Στη δική μας, ελληνική Route 66 με αυτοκίνητα που αγαπάμε

Η Εθνική Οδός 66, ο δρόμος που ενώνει Νεμέα με Λεβίδι, είναι η διή μας Route 66. Ιδανικός για οδήγηση. Ένα Audi RS4, ένα Mitsubishi Evo, ένα Subaru Impreza STi και ένα «ταπεινό» Renault Clio σε ευγενική συνύπαρξη. Αυτή ήταν η εμπειρία τις κρύες μέρες του Γενάρη

4+1 σε παράταξη

Ένα από τα πιο γνωστά road trips στον κόσμο είναι η διάσχιση της περίφημης Route 66. Τραγουδήθηκε και υμνήθηκε όσο καμία 

Ένας απέραντος δρόμος, που ξεκινά από το Σικάγo και ύστερα από 3.940 km καταλήγει στη Σάντα Μόνικα, στην Καλιφόρνια,, για να ονειρευτείς κοιτώντας το απέραντο γαλάζιο του Ειρηνικού Ωκεανού. Να ονειρευτείς και να νοιώσεις «ελεύθερος». Λένε πως τα πάντα είναι πιθανά να συμβούν εκεί.

Μια υπέροχη Κυριακή, κρύα και με τα χιόνια στις άκρες του δρόμου, βγάλαμε κι εμείς τα «άλογά» μας. Εκδρομή στη δική μας ελληνική εκδοχή μιας μικρής Route 66.

 Οι νέες εθνικές οδοί, έδωσαν σε εμάς, τους λάτρεις των αναβάσεων και των στροφών, νέες ευκαιρίες για οδήγηση. Ναι, έχει και η Ελλάδα τη δική της ΕΟ 66. 

Έτσι λέγεται η επαρχιακή, πλέον, οδός που ενώνει τη Νεμέα των απέραντων αμπελώνων με το Λεβίδι της Αρκαδίας. Εκεί καταλήγει στην ΕΟ 111, έναν ακόμη μεγάλο θρύλο των οδηγοκεντρικών διαδρομών, που ενώνει την Πάτρα με την Τρίπολη και η μεγαλύτερη ευθεία για 180Κm περίπου, δεν ξεπερνά το 1Κm. 

H εκδρομή ήταν εστιασμένη στη μαζοχιστική ταλαιπωρία του οδηγού-χωρίς συνοδηγό, μέσα από την οδήγηση για περίπου 150Κm στροφών σε γρήγορο ρυθμό, με μόνη στάση αυτή στη λήξη της διαδρομής, για γευσιγνωσία των τοπικών αμνοεριφίων

Και επειδή την Κυριακή βρίσκεις κίνηση παντού, έπρεπε η διαδρομή να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεχασμένη από το ευρύ κοινό. 

Ξεκινάμε λοιπόν βγαίνοντας από τη Νεμέα και αφού περάσαμε το πρώτο αδιάφορο και στενό κομμάτι της διαδρομής, στη συνέχεια αρχίζεις την ανάβαση.

Μια ανάβαση με φαρδύ, καλό και χωρίς λακούβες οδόστρωμα, με ανοιχτές καμπές και φοβερή θέα κάτω, στον κάμπο.

Φτάνεις χωρίς να το καταλάβεις στα 1250m υψόμετρο δίνοντας μάχη για να κρατήσεις τα μάτια στο δρόμο και να μη χαζεύεις τα χιονισμένα έλατα. Αυτοκίνητο, πουθενά!

Εκεί, περνάς ανάμεσα στις γραφικές βουνοκορφές που ενώνονται, για να δεις από την άλλη μεριά του βουνού, ένα τοπίο σαν το Transfagarasan της Ρουμανίας.

Τετρακίνητα που έγραψαν τη δική τους ιστορία σε διαδρομές και όνειρα. Ο δρόμος κατηφορικός με συνεχείς φουρκέτες. Και πέτρες. Προσεκτικά εδώ, λοιπόν, ειδικά τους χειμωνιάτικους μήνες

Σύντομα συναντάς το Λεβίδι και συνεχίζουμε στην ΕΟ 111 που σε πολλά σημεία έχει φρέσκια ασφαλτόστρωση αλλά και περισσότερη κίνηση.

Την αφήσαμε για να πάμε Κλειτορία και στη συνέχεια Καλάβρυτα μέσω Πριόλιθου, όπου επίσης η κίνηση είναι μηδενική και έχεις δυνατότητα να κάνεις μια απολαυστική ανάβαση. Πιο σφιχτή διαδρομή αλλά με πολύ ενδιαφέρον.

Η ώρα πέρασε. Χορτάσαμε στροφές, αδειάσαμε τα τεπόζιτα, τα ξαναφουλάραμε και πλέον είχαν αδειάσει και οι δικές μας αποθήκες ενέργειας.

Οι γνωριμίες με ντόπιους, μας βοήθησαν για να εντοπίσουμε λίγο έξω από τα Καλάβρυτα μια απομονωμένη ταβέρνα για καλοφαγάδες. Καταναλώσαμε ό,τι είδος και χρώμα κρέατος διέθετε. Κάτι γίνεται με τον οργανισμό στο υψόμετρο και όσα «άλογα» χάνει ο κινητήρας μάλλον έρχονται σε εμάς για να τα ταΐσουμε.

Για επιδόρπιο, αφήσαμε την κατάβαση Καλάβρυτα-Διακοπτό επιστρέφοντας στη Νέα Εθνική οδό Πατρών Αθηνών. 

Ηθικό δίδαγμα: οι παλιές εθνικές οδοί είναι εκεί, έξω. Χωρίς φορτηγά, χωρίς κίνηση, χωρίς διόδια. Είναι εκεί, για να ονειρευτείς και να νοιώσεις ελεύθερος. Οδήγα.

Photo: Β. Μαραγκός / 4Drivers