Playboy story. Η Jaguar στο Κολωνάκι

Η ταξική πάλη ”παίχτηκε” στο Κολωνάκι.

Μπορεί να είναι σχετικά ομόηχα, αλλά δυο πράγματα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους: ο Κολωνός και το Κολωνάκι. 

Όπως λέει η Wikipedia, ”οι Αθηναίοι της τουρκοκρατούμενης Αθήνας, προς αποτροπή επιδημιών ή άλλων συμφορών, συνήθιζαν να κάνουν λιτανείες και ιεροτελεστίες με θυσίες νεαρών μόσχων. Στα σημεία που κατέληγαν αυτές οι λιτανείες ολοκλήρωναν την ιεροτελεστία και έστηναν το κολωνάκι. Έχουν βρεθεί πολλά σημεία στην Αθήνα που είχαν στηθεί τέτοια κολωνάκια.”

Θυμάμαι τον εαυτό μου να κρεμιέται σχεδόν απ’ το μπαλκόνι για να πάρει μάτι την ”Burgundy Red”  Jaguar E-Type που οδηγούσε ένας, μαυρισμένος απ’ τον ήλιο, σαραντάρης (μου φαινόταν γέρος τότε, να σας πω την αμαρτία μου), με ξεκούμπωτο πουκάμισο, ανεβαίνοντας ράθυμα τη Σκουφά. Σχεδόν ρελαντί.

Κανείς όμως δεν τόλμαγε να διαμαρτυρηθεί, να κορνάρει, οι ταρίφες λούφαζαν στα Kadett.

Η Jag ανέβαινε γουργουριστά, σέρνοντας πίσω της ένα κομβόϊ ακολούθων. Βλέμματα και οικοδομικά τετράγωνα ολόκληρα παραδομένα στη γοητεία της.

Δεν γνώριζα ακόμα πως η E-Type προκαλούσε την οργή ανέραστων φεμινιστριών της εποχής που θεωρούσαν πως το σχήμα του καπό παρέπεμπε σε φαλλό. Είχαν δίκιο. Η Jag έκανε σεξ με ολόκληρη τη Σκουφά. Και πιο πολύ με μένα. Ασέλγησε άθελα της στην παιδική μου ψυχή.

Κάπως έτσι, κάθε φορά που περπατούσα προς το παλιό Dolce της Σκουφά (η ωραιότερη σεράνο της εποχής), απέναντι στη στοά για τα καινούργια jean, στη Σόλωνος, όπου για πρώτη φορά είδαμε τα παπούτσια της Nike στη βιτρίνα, προφέροντάς τα ”Νίκε”, στην ανηφόρα μετά τον Άγιο Διονύση για σουβλάκια στη γωνία απένατι απ’ του Παρθένη, ή στο σπίτι της φίλης μου της Χριστίνας που ήταν και κούκλα και έβλεπε απ΄το ρετιρέ της Αμερικής φάτσα κάρτα το Λυκαβηττό, κάθε φορά, γυρνούσα να δω μήπως έρχεται ο playboy του ρελαντί.

Η στενή σε πλάτος Σκουφά, η Πατριάρχου Ιωακείμ, η ανηφόρα γύρω απ’ τη Δεξαμενή, εκεί όπου βρέθηκε η μαρμάρινη κυλινδρική στήλη, το κολωνάκι ύψους δύο μέτρων που βάφτισε τελικά την περιοχή, αντηχούσαν τους κινητήρες.

Με τα χρόνια έμαθα να ξεχωρίζω. Τα διπλά Βέμπερ της Alfa, τη ντενεκεδένια ακουστική του Fiat 127, το μπάσο των straight six αλλά και το μαύρο Ford Escort MkII RS που περνούσε πιο αραιά. Το δικό μου Ηρώδειο. 

Απ’ την άλλη, ποτέ δεν κατάφερα να ενσωματωθώ με την ”Πλατεία”. Μια συστολή με έκανε να την παρακάμπτω, να κόβω από Τσακάλωφ -στάση για πεϊνιρλί στο πρώτο Everest της πόλης πριν πλημμυρίσουν τα franchise- και μετά Ηρακλείτου, Ηροδότου. Με το σώμα στο Κολωνάκι, το μυαλό σε Εξάρχεια και τα πρώτα σχολικά  ερωτικά βήματα στο Λυκαβηττό (λεγόμενο και ”Καβαλητό” από τους θαμώνες), ήταν σαφές πως το mixed grill θα έκαιγε κάθε ελπίδα ομαλής μετάβασης στη ζωή.

Το Κολωνάκι οριοθετεί τα άκρα. Καμιά άλλη περιοχή της Αττικής, για να μην πω της Ελλάδας, δεν έχει συγκεντρώσει τόσο έντονα τους πόλους. Τις κυρίες με τα κανίς στην ”Πλατεία”, χαλαρούς καφέδες στα ”Νούφαρα”, υποβλητική ατμόσφαιρα και τρομερό φαγητό στον πάλαι ποτέ ”Βλαδίμηρο” και το show-off  αριστοκρατίας. Είτε ορίτζιναλ είτε Άνω Ραχούλας.

Και στο άλλο άκρο, καταλήψεις στη Νομική, σπρέϊ στη Σίνα, πέτρες, αίμα, σκόνη, πουτάνες Σόλωνος και Βουκουρεστίου, boutique και ψωνιστήρι, μοκασίνια με φουντάκια, Perrier και  μολότοφ στη Ναυαρίνου.

Nαι, η Ναυαρίνου είναι το σύνορο του Κολωνακίου από τον ευρύτερο ”Κολωνό” της υπόλοιπης Αθήνας, αυτή είναι η γωνία με σημασία: εκεί όπου η Ναυαρίνου μετονομάζεται, χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι, σε Σκουφά. Και το αντίστροφο.

Η Ασκληπιού κόβει τον ομφάλιο λώρο μεταξύ μπουρζουαζίας και μάζας. Βουτυρομπεμπέδων και αναρχικών. Λαός και Κολωνάκι. Kολωνάκι και Κολωνός. Πόσες θυσίες νεαρών, όχι μόσχων αυτή τη φορά, έλαβαν χώρα στα στενά τους.

Σύμπτωση; Προφανώς. Αλλά είναι εκεί ακριβώς όπου είδα τις προάλλες ένα παλιό, αγαπημένο αυτοκίνητο.

Όχι, δεν ήταν η ”βασιλική” E-Type. Δεν την ξαναείδα ποτέ άλλωστε τόσα χρόνια που πέρασαν. Χάθηκε στη μνήμη. Ο playboy με το ξεκούμπωτο πουκάμισο θα’ ναι τώρα με παντόφλες. Αν είναι…

Αυτή τη φορά, ανέβαινε το δρόμο μια κλασική Porsche 911 Turbo. Λευκή, με το 4άρι κιβώτιο, τη φτερούγα της φάλαινας, το αερόψυκτο βρυχηθμό του μπόξερ. Άκουσα πίσω μου κάτι ιδαίτερο, κάποιο αισθητήριο λειτούργησε στιγμιαία. Ήξερα πως μόλις η Στουτγάρδη ανέβαινε τη Σκουφά. Γύρισα και την είδα. Χαμογέλασα. Θυμήθηκα το Ηρώδειο των παδικών μου χρόνων.

Ω, ναι. Μερικά πράγματα δεν παλιώνουν ποτέ.

Ναυαρίνου και Ασκληπιού. Ή μήπως Σκουφά και Ασκληπιού; 

Photo: Google