίο καιρό είναι για να σώσω κάποια από το σκραπάρισμα και να την κάνω σαν καινούρια. Κατά προτίμηση, μία μεγάλη, τρίλιτρη V6. Τουλάχιστον τα όνειρα είναι δωρεάν.

Το παράδοξο της όλης υπόθεσης; Μιλώντας με σχεδόν είκοσι ιδιοκτήτες, μόνο δύο ανέφεραν σοβαρά θέματα αξιοπιστίας.

Την ίδια ώρα, η φήμη της μάρκας στη Γηραιά Αλβιόνα όσον αφορά το επίμαχο αυτό ζήτημα, είναι μακράν χειρότερη από ό,τι στην Ελλάδα.

Ωστόσο, η φίρμα έχει ελάχιστούς πελάτες/αγοραστές

Και πιθανόν τους πλέον φανατικούς οπαδούς σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη.

Για κάποιους alfisti, η μαγεία συνίσταται στο ξεχωριστό design. Για κάποιους άλλους, στον ήχο των κινητήρων. Ή στο στυλ του εσωτερικού. Και για πολλούς, στη σπορτίφ αίσθηση στο δρόμο.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η μαγεία των Alfa περικλείεται στο στοιχείο της nobiltà (όπως λέγεται στην ιταλική η ευγένεια, η αρχοντιά).Είναι αυτή η ευγένεια που εκφράστηκε ιδανικά στην Alfa Romeo 2600 Sprint. «Περί ορέξεως…» θα σχολίαζε, ίσως δικαίως, η πλειοψηφία των petrolheads