True story: Το Punto που του 'καναν βουντού

Το πρώτο μου ”καλό” αυτοκίνητο. Η ”Πουντάρα” του ’90. Το GT, εννοείται, που τότε οι της ηλικίας μου το βλέπαμε σαν ρουκέτα που ΄ρθε απ’ τον παράδεισο. Ή αλλιώς το καταραμένο. Για τους παρακάτω, πονεμένους λόγους

Το πήρα καινούργιο. Κόκκινο, 1ης γενιάς, με τους 136 ”μαμά”.

Για όλα έφταιγαν φωτό απ’ τα περιοδικά της εποχής που τότε τα περιμέναμε με περισσότερη αγωνία απ΄ ό,τι τις Πανελλήνιες.

Είχα ξεκοκαλίσει κάθε λέξη απ’ την παρουσίαση, τα πάντα όλα απ’ το συγκριτικό, ήμουν η κάθε λέξη της λεζάντας (copy right, Αλέξης).

Και μόλις είχα ξεμπερδέψει με σπουδές και περιπέτειες. Και το πήρα.

Δεν θα σας ζαλίσω με προσωπικά δεδομένα αλλά το γράφουμε για ένα λόγο. Ή μάλλον, για δύο.

Ο πρώτος επειδή σας άρεσε το άρθρο μας απ΄το πώς μια κόντρα είναι ικανή στο σωστό timing, με το σωστό άνθρωπο, να σου βρει δουλειά. Ε, τότε ήταν πρωταγωνιστής ήταν η ”Πουντάρα” και ένα RX-7.

[Διάβασέ το: Πώς ένα RX-7 και μια κόντρα μου βρήκαν δουλειά]

Οπότε, σκεφτήκαμε αφού γράψαμε την αισιόδοξη πλευρά της συνύπαρξης μου μαζί του, γιατί να μη γράψουμε και τη νταουνιασμένη.

Γιατί αυτός είναι ο δεύτερος λόγος. Το τι συνέβη στη συνέχεια, κάνει τη Christine του Carpenter να δείχνει με Nikelodeon. Στο τέλος, δεν μπορεί, θα πειστείτε και σεις πως κάποιος (ή κάποια..;) το καταράστηκε.

Βουντού #1

Ένα ωραίο βράδυ φεύγω για βόλτα. Πάω αργά, να ζεσταθεί το ”μωρό”, σχεδόν σέρνομαι. Στα είκοσι μέτρα ένας κύριος διασχίζει το δρόμο, κρατά ένα σκύλο, μ’ αυτά τα λουριά, ξέρετε, που εκτείνονται και μακραίνουν. Πάει στο περίπτερο. 

Πάει, δηλαδή, απέναντι κανονικά, ο σκύλος μένει πίσω, κόβω ακόμα περισσότερο και με το που τον περνάω, ακούω να χτυπιέται κάτι γύρω απ΄το αυτοκίνητο.

Σταματάω, ο τύπος ψώνιζε ατάραχος, είχε αφήσει το λουρί να ξετυλιχτεί -που δεν φαινόταν καν στο σκοτάδι- χωρίς να το πάρει χαμπάρι, του φεύγει απ’ το χέρι όλη η πλαστικούρα της χειρολαβής κι αρχίζει να κοπιανιέται δεξιά και αριστερά απ’ την κόντρα. Σαγρέ το Punto, καινούργιο πράμα, αβάδιστο. 

Συνεχίζω.

Βουντού #2

Κλείνουμε τεύχος Παρασκευή βράδυ, αργά, στου Λυμπέρη. Κατά τις 12 -ναι, ξενυχτάγαμε τότε για τα περιοδικά αλλά ήταν ωραία- φεύγω για επαρχία όπου μ’ είχαν καλέσει για Σ/Κ.

Πάω σφαίρα, το Punto, ”έδινε”. Κίνηση ελάχιστη.

Κάπου μετά την Υλίκη, σε μια δεξιά και χωρίς ορατότητα με κάποια 140 στο κοντέρ, τι νομίζεις ότι συναντώ, ε; Ψόφια κατσίκα. Και τι κατσίκα. Σαν άλογο ήταν. Γομάρι κανονικό.

Στη βοηθητική λωρίδα άλλος, απέναντι ακριβώς στο σημείο μου νταλίκα. Διάδρομος μηδέν. Κρατάω γερά, σφίγγομαι, φρενάρω, αλλά πού να κόψεις με 140 στα δέκα μέτρα; Σημαδεύω και περνάω πάνω απ΄ το ζώο.

Οι επόμενες δυο ώρες με βρήκαν στην κατασκότεινη Εθνική, με το ψυγείο του Punto σπασμένο, προφυλακτήρα παρτάλι και ό,τι άλλο δεν φαινόταν μεσ’ την αγριάδα. 

