Διασχίζοντας την Ελλάδα με Renault Megane 1.5dCi GT-Line. Ευκολάκι

Οι δρόμοι της Ελλάδας άλλαξαν. Οι αποστάσεις μειώθηκαν, οι δρόμοι βελτιώθηκαν και τα καλά, οδηγοκεντρικά κομμάτια περιμένουν να τα (ξανα)ανακαλύψεις. Αυτή ήταν η εμπειρία τον τελευταίο μήνα με το γαλλικό hatchback 

Θυμάμαι ακόμα το λευκό Opel Corsa sedan 1.4 και μόλις 60 ίππων που με συνόδευε στα φοιτητικά και φανταρικά χρόνια. Χρόνια μοναξιάς. Φχαριστήθηκα χιλιόμετρο να ανεβοκατεβαίνω από Κομοτηνή, με μόνη στάση για καύσιμο και τροφή. Ντυμένος στα χακί, για άλλοθι σε ενδεχόμενο μπλόκο ταχύτητας. 

Οι δρόμοι τότε, ένας άθλος. Κάποιες δέκα ώρες, για 765 χιλιόμετρα από Κομοτηνή για Αντίρριο, σε ρυθμούς τρελούς. Αν βάλουμε και το φέρι για Ρίο, σου έρχεται ζαλάδα για τον τελικό χρόνο. Τελικά, για καλό ήταν που είχα το ταπεινό ”Corsaκι” τώρα που κάνω αναδρομή.

H δύναμη κάτω από το καπό, εκείνη την εποχή με εκείνους τους δρόμους, ήταν ρώσικη ρουλέτα. Ούτε Εγνατία, ούτε Ιονία ούτε τίποτα. Διαχωριστική μπάρα έβλεπες σπάνια. Ζόρι

Τα χρόνια πέρασαν και πλέον, ταξιδεύω στη Route 44. Παράπονο ουδέν από τη ζωή. Εδώ και 18 χρόνια, η μοίρα με αντάμειψε δίνοντας μου πολλά (εταιρικά) αυτοκίνητα. Χρόνο με το χρόνο το κοντέρ γράφει περισσότερα ετήσια χιλιόμετρα. Αντέχει ακόμη το «πλαίσιο» παρά τα 44 μου χρόνια.

Ευτυχώς, πλέον έχουμε δρόμους για να κάνεις μεγάλα ταξίδια σε χρόνους πρωτόγνωρους για τα παλιότερα δεδομένα, αλλά το σημαντικότερο, με ασφάλεια. Τελικά, η Ελλάδα είναι πολύ μικρή. Φτάνεις σύνορα για πλάκα.

Ο παράδεισος, όμως, είναι ακόμη εδώ. Just Drive. Όλα στο μυαλό μας είναι. Ναι, μπορείς πλέον να γυρίσεις από Λάρισα στην Πάτρα σε λιγότερο από 3 ώρες και μετά καπάκι να πας για μπάσκετ με την παρέα.

Ναι, μπορείς πλέον να κάθεσαι σε καφετέρια των Ιωαννίνων μιάμιση ώρα αφού περάσεις τη γέφυρα του Ρίου και να περπατήσεις στη λίμνη.

Ναι, μπορείς στη συνέχεια να πας Τρίκαλα για να φας το μεσημέρι στα Μανάβικα. Μετά τα γραφικά κ παγωμένα διόδια του Μαλακασίου (24 βαθμοί  στο Ρίο, 10 εδώ) υπάρχει ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα με DNA οδηγοκεντρικής διαδρομής ως τη Καλαμπάκα, που σε πολλά σημεία έχει φρέσκια άσφαλτο.

