Στον Ομαλό. Η Alfa Romeo 75 κι εγώ

Δεν είναι κάτι μέρες που σε πιάνουν τάσεις φυγής; θες να φύγεις, χωρίς να ξέρεις τον προορισμό. Εσύ και η αγαπημένη σου (η Alfa, μην ξεχνιόμαστε). Εκείνη η Κυριακή ήταν μια απ`αυτές. Ήθελα απλά να οδηγήσω…

Με το μικρόβιο βαθειά ριζωμένο μέσα σου, ξέρεις ότι η αίσθηση του τιμονιού στα χέρια σου, ο ήχος του κινητήρα εκεί ψηλά στις «7 παρά», τα κατεβάσματα
με «μύτη-τακούνι», το πλασάρισμα για την επόμενη καμπή κι όλα αυτά συνοδευόμενα απο αυτή την τόσο εθιστική και παράλληλα ερεθιστική μυρωδιά της βενζίνης, ανακατεμένης με μικρές τζούρες λαδιού (ναι, στα oldschool σαν την 75, έχεις κι αυτό το ερέθισμα), είναι που θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα.
Να ξεχαστείς και να φύγεις, έστω και για λίγο, μακριά απ`την εκάστοτε πραγματικότητα.

Θέλει να το αγαπάς το μέταλλο, είπε κάποιος, κάποτε. Το μηχάνημά σου, που παρέα θα πάτε στις ονειρικές διαδρομές.

Όλα θα μείνουν πίσω, έστω και για λίγες ώρες, για λίγες στιγμές. Θα παρασυρθείς στον ρυθμό, ίσως κρατήσεις και την αναπνοή σου σε 2-3 σημεία. Εκεί που θα νιώσεις ότι είσαι στο όριό σου. Εσύ και το μηχάνημα…

Θέλεις να οδηγήσεις τα πάντα. Ό,τι μπορεί να σου προσφέρει την οδηγική συγκίνηση που ψάχνεις. Στο dream garage, δεν χωρούν «ταμπέλες», μόνο γνήσια αγάπη για οδήγηση. Αν είχα να επιλέξω…;

Θα ήταν ίσως το ZERO που μου είχε πάρει τα μυαλά στην Ισπανία ή το
Focus RS που είχα την ευτυχία να γευτώ στην μαγευτική διαδρομή του Σουνίου. Ή μήπως μια ΒΜW Ε30 Μ3, με την 1η κάτω αριστερά, σαν αυτή που χάζευα πιτσιρικάς στην Καλαμάτα; Πάνω απ`όλα μια F40, το ultimate car του πόθου μου. Τα όνειρα είναι αφορολόγητα, κύριοι. Ακόμα…

Προσγειώθηκα στην πραγματικότητα και πήρα τα κλειδιά της 75, την φωτογραφική και κίνησα για τον Ομαλό. Απ`τη διαδρομή της γνωστής ανάβασης. Δρόμος άδειος, με μπόλικο στροφιλίκι, αλλά και ανοιχτά κομμάτια, από αυτά που λατρεύει η Ιταλίδα. Για όλα τα γούστα.

Επικοινωνήσαμε οι δυο μας, στρίψαμε, στροφάραμε στα κόκκινα, γλιστρήσαμε γλυκά. Ξεδώσαμε…

Στο ψηλότερο σημείο, στην είσοδο του φαραγγιού της Σαμαριάς, αφεθήκαμε στο τοπίο. Αυτή να κρυώσει τα μέταλλά της. Εγώ να «μεθύσω» με βουνίσιο οξυγόνο.

Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε ηρεμεί η φύση. Αφήνεις το βλέμμα σου να χαθεί μακριά, ακούς τους ήχους της. Μυρίζεις το θυμάρι και τη ρίγανη. Σε «κουφαίνει» η απόκοσμη ησυχία. Η καλύτερη ντόπα. «Φεύγεις»…

Επιστροφή σε ρυθμούς βόλτας. Απολαμβάνοντας το τοπίο, με το Αιγαίο στα πόδια μας. Πόσο καλύτερα, αναρωτιέμαι…

Και στο cd να παίζει αδιάκοπα το “Only to fly” του Chris Rea, με τους αγαπημένους μου στίχους: “You must live what you really love, you must be only what you`re dreaming of…”