Οι διαδρομές μου στον Κολοσούρτη με Mercedes

Ένας αναγνώστης, πιστός φίλος των Mercedes-Benz, γράφει για τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες του στην Αρκαδία και ειδικώς στη θρυλική διαδρομή του Κολοσούρτη. Κύριε Αναστασόπουλε, έχετε το λόγο

Οδόμετρο για ενσταντανέ. Η στιγμή που η W124 «έγραψε» 500.000 χιλιόμετρα. Πλέον έχει περισσότερα

Όταν πιτσιρικάδες πηγαίναμε με τα παλιά λεωφορεία στην Αρκαδία, περνούσαμε αναγκαστικά από τον Κολοσούρτη, τον φόβο και τον τρόμο επιβατών και οδηγών

Οι μόνοι που απολάμβαναν τη διαδρομή ήταν οι πιτσιρικάδες σαν κι εμένα διότι δεν είχαμε επίγνωση του κινδύνου.

Φυσικά, πριν την ανάβαση του Κολοσούρτη, είχε προηγηθεί η στάση στο πρακτορείο του Άργους όπου, προλαβαίναμε-δεν προλαβαίναμε να φάμε ένα σουβλάκι-καλαμάκι.

Η πρώτη όμως στάση του λεωφορείου που σηματοδοτούσε μάλιστα το συναρπαστικό ταξίδι μας, γινόταν πού αλλού; Στον Ισθμό της Κορίνθου.

Από συνήθεια που μ’ αρέσει και δε θέλω ν’ αλλάξω, και τώρα που πηγαίνω στην Αρκαδία, την πρώτη μου στάση θα την κάνω στον Ισθμό της Κορίνθου. Εκεί όπου ο «Πρύτανης» θα μου σερβίρει με χαμόγελο τον διπλό εσπρέσο. Πάντα πρωινές ώρες διότι αυτές μ’ αρέσουν να βρίσκομαι στην εθνική οδό

Τώρα, βέβαια, ο δρόμος για την Αρκαδία είναι σύντομος εφόσον δεν υπάρχει Κολοσούρτης. Δεν έχει την παλιά «νοστιμιά» του. Απουσιάζει η αδρεναλίνη των επικίνδυνων πέταλων. Εκεί όπου για να στρίψει ο οδηγός, με βαρύ τιμόνι χάραζε από «τα πριν» πορεία στον χώρο με τον λεβιέ, και η μούρη του λεωφορείου έχασκε στα γκρέμια

Τότε ή τώρα, μεγαλύτερη σημασία, για μένα τουλάχιστον, έχει το ταξίδι. Δευτερευόντως ο προορισμός.

Κατά συνέπεια, δε βιάζομαι ποτέ. Μόνο έτσι απολαμβάνω τις εναλλαγές της φύσης, τη θάλασσα και τα υψώματα, τα βουνά και τα ποτάμια, το κάθε χρώμα που ποικίλλει ανάλογα την εποχή.

Κυρίως, απολαμβάνω την οδήγηση με φυσιολογικές ταχύτητες. Άλλοι απολαμβάνουν να οδηγούν με την αδρεναλίνη στα ύψη. Ό,τι ευχαριστεί τον καθένα.

Greek way: Με Corvette Z06 στον Αχλαδόκαμπο

Για πρωινό στην Τρίπολη

Ακόμη και τώρα, όμως, κυρίως τη χειμωνιάτικη περίοδο, επιλέγω να πάω στην Αρκαδία από τον Κολοσούρτη.

Όπως είπαμε, στον καιρό μας δεν έχει την παλιά αψάδα του. Πλέον είναι ένας ασφαλής δρόμος – πάντα σε σχέση πάντοτε με το παρελθόν.

Όταν τον επιλέγω, καταλήγω πάντοτε (πρωινές ώρες, φυσικά) στην Πλατεία του Αγίου Βασιλείου στην Τρίπολη. Εκεί όπου ένα γαλακτοπωλείο ανοίγει απ’ το χάραμα σερβίροντας ζεστό γάλα, ροφήματα, καφέδες (ελληνικό και φραπέ) και φυσικά διαθέτει μπακλαβάδες, γαλακτομπούρεκα, λουκουμάδες και κάθε καλούδι που σου σπάει τη μύτη με τ’ αρώματα

Ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Βασιλείου στην Τρίπολη

Ταξιδεύοντας με Mercedes

Τα περισσότερα ταξίδια, στην Ελλάδα γενικότερα, τα έκανα με Mercedes.

Αρχικά με μία W115/230/6c, αυτόματη, μοντέλο του 1975.

Αργότερα με μία W116/280/6c, με χειροκίνητο σασμάν, μοντέλο ’77. Μετά με μία W202/200, αυτόματη, μοντέλο ’99.

Στο το τέλος μού έμεινε μία W124/200/Coupe, αυτόματη του ’93. Κάθε Mercedes έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, το δικό της «πάτημα» στο δρόμο που, ειδικά στον αυτοκινητόδρομο, είναι σκέτη απόλαυση

Photo: Αρχείο Βασίλη Αναστασόπουλου / John Haanity / ikivotos.gr