Οτοστόπ στην Κλειώ

Σταματάς όταν σου κάνουν σινιάλο σε μια ψιλοέρημη διαδρομή; Η απάντηση είναι ναι. Clio, τι λες και συ;

Οι ηλιόλουστες μέρες είναι το καλύτερο τονωτικό που μπορείς να ‘χεις μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Σε τραβούν να βγεις έξω απ’ το σπίτι, να παρατήσεις τη δουλειά  ή ό,τι τέλος πάντων κάνεις εκείνη τη στιγμή και να πάρεις τις ανάσες σου.

Έτσι λοιπόν, χωρίς πολλά -ολλά πήρα το κλειδί της καλογυαλισμένης μούσας μου, της Clio, και ξεχύθηκα σε ένα από τα πολλά πεδία δοκιμών που έχω την τύχη να έχω δίπλα στο σπίτι μου.

Είναι πραγματικά οδηγική ευλογία να έχεις μια Πεντέλη, ένα Διόνυσο, ένα Σέσι, ένα Βαρνάβα σε απόσταση αναπνοής απ τη βάση σου και να ”πυροβολείς” με τη σκέψη. Αυτή τη φορά είπα να πάω μισό βήμα παραπέρα και να οδηγήσω προς την παραλία του Βαρνάβα.

Η επιλογή μου δικαίωσε. Άδειος δρόμος, σ’ ένα άκρως μεσογειακό τοπίο, γεμάτος λιόδεντρα και βοτανικά φυτά σε αναβαθμίδες, που διαδέχονται στροφές 3ης και 2ας σε αλλεπάληλες φουρκέτες με γενναίες ευθείες. Στο βάθος θάλασσα και Αληβέρι. Η κατάβαση ολοκληρώθηκε σε αναγνωριστικούς ρυθμούς. Ξέρεις, να εντοπίσεις τα ”κλειστά” σημεία. Να αποφύγεις τους ”τάφους”. Να ”διαβάσεις” το οδόστρωμα, πού γλιστρά, πού έχει γαρμπίλια, πού τις φυλαγμένες.

Φτάνοντας στην παραλία, η ηρεμία και ο θαλασσινός αέρας λειτουργούν καταλυτικά στο να σε αποφορτίσουν, να πάρουν μακριά τις σκέψεις, να ”αδειάσεις”. Δυο-τρεις καλές τζούρες ιώδιο και πάμε τα μπρος πίσω. Αυτή τη φορά πιο αποφασιστικά. Πιο τσαμπουκαλεμένα.

Αφήνεις το μοτέρ να λυσσάξει στον κόφτη προτού ”πετάξεις” την επόμενη σχέση και πριν προλάβει να γεμίσει ”βουτιά” στα φρένα για να μπεις στη φουρκέτα και να σηκώσεις με τσαχπινιά τον πίσω εσωτερικό τροχό. Και το χαμόγελο να φτάνει ως τα αυτιά. Ξέρεις, εκείνο το ηλίθιο που σε πορώνει και παρακαλάς να μην τελειώσει ο δρόμος.

Επιστρέφοντας στη “βάση”, και περνώντας μέσα από το χωριό του Γραμματικού, στη στάση του υπεραστικού λεωφορείου, ένας νεαρός με βλέπει να έρχομαι πατημένος και μου κάνει οτοστόπ . Τα δρομολόγια είναι αραιά σε αυτή την περιοχή, οπότε λέω ”δεν βαριέσαι, ας κάνουμε και μια καλή πράξη”. 

-Πηγαίνετε Μαραθώνα;

Πληθυντικός. Εντάξει, δεν έχω καν κλείσει τα 30 μου.

– Μπες. Ενικός.

Ο νεαρός χωρίς δεύτερη σκέψη μπουκάρει μέσα, βολεύεται στο μπάκετ, βάζει ζώνη και ξεκινάω. Παραμένοντας στο ίδιο πρόγραμμα οδήγησης τον βλέπω να ‘χει γουρλώσει ενθουσιασμένος τα μάτια του και ένα χαμόγελο να έχει γεμίσει το πρόσωπό του.

Μου θύμισε τον εαυτό μου πριν πάρω δίπλωμα που ψόφαγα για γκάζια. Όταν ακόμα και το χιλιάρι Nissan Cherry του παππού μού φάνταζε πύραυλος.

Φτάνοντας στον Μαραθώνα, ο νεαρός γεμάτη χαρά μου ευχαρίστησε. ”Χάρηκα που σας γνώρισα”. 

Άντε πάλι ο πληθυντικός. Σημάδι πως μεγαλώνεις. Αλλά όπως λένε, η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο. Και εσύ ξέρεις πως πάντα μέσα σου είσαι ακόμα νέος με αγνά συναισθήματα και πάθος για το αυτοκίνητο. 

Εφραίμ, σ’ ευχαριστώ.

Photo: Jeen G.