Όταν είσαι νέος αλλά σ' αρέσει το παλιό

Βλέποντας το trailer μιας εποχής που αλλάζει στα δικά μου οδηγικά Village Center

Για να ‘μαι ειλικρινής, είχα να ξανανιώσω αυτό το πάθος για τα αυτοκίνητα από την εποχή που είχε αρχίσει να κυκλοφορεί το περιοδικό evo στην Ελλάδα. Τότε που τα άρθρα του ξεχείλιζαν από ατόφιο συναίσθημα και ταυτιζόμουν 100% με τους συντάκτες, νιώθοντας την κοινή μας αγάπη για το αυτοκίνητο. 

Ταξίδευα μαζί τους σε δοκιμές, παρουσιάσεις. Φανταζόμουν ότι καθόμουν δίπλα, στο δεξί κάθισμα.

Όμως, με τα χρόνια αισθάνθηκα πως έπεσαν και αυτοί στην παγίδα της διαφήμισης, του publi, της έμμεσης διαφήμισης. Είναι αυτό που ίσως συνήθως συμβαίνει όταν μια ομάδα από ενθουσιώδεις ανθρώπους αναγκάζονται να βάλουν (αρκετό) νερό στο κρασί τους. Κερδίζουν έτσι την εύνοια του πελάτη. Βραχυπρόθεσμα. Και σχεδόν μαθηματικά χάνουν τον πιο σημαντικό, ανεξάρτητο και σημαντικό πελάτη: τον αναγνώστη.

Κάπως έτσι έχασαν -εκτός από την αρχική μαγεία- κι έναν φανατικό ”οπαδό”. 

Αναρωτιέμαι όμως. Μήπως αυτό είναι κάτι γενικότερο; Στα 30κάτι μου χρόνια, επουδενί δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ως πρεσβευτή της παλιάς σχολής. Πώς να πρεσβεύεις κάτι που ουσιαστικά δεν έζησες; 

Κι όμως. Με συλλαμβάνω να ψάχνω στο σήμερα και να καταλήγω στα αυτοκίνητα του χθες. Ναι, είμαι παιδί του injection και όχι του carburateur. Πρώτα έμαθα για τα μπεκ, πρόσφατα μπλέχτηκα στον άμεσο ψεκασμό και μόνο στο τέλος έμαθα πως λειτουργεί το τελευταίο.

Αναγκάστηκα όμως. Όταν απέκτησα τη ”Γριά”. Μια Corolla KE-30. Μεγάλη ιστορία η ”Γριά”, αλλά τότε, σχεδόν με παιδική αφέλεια, ανακάλυψα τη μαγεία των τετραπλών. Μετά ή άνευ σίτας. Χωρίς laptop, δορυφόρους, ή το σύμπαν ολόκληρο, αλλά μ’ ένα κατσαβίδι. Α, ναι. Και πολλές δοκιμές στον δρόμο. Ξανά και ξανά. Η βενζίνη δεν ήταν θέμα δέκα χρόνια πριν.

Το έλεγα με τον Αλέξη, τον κολλητό μου στη Β’ Λυκείου. Είχαμε το ίδιο πάθος. Διψάγαμε για οτιδήποτε μηχανολογικό. Αφού περάσαμε τις δικές μας συνωμοτικές ”Πανελλήνιες” για ηλεκτρολογικά, υβριδικές τουρμπίνες, μάθαμε και Αγγλικά: wastegates, als, coilover… Proficiency πήραμε. Και μετά πηγαίναμε για προφιτερόλ. Αφού είναι συγγενείς έννοιες. Ή δεν είναι…;

Ψάχναμε κάτι πολύ συγκεκριμένο: το χαρακτήρα. Την ψυχή. Την τελευταία ματιά όταν το κλειδώνεις, όπου γυρνάς και να το ξανακοιτάς. Μεγάλη υπόθεση η τελευταία ματιά.  

Αν μας έλεγες ότι μπορεί η BMW να βγάλει turbo, θα ορκιζόμασταν στη μάνα μας. Αν σκεφτόσουν ότι τα πολυπετάλουδα θα εξαφανίζονταν, δεν ήσουν φίλος. Τέλος. Με άσχετους δεν κάνω παρέα. 

Η ”γριά” κάθεται από μια γωνία και γελάει. Καθότι της παλιάς σχολής, χαίρεται όταν βλέπει νέους ανθρώπους να κρυφοκοιτάζουν το οδηγικό παρελθόν. 

Αν έχει σημασία, νιώθω πως η εποχή είναι μεταβατική. Απ’ τη μια τα υπαρξιακά του carburateur και απ’ την άλλη μερικά φωτεινά διαλείμματα. Το Toyota GT-86; Μια BMW M2; Ένα GT-R για όσους λένε ναι στο χρήμα και όχι στις  ενοχές;

Όπως και μια μεταβατική εκμάθηση ενός νέου στυλ αντίληψης του αυτοκινήτου. Να εκτιμάς την ποιότητα κύλισης, τις προοδευτικές αντιδράσεις, τα εκπληκτικά αυτόματα κιβώτια. Ναι, προσπαθώ να δω το trailer μιας εποχής που αλλάζει στα δικά μου Village Center.

Photo: V27 Photography