Όταν είσαι πρωτάρης με αυτόματο κιβώτιο. True story

«Ξέρεις να οδηγείς αυτόματο κιβώτιο;» «Όχι, αλλά ξέρω να οδηγώ αυτοκίνητο, οπότε πόσο δύσκολο να ’ναι;». Η εμπειρία ενός αναγνώστη μέσα από ένα νοικιάρικο W204 στο Αθήνα-Θεσσαλονίκη

Η ιδέα είχε ήδη πέσει και όσα την αφορούσαν ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα. Ολιγοήμερη εξόρμηση στη Θεσσαλονίκη με την οικογένεια

Λίγο αργότερα κλήθηκα να παραλάβω μιία Mercedes-Benz C200 Automatic (W204). Θεωρήθηκε ότι η Alfa 147 μου δε θα φιλοξενίσει άνετα πέντε άτομα. Δεκτό, είπα

Ξενερωμένος αλλά ταυτόχρονα περίεργος -απείχα από την οδήγηση Mercedes και δη αυτόματης- ήμουν έτοιμος να αλλάξω κατηγορία. Να το ζήσω λίγο, να μπω στην πολυτελή καμπίνα.

Μου εξηγούνται τα βασικά σχετικά με το αυτόματο κιβώτιο και βρίσκομαι ήδη στο δρόμο.

Νιώθω τόσο ξένος μέσα σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο

Που, μη φανταστείτε, μεταχειρισμένη το βρίσκεις και όσο βρίσκεις ένα άριστο MX-5 τρίτης γενιάς.

Δεν είναι θέμα της οικονομικής αξίας, είναι θέμα τού τι πρεσβεύει ως φίρμα στα δικά μου μάτια, ίσως και ως συνολική παρουσία. Και οδηγός εγώ, που δεν έχω κλείσει καν τα πρώτα «άντα» μου.

Μέσα στο τσίρκο της Αθήνας δυσκολεύεται σεψιλο δυσκολεύει με τον όγκο της – συγκριτικά πάντα με την προσωπική μου Alfa 147.

Όμως με το αυτοκίνητο δε θα σου σβήσει ποτέ και θα είσαι πιο ξεκούραστος. Έστω και αν, όπως φαντάζομαι, το αριστερό σου πόδι οδηγείται σε ατροφία.

Στα δια ταύτα, πριν ξεκινήσει το ταξίδι και ξεδιπλώσει τις αρετές της, περιεργάζομαι την καμπίνα. Έχει ποιοτικό χαρακτήρα, που βέβαια ως νέο με αφήνει παγερά αδιάφορο. Μα κρεμ καθίσματα; Και όλα αυτά τα κουμπάκια; Καλά, πού έχει πάει η αυτοκίνηση και την έχω πάρει πρέφα μόνο από το YouΤube; Βαρέθηκα να μετράω κουμπάκια και διακόπτες

Και η οθόνη εκεί μπροστά, όλο πληροφορίες. Μου πήρε αρκετή ώρα για να ακούσω τον Μπάρυ Γουάιτ μέσω bluetooth και κάμποση για να ρυθμίσω σωστά τον κλιματισμό.

Στο δρόμο, και δη Εθνική; Πανδαισία

«Διάολε, γι’ αυτό φημίζεται» λέω «η Merc». Άνετη, δεσποτική, με την καμπίνα πιο ήσυχη κι από στούντιο ηχογράφησης. Αεροδυναμικός θόρυβος; Μηδέν. Ποιότητα κύλισης εκατό.

Όριο ταχύτητας εκατόν τριάντα στην εθνική; Ρε, πλάκα με κάνεις; Με τη C-Class πηγαίνοντας με 130 νομίζεις πως κινείσαι με 50. Ο κινητήρας είναι εκνευριστικά αθόρυβος, και ακούγεται μόνο μετά τις 4,500 rpm. Φτάνεις ατσαλάκωτος. Δεν καταλαβαίνεις ταξίδι με ό,τι ταχύτητα κι αν κινείσαι – ταχύτητες δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε

Φτάσαμε, παρκάραμε, και ήμασταν όσο ξεκούραστοι ξεκινήσαμε. Το αυτοκίνητο ήταν τρένο και εσύ απλός επιβάτης. Κυριολεκτικά, διότι δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω «ένα» μαζί του.

Δεν ένιωθα πώς είχα τον έλεγχο. Δεν κατάλαβα πώς λειτουργούσε το αυτόματο κιβώτιο, πότε και πόσο πρέπει να βυθίσω το πόδι μου για να ανεβάσει στροφές. Το έκανε περίεργα, ρομποτικά. Δεν ακουγόταν κιόλας. Άντε βγάλε άκρη.

Την επόμενη μέρα πάω να τη βάλω μπροστά. Τίποτα. Πατάω το φρένο πιο δυνατά. Τίποτα. Το αυτοκίνητο στο ”P” – υποθέτω για Parking.

Κάποια φωτάκια δουλεύουν, αλλά το αυτοκίνητο αρνείται να μου κάνει τη χάρη. Προσπαθώ με μαλακές κινήσεις να δω αν ο λεβιές βγαίνει από το ”P” .Τζίφος. Έμεινε. Και τώρα;

Ταλαιπωρία, τηλέφωνα με το γραφείο ενοικίασης, τηλέφωνα με την οδική, καθυστέρηση, νεύρα, ψιλοαπογοήτευση.

Και την επόμενη ημέρα, παραλαβή νέου αυτοκινήτου. Μακάρι λέω όχι αυτόματο ή έστω όχι τόσο πολύπλοκο, όχι με τόσα ηλεκτρονικά πάνω του, όχι τόσο ξένο για τον οδηγό.