H έξοδος του petrolhead από το τούνελ της ρουτίνας

Η οδήγηση, αν γίνεται συνειδητοποιημένα και με προσοχή, σώζει. Μια ψυχολογική υπενθύμιση από έναν αναγνώστη για το πώς να βγαίνεις από το τούνελ της ρουτίνας

Άτιμο πράγμα η ρουτίνα. Μπορεί να κρύβεται οπουδήποτε. Εχθρός της ευχαρίστησης. Τη συναντάς στη δουλειά, στη σχέση σου, ακόμα και στο αγαπημένο σου αυτοκίνητο. Πώς την ξεφορτώνεσαι; Η απάντηση, βασικά, έχει μία και μόνη λέξη: στρίβεις. Στρίβεις εκεί που δεν θα σε βρει.

Ένα πρωινό σαν όλα τα αλλά, λοιπόν. Με τη διαδρομή με το αυτοκίνητο να παραμένει η ίδια. Μέχρι τη στιγμή που φτάνοντας σε μία διασταύρωση, ένας διάλογος ξεκινάει μέσα μου.

-Στρίψε αριστερά!

-Όχι σήμερα, θα αργήσω.

-Στρίψε, έχεις χρόνο, θέλω κάτι να σου δείξω!

Το αριστερό φλας ανάβει και σχεδόν μπορώ ν’ ακούσω το πάρτι που γίνεται μέσα μου. Ξέρετε, όπως στο σχολείο, την ώρα που ακούγαμε ότι αντί να κάνουμε μάθημα θα πηγαίναμε εκδρομή.

Μια άλλη, μίνι εκδρομή ξεκινούσε τώρα. Εκκίνηση στην ερημωμένη διασταύρωση της , εκεί όπου μπαίνεις σε μια διαδρομή rollercoaster, με ανηφόρες, κατηφόρες, διαδοχικές κλειστές και ωραίες καμπές.

Απαλλαγμένος από συνηθισμένες καθημερινές σκέψεις, μιας κι αυτές τράβηξαν ευθεία στο δρόμο της ρουτίνας, έχω αδειάσει το μυαλό μου και το γεμίζω με εικόνες και όμορφα συναισθήματα.

Ανεβαίνοντας το βουνό, σκεπασμένος από τον παχύ ίσκιο, επιβραδύνω την αναπνοή μου και οδηγώ στρωτά και χαλαρά, σε μια προσπάθεια να εναρμονιστώ με το περιβάλλον. Και όχι να το διαταράξω

Στα σημεία που χρειάστηκε να επιβραδύνω για να αποφύγω τις κακοτεχνίες -ναι, υπήρχαν κι αυτές, μα ήταν ελάχιστες- έπιανα τον εαυτό μου να ανυπομονεί, σαν το παιδί στο λούνα παρκ, που περιμένει τον πατέρα του να φέρει τη μάρκα για να ξαναμπεί στο παιχνίδ

Στο βάθος βλέπω μια δεξιά στροφή με σωστή κλίση, που κλείνει ωραία και μπορώ να δω τη χάραξή της μέχρι το σημείο που ενώνεται με την επόμενη. Η ορατοτότητα σε βάθος είναι ένα από τα πιο καθοριστικά στοιχεία ασφάλειας. Είχαμε χαθεί τελευταία, αλλά είναι όπως την τελευταία φορά, χρόνια πριν, και μοιάζει να με περιμένει.

Εκστασιάζομαι σα να πήραμε το Μουντιάλ, παίρνω λίγη φόρα για να αποτίσω φόρο τιμής και την αφήνω πίσω γλυκά με ένα πλατύ χαμόγελο. Συνεχίζοντας, φτάνω στο υψηλότερο σημείο και πάνω στην ώρα μια φωνή, πάλι μέσα μου, έρχεται για να κάνει τη μέρα ακόμα πιο όμορφη.

–Στρίψε αριστερά και σβήσε.

Υπακούω στη φωνή εντός. Βγαίνω αριστερά στο άνοιγμα και σβήνω τη μίζα.

Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και ανταμείβομαι με μια θέα που κόβει την ανάσα. Βρίσκομαι σχεδόν στην άκρη του γκρεμού, το βάθος του οποίου σε κάνει να νιώθεις λίγο άβολα.

Στην άκρη του υπάρχει το γαλάζιο της θάλασσας διακοσμημένο με νησάκια, ένα γαλάζιο που συναντά εκείνο του ουρανού, χωρίς να είσαι σίγουρος για το πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο.

Η φωνή μέσα μου επιστρέφει…

-Είδες;

-Ναι, είδα.

-Ωραία, την επόμενη φορά πάρε και καφέ, όλα εγώ θα σ’ τα λέω;

Μπαίνω στο αμάξι, ξεκινώ να κατηφορίζω. Σε λίγο, θα έχω επιστρέψει στη ρουτίνα, η οποία έχοντας πάρει το σύντομο δρόμο, θα είναι εκεί και θα με περιμένει. Όμως, εγώ δεν έχω την διάθεση που είχα όταν ξεκίνησα και μπορώ να την αντιμετωπίσω με χαμόγελο. Διαλογισμός ενός petrolhead για έξοδο από το δικό του «τούνελ»; Ίσως. Ο καθένας με το φάρμακό του.

Photo: Δ. Θεοχάρης / 4Drivers