O Johnny Walker θα ‘λεγε, η γέφυρα φεύγει, τα (επόμενα) διόδια έρχονται

Τα γραφικά διόδια της Εγνατίας, στο Μαλακάσι, πέρυσι στα πρώτα χιόνια

Λίγο μετά το Γαλαξίδι νιώθεις και ένα κάτι τις από το τούνελ του Μονακό. Μπα, το δικό μας είναι καλύτερο. Δεν έχει τις ψωνάρες της ματαιοδοξίας που μαρσάρουν μπας και νιώσουν ένα τσικ σημαντικές

Φτάνοντας στο 51ο χιλιόμετρο του Μπράλου. Βροχή, ομίχλη, «Αγγελόπουλος». Δεν θέλουμε τέτοια…

Σοβαρό σημείο, άνθρωποι με άλλη ζωή, στιγμή του ελληνισμού. Στα Μετέωρα σταματάς στην άκρη του δρόμου. Σε όποιο θεό κι αν πιστεύεις

Καταραμένη Κατάρα. Ευτυχώς, τέλος

Η οθόνη βοηθά για να μπεις με σωστά χιλιόμετρα βλέποντας τη στροφή που έρχεται. Λέμε, τώρα

Αξίζει μνείας όμως, η πιο ξακουστή διασταύρωση που συναντάς στην αρχή της διαδρομής. «Κατάρα» λέει η ταμπέλα αλλά λίγα μέτρα πιο μέσα βλέπεις ότι απαγορεύεται η είσοδος, σα να έπιασαν τόπο οι κατάρες του κοσμάκη που νόμισαν ότι η Ελλάδα είναι σαν την Αυστραλία και για να πας Θεσσαλονίκη ήθελες διανυκτέρευση ή πτήση. Ακόμη ακούγεται στα αυτιά μου η φωνή από τα δελτία για τα χιόνια στη Κατάρα…

Οι βράχοι των Μετεώρων παρακάτω, είναι μάλλον το πιο επιβλητικό σημείο της διαδρομής. Αφού φας στα Τρίκαλα και βολτάρεις στη γέφυρα, πίνεις διπλό καφέ και είσαι έτοιμος για να ταξιδέψεις για καμια ώρα και κάτι προκειμένου να βρεθείς στο Βόλο για διανυκτέρευση.

Η βόλτα στο πανέμορφο παραθαλάσσιο μέτωπο και η γευσιγνωσία στα μονάδικα τσιπουράδικα, θα σε ανανεώσουν. Τόσες φορές στα μέρη, είναι γνωστές οι καλές μεριές. Ας είναι καλά οι ντόπιοι συνάδελφοι. Ώρα για ύπνο.

Την επόμενη κατεβαίνεις προς Λαμία. Άλλη μια ξακουστή διαδρομή ακολουθεί. Mετά την ανάβαση του Μπράλου και την Ιτέα, το Γαλαξίδι είναι εκεί για να κατεβάσει τους παλμούς σου. Γνήσια, διαχρονική petrolhead διαδρομή. Οι ενδιάμεσες πινακίδες από τα χωριά των θρυλικών διαδρομών του Ακρόπολις, αυξάνουν την αδρεναλίνη

Ο ήλιος του Μάρτη και του Οκτώβρη, αρχίζει και γίνεται επιθυμητός χωρίς να σε καίει. Το Γαλαξίδι έχει και καλό φαγητό. Δεν τελειώσε όμως η χαρά για τον λάτρη της οδήγησης. Η διαδρομή που ακολουθεί συνεχίζει να σε ανταμοίβει μέχρι τη Ναύπακτο, αρκεί να μη χαζεύεις τα πλάνα νερά του Κορινθιακού και το μοναδικό κατοικημένο του νησί, τα Τριζόνια.

Προλαβαίνεις αν θες να περάσεις και απέναντι. Σίγουρα αξίζει να μπεις και στα γραφικά χωριουδάκια που συναντάς για να κατεβάσεις λίγο τις θερμοκρασίες. Συνήθως, ξαναβγαίνεις εύκολα στον κεντρικό, αφού έχουν έξοδο στην άλλη μεριά διασχίζοντας το χωριό. Τι όμορφα…

Φτάνεις τη γέφυρα του Ρίου. Μου έρχονται στο μυαλό δύο πράγματα: 

Πόσο εύκολα πλέον κάνω τον κύκλο Πάτρα-Ιωάννινα-Τρίκαλα-Βόλο-Πάτρα… Φτάνω στα ταμεία. Πάαααλι διόδια; Fuck.

Y.Γ. Η μέση πραγματική κατανάλωση που πετύχαμε με το μπλε (Blue Cosmos Iron) Renault Megane 1.5 dCi GT-Line ήταν 6.3 lt/100 km. «Πατημένοι». Καθόλου άσχημα…

Photo: Β. Μαραγκός / 4Drivers