Όχι, δεν τελειώσαμε, Βουντού #3

Ανεβαίνω Κηφησίας, στο ύψος ΑΝΤ1. Είμαι στον παράδρομο, βράδυ, πατάω μια γερή 2η, ακούω εξίσου γερό μπαμ, το αμάξι γέρνει και αρχίσει να σέρνεται.

Η νεκροψία έδειξε σπάσιμο βάσης μηχανής. Στο πουθενά.

Απομεινάρι της κατσίκας (βλ. βουντού #2) που δεν το πήραμε τότε χαμπάρι; Βγάλε άκρη.

Die hard, Βουντού #4

Πάω για αλλαγή λαδιών. Αντιπροσωπεία. Φεύγω.

Φτάνω σπίτι, κάτι μύριζε, ανοίγω καπό και βλέπω πως δεν έχουν βάλει την τάπα λαδιού και ο κινητήρας είχε γίνει σαν παπάρα μέσα σε μπριάμ.

Δεν πειράζει, κρατάμε γερά, σκέφτηκα, εδώ αντιμετωπίσαμε τον επιβήτορα της στάνης.

Μαλακία ζωής παύλα Βουντού #5

Ήταν μια ωραία βραδιά στο πάρτι για τα επτά χρόνια του περιοδικού Status όπου δούλευα. Χρυσό εξώφυλλο, ένα τεύχος τρίκιλο, απ’ αυτά που ‘θελες δυο βρομάδες για να το διαβάσεις και βέβαια στο cover story ο μεγάλος Νίκος Γκάλης που του ‘χαμε κάνει τη φωτογράφιση.

Μιλάμε το ’95, σε ένα ωραίο resto στη Φιλοθέη, με όλο τον καλό κόσμο της εποχής. Και η Λιάνα (καμία σχέση με Κανέλλη), το κορίτσι μου τότε, ήταν θεά.

Τεσπά, έρχομαι στο τσακίρ κέφι, έχουμε φάει, πιει, χορέψει και τα ξημερώματα, άντε και να φεύγουμε.

Ήταν η τελευταία φορά που ήπια τόσο πολύ, ναι, ήταν η μαλακία της ζωής μου, δεν θυμάμαι τίποτα, μόνο να ανεβαίνω γρήγορα και κάποια στιγμή να κοιμάμαι. Στο τιμόνι. Η στούκα στον τοίχο ήταν γερή. Δεν άκουσα καν τον κρότο. Και ευτυχώς δεν πάθαμε ούτε γρατζουνιά. Απίστευτο…

Το Punto έγινε σώβρακο, βέβαια. Απ’ την αριστερή, όπως έσκασε.

Ο μάστορας, ένα απ΄τα καλύτερα παιδιά στο Ν. Κόσμο, όταν το έλυσε μου είπε πως τα δεσίματα που ΄χε στο μασπιέ το GT δεν τα ΄χε ξαναδεί σ’ αυτοκίνητο της κατηγορίας. ”Ξηλώνομαι” και το φτιάχνω.

Βουντού #6 και φαρμακερό

Πάω για service. Αντιπροσωπεία, μην πιαστούμε και κορόϊδα. ”Παπαϊωάννου”, στο ποτάμι. Το παίρνω μετά από μια μέρα. Είχε πολλή δουλειά, λέει.

Δυο μέρες αργότερα, κατεβαίνω το πρωί για να πάω δουλειά. Κοιτάζω από ‘δω, κοιτάω από ΄κει, φέρνω flashback τη σκηνή που το ‘χα παρκάρει το βράδυ, ξέρεις.., εκείνα τα δευτερόλεπτα που αρνείσαι να παραδεχθείς το προφανές. Το Punto είχε κάνει φτερά.

Χωρίς κρύσταλλα στο πεζοδρόμιο, χωρίς το παραμικρό. Σε μια νύχτα πίστεψα για την καταραμένη Porsche του James Dean, μαγικά και ματιασμένα.

Σήμερα, πιστεύω πως ίσως το πήραν κάποια καλά παιδιά απ΄ την αντιπροσωπεία. Είχαν όλο το χρόνο να βγάλουν δεύτερο κλειδί. 

Αλλά πώς να εξηγήσεις το σπιράλ της καντεμιάς;

Πήρα ασανσέρ, γύρισα σπίτι για να συνειδητοποιήσω πώς έχασα το πρώτο μου καλό αυτοκίνητο.

Fiat over.

ΥΓ Το Rallye, το 8V, επούλωσε, τελικά, την πληγή. Έτσι πάει. Ο έρωτας ξεπερνιέται με τον επόμενο.

Photo: 4Drivers