Petrolhead σε φθινοπωρινό νησί. Η αίσθηση μόνος τη νύχτα

Τι κάνεις όταν οι τουριστικές ορδές εγκαταλείψουν το νησί; Οδηγείς, φυσικά. Κάτι σου θυμίζει; Η εμπειρία ενός αναγνώστη σε off-season φάση

Νύχτα φθινοπώρου, μετά τη μία το βράδυ, σε νησί του Αιγαίου. Κίνηση μηδαμινή, καμιά σχέση με το καλοκαίρι όπου τουρίστες, λεωφορεία, «παπιά» και ό,τι άλλο θες πλημμυρίζουν το νησί

«Γεμίζω» τη 2η και αφήνω πίσω μου το τελευταίο χωριό. Το μπάσο του τετρακύλινδρου μού χαϊδεύει τα αυτιά και μπροστά μου απλώνονται κάποια απολαυστικά χιλιόμετρα. Δεν είναι πολλά, γύρω στα δέκα. Μου φτάνουν

Μερικές ευθείες, αρκετές στροφές. 

Το κερασάκι στην τούρτα αυτής της περιόδου είναι η δροσιά που ρίχνει τη θερμοκρασία της ασφάλτου.

Τόσο-όσο. Τόσο ώστε να αποκτήσει λόγο ύπαρξης το σφιχτό set-up της ανάρτησης, μετατρέποντας την ασάφεια του μπροστινού, υπό πίεση, σε διαισθητική ακρίβεια.

Στα ηχεία ίσα που ακούγονται οι Metallica, μιας και στην κεντρική «σκηνή» βρίσκεται ο κινητήρας σε ένα drum ‘n bass solo στα πάτα-άσε, διαταράσσοντας την αταραξία της πυκνής βλάστησης

Κι εγώ, στροφή με στροφή, ξαναβρίσκω το χαμένο μου αυτοκίνητο, σε ένα δρόμο σε ιδανικές συνθήκες απόλαυσης. «Μου έλειψες», του ψελλίζω καθώς κινούμαι σε ρυθμούς γρήγορης βόλτας με την ταχύτητα να ορίζεται από εμένα και όχι απ’ το καλοκαιρινό, αργόσυρτο κονβόι

Για όσο διήρκησε η βραδυνή μου βόλτα ήταν σα να ‘χα συναντηθεί με κολλητό που ‘χα χρόνια να δω. Δικό μας τακίμι.

Για εκείνα τα λίγα λεπτά δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο το αυτοκίνητο, ο ήχος και το αδιαπραγμάτευτο άρμεγμα της ασφάλτου σε συνεχόμενες αλλαγές κατεύθυνσης.

Ξέρω, είναι μια αίσθηση που μόνος ένας συνειδητοποιημένος petrolhead μπορεί να συμμεριστεί. Ένα όνειρο φθινοπωρινής νυκτός. Τότε, που συμβαίνουν τα καλύτερα

Photo: Bazil van Sinner / The ONE magazine

• Διαδρομή του petrolhead: Δεσφίνα-Ιτέα