Πριν κάμποσες δεκαετίες, με εκείνο το υπέροχο, λευκό BMW 2002 turbo του ’73. Νιόπαντρος και παντιλίκι
Αναμνηστική φωτό με το BMW 2002 turbo. Το αυτοκίνητο που ονειρευόταν κάθε νέος της εποχής. Those were the days
«Σκόνταψα» αυτές τις μέρες στη φωτό που βλέπετε. Χειμώνας, Πάρνηθα, με το BMW 2002 turbo και φρεσκοπαντρεμένος. Όμως επιτρέψτε μου να το ξεκινήσω από λίγο πιο πίσω χρονικά
Όταν αρραβωνιάστηκα, το πρώτο πράγμα που μου ξεκαθάρισε ο πεθερός ήταν ότι η κόρη του δεν πρόκειται να ανέβει σε μηχανάκι. Φαινόταν να το εννοεί. Τον πίστεψα.
Μέχρι τότε δεν έκανα τίποτα άλλο απ’ το να καβαλάω διάφορα Honda XL και Kawasaki Ninja. Περνoύσαμε τα σαββατοκύριακά μας στην παραλιακή, στο τότε δοξασμένο ”On the Rocks”, πάνω-κάτω.
Aπό το δικάβαλο στον «τάφο»
Αρχές του 1987, σχεδόν οκτώ μήνες παντρεμένος, βρέθηκα στην απόλυτη «μετάλλαξη».
Υπό το άγρυπνο μάτι του πεθερού, μεταπήδησα από τα 0-100 σε 3” με τις μηχανές, στα τραγικά 0-100 σε κάτι 30 δευτερόλεπτα.
Τόσο μου φαινόταν πως έκανε εκείνο το FIAT 126 με τα 600 κυβικά που αναγκαστικά είχαμε. Περίμενες κάνα δυο αιώνες για να φτάσεις τα 70 χλμ//ώ. με το «φιατάκι».
Ευτυχώς κατάφερα και δεν κράτησα πολύ το 126. Σε ένα εξάμηνο πήρα ένα Ritmo 1100cc. Ήταν η εποχή που οι μισοί Έλληνες είχαν FIAT
Μπουγάδα και μεράκι. O πεθερός είχε έρωτα με τα BMW
2002 αναμνήσεις
Περνούν μερικοί μήνες και, θα ‘ταν αρχές του ’88, χτυπάει το τηλέφωνο.
Στην άλλη άκρη της γραμμής ο πεθερός. «Έλα από το σπίτι. Πρέπει να δεις κάτι», μου είπε και το ‘κλεισε βιαστικά.
Πάω από ‘κει και τι βλέπω;
‘Ενα BMW 2002 turbo. Γνήσιο. Του ‘73.
Με εκείνα τα ωραία χρωματιστά αυτοκόλλητα. Με τα μπάκετ της Recaro, προφανώς πισωκίνητο, με δυο λόγια το όνειρο κάθε νεαρού.
Τα 0-100 τα έκανε σε μόλις 6,9 δευτερόλεπτα. Τελική 211 χλμ/ώ. Μιλάμε για αυτοκίνητο της δεκαετίας του ’70. Τι να λέμε. Πρώτη βόλτα κατευθείαν στις στροφές της Πάρνηθας, μετά Πεντέλη, μετά παραλιακή, Βουλιαγμένη, Σούνιο, Λαύριο και πάλι πίσω στα βόρεια. Το γύρο της Αττικής για πλάκα
Απόδοση 170 ίππων, 240 Nm, το πρώτο ευρωπαϊκό αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής με υπερσυμπιεστή (της ΚΚΚ), 1.080 κιλά, μόλις 1.672 μονάδες, οδηγοκεντρικό εσωτερικό, έξτρα όργανα. Άντε να ξεκολλήσεις από ‘δω μέσα
Μέσα στο BMW 2002 turbo είμασταν πέντε άτομα στριμωγμένα, κάναμε «ντόνατ» όπου βρίσκαμε λίγη άπλα, ψάχναμε μέρη να πάμε για παντιλίκια, χαμός. Μέσα σε τρεις μήνες «κάψαμε» την τετράδα με τα Pirelli. Και δε μιλάμε για τη βενζίνη που ρίχναμε. Τα μισά λεφτά εκεί πήγαιναν
Το BMW 2002 turbo ήταν αυτό που μ’ έκανε να αγαπησω τα αυτοκίνητα και να ξελολλήσω από τις μηχανές.
Βέβαια, δεν το κράτησα και πολύ. Ένα χρόνο μετά, το ‘89, ήρθα Αμερική.
Είμαι ακόμη εκεί, απ΄όπου και γράφω αυτό το άρθρο.
Πέρασαν 35 χρόνια και κάποια 61 αυτοκίνητα απ’ τα χέρια μου. Και συνεχίζουμε.
Το day after
Κάθε αυτοκίνητο προσφέρει και κάτι διαφορετικό. Μαζί και ένα διαφορετικό είδος χαράς.
Με «πνευματική» αφετηρία εκείνο το BMW 2002 turbo, ακόμη και σήμερα ποτέ δεν παίρνω τους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους πηγαίνοντας στο γραφείο το πρωί (μιας και μένουμε σε, ας το πούμε, βουνό).
Τίποτα πιο ενδιαφέρον από το να φεύγεις στις επτά το πρωί, να «πλακώνεις» ένα «φτιαγμένο» GTI του ’19, να ακούς το turbo και να έχεις ένα επιπλέον κίνητρο για δουλειά. Εντάξει, τα σαββατοκύριακα στην πίστα με το Porsche. ‘Εχω γράψει κατά καιρούς στο 4Drivers.
Αν αγόραζα ένα ΒΜW σήμερα, θα ήταν σαν εκείνο. Ένα BMW 2002 turbo, ένα από τα πιο ωραία και πιστά στη φιλοσοφία των βαυαρών. Ίσως και να το κάνω
Photo: Αρχείο Μάνθου Παρτσινέβελου
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.