Πρόχειρος οδηγός των Οδηγών της Κυριακής

Ο οδηγός της Κυριακής κυκλοφορεί ακόμη ανάμεσά μας. Και ο ύμνος της μικροαστικότητας καταλαμβάνει την πόλη. Τον αναγνωρίζεις;

Η Μελίνα Μερκούρη στο «Ποτέ την Κυριακή». Θα μπορούσε να είναι και συμβουλή αποφυγής των αργόσυρτων

Αν δεν πηγαίνεις εκκλησία την Κυριακή, μπορείς να χουζουριάσεις σπίτι, να παίξεις με τον μπέμπη σου, να ταΐσεις περιστέρια.

Ή να λιώσεις στο Gran Turismo. Nα κάνεις σεξ. Να περπατήσεις στο πάρκο. Ή και να μην κάνεις τίποτα.

Σύμφωνοι. Αλλά όλα αυτά πρέπει να τα κάνεις αποφεύγοντας, ει δυνατόν, την επαφή σου με το αυτοκίνητο.

Η οδήγηση την Κυριακή είναι ο ύμνος στη μικροαστικότητα.

Με το που η τρόμπα βενζίνης στέλνει το καύσιμο ήδη, ακόμα και αυτή ξέρει, η τρόμπα, πως έχει μπροστά της μια βαρετή διεκπεραιωτική αποστολή: να μετακινήσει.

Δεν είναι τυχαίο που κάποιος σοφός άνθρωπος ανακάλυψε τον όρο «οδηγοί της Κυριακής». Γιατί δηλαδή ήταν τόσο ρατσιστής με την υπόλοιπη εβδομάδα; Τι του ‘κανε μια Πέμπτη, δηλαδή;

Ο Ιαβέρης περιγράφει πώς χάθηκε μία θέση στο βάθρο το 1978 (βίντεο)

Οι στρατιές της Κυριακής

Στρατιές άσχετων οδηγών, φιλήσυχοι παροπλισμένοι πενήντα-φεύγα, νοικοκυρές με αρχαία αυτοκίνητα, ορδές οδηγικού απολιτίκ ξεχύνονται στους δρόμους σαν τα σαλιγκάρια.

Με μηχανικές κινήσεις, κοκκαλομένοι στο βολάν μη τυχόν και «τσακίσει» η ζώνη ασφαλείας τη γραβάτα (συνήθως σε πλάτος ζαργάνας), ακούνητες για να μη χαλάσει το μαλλί απ’ τον αέρα και πάει στράφι το δεκάευρω που ‘δωσε στην Τασούλα την κομμώτρια.

Ανυποψίαστοι στο διάστημα και με ισχνές ματιές στον καθρέφτη μόνο και μόνο για να ισιώσει το φρύδι σέρνουν τη βαρεμάρα τους. Σε τροχούς.

Για λόγους συντομίας, τους οδηγούς της Κυριακής θα τους λέμε στη συνέχεια «ΟΚ». Το μόνο κρίμα είναι πως η συντομογραφία κάνει μια όμορφη, cool λεξούλα, το «OK», να τακιμιάζει με τους «ΟΚ»

Για το Rolex Daytona του Paul Newman. Ρολογάρα

Τους «ΟΚ», λοιπόν, τους καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα

Δεν θα αραδιάσουμε κλισαρισμένες λίστες για σεμεδάκια στην πλαφονιέρα, σαγρέ «ντύσιμο» στο τιμόνι και λάστιχα με προ Χριστού DOT.

Ο οποιοσδήποτε στοιχειώδους βαθμού petrolhead αντιλαμβάνεται τον «ΟΚ» από χιλιόμετρα. Πλυμένο, σιδερωμένο και μαρμαρωμένο στην αριστερή λωρίδα.

Η Κυριακή, βλέπεις, από μόνη της σχεδόν εμπνέει την λοβοτομημένη οδήγηση ακόμα κι αν βράζει το αίμα μέσα σου.

Μυστηριωδώς το επιβάλλει και το υποβάλλει ταυτοχρόνως. Είναι η μνήμη του χρόνου απ’ τις βαρετές, προεφηβικές Κυριακές.

Βρες μου έναν 15χρονο που του αρέσει η Κυριακή και τον υιοθετώ τώρα

Ήταν το νταούνιασμα πριν τη Δευτέρα του σχολείου που συλλογικά μας «έριχνε».

Προς επιβεβαίωση, βγήκα προχθές, μια από τις τελευταίες ίσως βόλτες του μετακαλόκαιρου με ένα δημοσιογραφικό που είχα για δοκιμή και νόμισα πως ακολουθούσα επιτάφιο.

Οι οδηγοί της Κυριακής είναι οι αθόρυβοι καταληψίες της πόλης.

Και διέξοδος; Δεν νομίζω ότι υπάρχει διέξοδος τις Κυριακές;

Ίσως μόνο να κάνεις υπομονή, να διασχίσεις με 50 την πόλη και να κατευθυνθείς προς τα εκεί όπου η πόλη δεν πάει. Ή εκεί που δεν πάνε οι «ΟΚ». Η λύση συχνά είναι στην αντίθετη κατεύθυνση.