Αυτοκίνητο που αγαπήσαμε: Renault Clio Williams

Μόνο μπλε, με τον κωδικό «449 Sports Blue» και τις χρυσές Speedline στους τροχούς. το Renault Clio Williams ένα απ’ τα καλύτερα FWD που φτιάχτηκαν ποτέ. Στέκεται και σήμερα ανετότατα, στρίβει υποδειγματικά και είναι cult. Αλλά την έκανα την πατατιά

Μετά την αλλαγή πλεύσης της Renault όσον αφορά τα μικρά hot hatch, η θέα ενός Renault Clio Williams γίνεται όλο και πιο πολύτιμη. Αυτό, το συγκεκριμένο που βλέπετε, ήταν και η χρυσή ευκαιρία που χάθηκε από λάθος συνεννόηση

Ήταν στη ΣΥΡΕΝ, όπως λεγόταν τότε η αντιπροσωπεία της Renault. Συγγρού και Αλικαρνασσού γωνία. Nέα Σμύρνη. Κάπως έτσι βάφτιζαν τα κατά τόπους μαγαζιά. Με συνθετικό της περιοχής. «Συ-Ρεν» για τη Συγγρού, «Ρεν-Ηλ» για την Ηλιούπολη και ούτω καθεξής

Tότε, στην οικογένεια, υπήρχε ήδε το δεύτερο Renault που είχε αγοραστεί απ΄το συγκεκριμένο μαγαζί. Κάπως έτσι, είχα τη «νομιμοποίηση» να ζητήσω ως πελάτης κάτι παραπάνω. Και το παραπάνω ήταν μια βόλτα με το καινούργιο τότε Williams.

Πριν προκύψει αυτή η μεγάλη στιγμή, είχα φροντίσει να χνωτίσω τα βράδια όλη τη τζαμαρία της έκθεσης. Το Williams έλαμπε μ’ ένα μαγικό τρόπο. Διορθώστε με αλλά δεν νομίζω ποτέ άλλοτε κάποιο FWD να ‘χει μαγνητίσει τόσο πολύ.

Το Wiliams -που ‘ντάξει δεν είχε καμία σχέση με την ομώνυμη ομάδα της F1 αλλά το 1993 ήταν χρήσιμη η σύνδεση ως εμπορική σημειολογία- δεν ήταν απλά ένα υπερκυβισμένο 16S

Οι διαφορές με το «απλό». Και που το απλό μια χαρά ήταν

Το Williams είχε άλλες βαλβίδες, εκκεντροφόρους, στρόφαλο, φαρδύτερο εμπρός μετατρόχιο, άλλο, ενισχυμένο κιβώτιο, πιο φαρδείς τροχούς, ψαλίδια παρόμοια με του Renault 19 16V, προφανώς πιο σφιχτή ανάρτηση και βέβαια το μεταλλικό ταμπελάκι με τον αύξοντα αριθμό για αυτή την καταραμένη τη ματαιοδοξία.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε οι Γάλλοι την έκαναν την «πατάτα» και ενώ είχαν υποσχεθεί στους αρχικούς πελάτες πως θα είναι αυστηρή η παραγωγή, στη συνέχεια έβγαλαν τα Williams 2 και Williams 3, Τα οποία ήταν επίσης σε μπλε αλλά σε μια ελαφρά πιο φωτεινή απόχρωση (με κωδικό 432 Monaco Blue).

Ήταν η ζήτηση, βλέπετε. Ενώ αρχικά υπολόγιζαν μόνο όσα χρειάζονταν για την ομολογκασιόν (2,500 κομμάτια), έφτιαξαν σε πρώτη φάση 3,800. Καθώς ξεπουλήθηκαν με το καλημέρα, πρόσθεσαν άλλα 1,600 στη σούμα.

