Πώς την πάτησα με το Renault Clio 197. True story

Ένας αναγνώστης μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία ενός Renault Sport Clio 197 που πήρε με τους καλύτερους οιωνούς. Μόνο που η σχέση τους δεν είχε happy end. Ήδη απ’ την πρώτη μέρα της συμβίωσής τους

Το Clio Sport, το καλό, το ωραίο, μάχιμο και «φουσκωτό». Ήταν προσθιοκίνητο εργαλείο οδήγησης. Αρκεί να ψάξεις καλά το «κομμάτι» που σε ενδιαφέρει να αγοράσεις

Αγαπώ το αυτοκίνητο από τότε που αισθάνομαι. Γαλουχήθηκα με τους 4Τροχούς και άλλα αντίστοιχα σοβαρά περιοδικά του «χώρου»

Εκείνη τη δεκαετία, γύρω στο 2000, δεν αντιμετώπιζαν το αυτοκίνητο ως ένα προϊόν. Προχωρούσαν πιο βαθιά, ίσως σε ένα άλλο επίπεδο. Όπως σήμερα κάνει το 4Drivers – δεν το λέω ως φιλοφρόνηση. Άλλωστε δεν διεκδικώ το παραμικρό ούτε έχω κάποιο κίνητρο.

Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε νωρίς η απαίτηση για ένα οδηγοκεντρικό αυτοκίνητο. Όμως, η επιθυμία συνέπεσε με την κρίση, ένα γάμο και την προσμονή ενός παιδιού. Και μ’ αυτά και μ΄ αυτά, ο στόχος έμεινε στο συρτάρι.

Μετά από μία συμβίωση με ένα 5θυρο diesel επί έξι χρόνια και περίπου 160,000 χιλιόμετρα, το «μικρόβιο» ήταν ζωντανό.

Αναζητούσα όχι μόνο το σπορ χαρακτήρα αλλά κι αυτή ακόμα την αίσθηση τού να κάθεσαι και να χαζεύεις αυτό το, μοναδικό ίσως, δημιούργημα του ανθρώπου που μιλάει στην ψυχή.

Η επιλογή μου για Clio 197

Η απόφαση πάρθηκε συνειδητά. Ασφαλώς θα πήγαινα σε κάτι μεταχειρισμένο.

Στόχος το Renault Clio RS 197. Το πρώτο, το Mk1. Με τις σφιχτότερες ρυθμίσεις σε σχέση με το Mk2 -εξαιρουμένης της έκδοσης Cup-, τις πιο κοντές σχέσεις στο κιβώτιο και το πιο επιθετικό αμάξωμα. Περί ορέξεως για το τελευταίο.

Οιι πιθανοί στόχοι εντοπίστηκαν στις αγγελίες, ρωτήσαμε, είδαμε, ελέγξαμε. Ναι, σύμφωνοι, είχε αρκετά χιλιόμετρα στο οδόμετρο, αλλά τι καταλαβαίνει ο F4R 830 αν η συντήρηση είναι σωστή; Θεωρητικά, ελάχιστα.

Επίσης, φαινόταν πως το Clio που είχα καταλήξει το σέβονταν οι προηγούμενοι κάτοχοί του. Ήταν «πένα» μέσα-έξω, κάτω-πάνω. Πάντα, εννοείται, στα λογικά πλαίσια ενός μεταχειρισμένου Δεν έπαιρνα και καινούργιο

Renault Clio RS δοκιμή — *Photo: Γ. Κούτος*

Ωραίες στιγμές με το Clio 197. Ίσως το πιο συμμετοχικό FWD της εποχής σε διαστάσεις υπερμίνι.

Τα χρήματα εκταμιεύθηκαν, στραγγίζοντας τα αποθέματα. Υπήρξε αναμονή. Ψυχοφθόρα.

Όμως το μικρό Renault με έκανε να νιώσω όπως τότε που γνώρισα τη γυναίκα μου. Να χάνεσαι συνέχεια στις σκέψεις, να περιμένεις, να μετράς μέρα με τη μέρα.

Όμως, κάποια στιγμή θα ερχόταν η ανατροπή, καταραμένε κορωνοϊέ. Ήρθε λοιπόν. Ημέρα Δευτέρα 5 Μαΐου 2020.

Εκείνη η καταραμένη ανηφόρα

Το αμάξι ήταν πανέμορφο. Η αίσθηση μοναδική. Βενζίνη, πλύσιμο και κατεύθυνση για το σπίτι. Αλλά ήταν εκείνη η καταραμένη ανηφόρα.

Σίγουρα θα τη θυμάμαι πάντα. Όπως θυμάται ένας άνθρωπος το σημείο που σκοτώθηκε ο αγαπημένος του σκύλος. Τόσο οδυνηρό που, όσα σκυλιά κι αν έχεις στη συνέχεια, πάντα θα θυμάσαι την άτυχη στιγμή. Αυτά χαράσσονται.

Εκεί, λοιπόν, έχοντας μπροστά μου ένα φορτηγό, πηγαίνοντας με 2η στο κιβώτιο, εκεί που ΄χε έρθει η στιγμή να ακούσω τον F4R να ανεβάζει, ακούγεται ένας οξύς θόρυβος. Θα ήταν γύρω στις 5,000-6,500rpm.

Σαν κάτι να κόπηκε. Λέω «δεν μπορεί, είναι ένα κακό αστείο, κανένα πλαστικό θα ξεκούμπωσε».

Κάνω δεξιά. Ανοίγω καπό και ακούγεται ένα σιχαμένος τικ-τακ-τικ-τακ. Ακόμα και η ενθύμησή του πονάει.

Πρώτο πόρισμα ότι το αμάξι έκοψε ωστήριο. Η ψυχολογία στο ναδίρ. Πρώτη μέρα, ρε! Μόλις 20 χιλιόμετρα απόσταση. Παίρνεις αυτόν που στο πούλησε και ακούς «στα χέρια σου το έπαθε». Όχι φίλε, δεν φέρεσαι σωστά. Ειδικά όταν είσαι επαγγελματίας

Η κατάσταση βρωμάει. Το Clio μάλλον κάτι είχε κρυμμένο στο παρελθόν του.

Πραγματικά λυπάμαι που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μου. Αλλά αυτά, δυστυχώς, γίνονται.

Λύση θα βρεθεί, είμαι βέβαιος. Όσο οδυνηρή κι αν είναι. Αλλά σίγουρα θα μου στοιχειώσει την ψυχή και θα με κάνει ακόμα πιο επιφυλακτικό απέναντι σε ανθρώπους.

Είδες τελικά τι σου κάνουν τα «σίδερα»; Σου δημιουργούν έναν έρωτα με τα ίδια συναισθήματα μιας ζωντανής σχέσης. Και μερικές φορές σου αφήνουν πόνο όταν πλήττεται.

Λες να ‘νιωθα το ίδιο για αν χάλαγε η κουζίνα, το ψυγείο, ό,τι; Δύσκολο, ε;