Οδηγώντας νοικιάρικο Fiat Tipo. Τύπος και υπογραμμός;

Οδηγώντας ένα Fiat Tipo 1.4 με κινητήρα 95 ίππων από Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Νοικιάρικο, απλό και κατανοητό. Αλλά ένας αναγνώστης έχει να καταγράψει το γαμώτο της υπόθεσης. Και έχει το λόγο

Οικογενειακές υποχρεώσεις και κάτι άλλες φωνές μού επέβαλλαν να επιστρέψω στην πρωτεύουσα με νοικιάρικο Fiat Tipo. Αμ έλα που ‘χα αφήσει μία Alfa 147 στο γκαράζ

Είχε φτάσει η στιγμή που παρέλαβα τον ορισμό της τιμιότητας, το Fiat Tipo

Κάθομαι, λοιπόν, στη θέση του οδηγού, και σε μόλις δυο-τρία λεπτά έχω δει, αναλύσει και κατανοήσει το πώς λειτουργεί κάθε τι στην καμπίνα. Ναι, εκνευριστικά απλό για τα σύγχρονα tech-freaks.

Και, επιτέλους, μετά την αυτόματη εμπειρία μιας Mercedes (την οποία δεσμεύομαι να καταγράψω σύντομα) εδώ είχα ξανά την αυτόβουλη, χειροκίνητη αλλαγή ταχυτήτων.

Ξανά επιτέλους, το κρακ της επιβεβαίωσης από τη λαβίδα του χειρόφρενου.

Κουμπάκι για αλάρμ, για κλείδωμα, και για τη λειτουργία City. Όλα άμεσα αντιληπτά.

Στον δρόμο, το Fiat Tipo δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Κι όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, αυτό ακριβώς με έκανε να το συμπαθήσω. Δεν είναι ένα υπεροπτικό αυτοκίνητο. Έχει ανέμπνευστο σχεδιασμό για ιταλικό, χαμηλή τιμή αλλά εγγυάται ότι θα κάνει καλά κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα

Πάντως το σχόλιο που άκουσα απ’ τους επιβάτες των πίσω θέσεων ήταν πως επρόκειτο για πιο άνετο αυτοκίνητο από τη Mercedes. Άκου να δεις. Άλλο και τούτο

Οδηγώντας στο Θεσσαλονίκη-Αθήνα

Με μόλις 95 ίππους απ’ το γνωστό 1,400άρη και φορτωμένο με πέντε ενήλικες και μπαγάζια, μην περιμένετε θαύματα.

Το Fiat Tipo μπορεί να σκαρφαλώνει αργά στο ταχύμετρο, όμως ταξιδεύει άνετα στο όριο ταχύτητας. Ή και παραπάνω.

Ήταν σταθερό και δεν ένιωσα να με «πουλάει» πουθενά. Ο αεροδυναμικός του θόρυβος σίγουρα δε μπορεί να συγκριθεί με της C 200 – ναι, εντάξει, δεσμεύτηκα.

Παρόλα αυτά

Το δίλημμα μεταξύ νοικιάρικου και δικού μου, έπλεε στο μυαλό μου. Μαζί με την άνετη ανάρτηση του Fiat Tipo.

Πείτε το λόξα, πείτε το περιέργεια, πείτε το κόλλημα, πείτε το όπως αγαπάτε, όμως νιώθω πιο άνετα και οδηγώ καλύτερα το δικό μου. Εκείνο που γνωρίζω τα χούγια του, πώς συμπεριφέρεται στο δρόμο, πόσο κόβει το τιμόνι, πώς φρενάρει. Και, ομολογουμένως, ένιωσα περίεργα όταν, αντί να φορτώσω τη δική μου ιταλίδα με μια χιλιάδα χιλιόμετρα, φόρτωσα το νοικιάρικο

Είναι το δέσιμο, ρε γαμώτο. Και οδηγώντας το απρόσωπο μεν, έντιμο δε Tipo, ξαναθυμήθηκα πως όσοι δεν αφήνουν τον εαυτό τους να δεθεί με τις λαμαρίνες, χάνουν.

Γιατί, ως γνωστόν, κι αυτές συχνά έχουν ψυχή. Και της δικής μου Alfa 147 είναι ακόμη νέα. Έστω κι αν κλείνει σύντομα τα είκοσί της χρόνια.

Εντέλει, όπως λένε, η ηλικία είναι θέμα κατάστασης μυαλού.