Το Williams πέρασε απ’ τα τεστ του Ειδικού Τύπου, συγκέντρωσε διθυράμβους (το βρετανικό evo το ‘χει κατατάξει στην 6η θέση ανάμεσα στα αυτοκίνητα της δεκαετίας), κρέμασε σαγόνια σε πίστες, αγώνες και όπου αλλού και κάπως έτσι φτιάχτηκαν συνολικά 12,100 μονάδες

Ο χρόνος πέρασε με χάρη πάνω από το Clio Wlliams. Δεν κυκλοφορεί συχνά ανάμεσα μας. Τουλάχιστον δεν έχoυμε τύχει να δούμε εμείς και πολλά ορίτζιναλ. Όχι τίποτα μαϊμουδιές με ψεύτικα φτερά και χρυσά σπρέϊ απ’ το Praktiker

Η πρώτη φορά. Αυτή που δεν ξεχνάς ποτέ

Τελικά, το χνώτο στη τζαμαρία της ΣΥΡΕΝ απέδωσε και μια ωραία πρωία είδα να με περιμένει το μπλε Renault Clio Williams στο πεζοδρόμιο.

– «Θα ‘ρθει κάποιος μαζί μου;» ρώτησα όσο μέσα μου παρακαλούσα για το αντίθετο.

– «Όχι», σου ‘χουμε εμπιστοσύνη. Εκτός αν σ’ αρέσει τόσο που το πάρεις και εξαφανιστείς», ήταν η απάντηση.

Στο άκουσμα της λέξης «εξαφανιστείς» είχα ήδη μπει μέσα, δέσει ζώνη και δεν θυμάμαι τίποτα απ΄τα υπόλοιπα. Βγήκα Συγγρού. Η Κλιάρα είχε ένα υπέροχο, σταθερό πάτημα που το ‘νιωθες ακόμα και με τους τροχούς σε ευθεία. Αλλά και ένα άμεσο τιμόνι που καλό είναι να το ξεχάσω αν κρίνω απ΄το Clio ΙΙΙ.

Το ’94, το Williams ήταν το απόλυτο προσθιοκίνητο. Ανόθευτο, «γύριζε» συμμετοχικά όταν το επέλεγες, ντιρέκτ και σοφά ομοιογενές δια χειρός Renault Sport. Το μόνο που δεν με βόλεψε ήταν η γωνία του καθίσματος σε σχέση με το τιμόνι, ένα θέμα που συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί ακόμα και στο Clio RS του 2007. Σπαστικοί Γάλλοι, κολλάτε με μονομανίες

Πώς χάθηκε το Williams σε ένα τηλεφώνημα

Ο φίλος (και, πλέον, contributor του 4D), Άγγελος, είχε ένα τέτοιο και επειδή η μοίρα εκδικείται, ήταν η στιγμή να κάνω εγώ την πατατιά.

Πριν μερικά χρόνια, δηλαδή, όταν με πήρε τηλέφωνο. Δεν τον γνώριζα ακόμη προσωπικά, χτύπησε το κινητό και μιλήσαμε για πρώτη φορά. Με είχε βρει μέσω ενός κοινού φίλου, και μου λέει κατευθείαν: «Πουλάω ένα Clio Williams, σε ενδιαφέρει;»

Εκείνη τη στιγμή οδηγούσα, υπήρχε θόρυβος απ΄έξω. Ακούω το «Clio», αλλά δεν ακούω το «Williams». Του λέω «μπα, όχι, ευχαριστώ» και κλείνουμε το τηλέφωνο. Νόμιζα πως πουλούσε ένα απλό, συνηθισμένο Clio.

Μερικές εβδομάδες αργότερα βλέπω ένα Williams στο εξώφυλλο των 4Τροχών. Κοιτάζω στo υστερόγραφο και διαβάζω «ευχαριστούμε τον κ. Άγγελο Σφακιανάκη για την παραχώρηση του αυτοκινήτου». Μένω μαλάκας. Βουτάω το κινητό.

-«Βρε συ, δικό σου είναι το Williams;»

-«Ναι, δικό μου», λέει ο Άγγελος, «αλλά το πούλησα»

-«Και γιατί δεν μου το ‘πες;»

-«Μα για αυτό σου ‘λεγα στο τηλέφωνο»

Δεν θα συνεχίσω άλλο. Θα σας πω μόνο πού ήμουν όταν είχε γίνει το αρχικό τηλεφώνημα, εκεί που δεν άκουσα την επίμαχη λέξη «Williams» που έκανε όλη τη διαφορά για την πατατιά.

Βρισκόμουν Συγγρού και Αλικαρνασσού γωνία. Αν θέλετε, το πιστεύετε.