Οδηγώντας την Alfa Romeo Giulia στην ειδική διαδρομή της Sisteron. Ήμουν κι εγώ

Μερικές φορές πρέπει να το ζήσεις για να γράψεις την εμπειρία. Ένας αναγνώστης ήταν στην ειδική του Μόντε, τη Sisteron. Mε την αγαπημένη Giulia

Η Giulia, η Sisteron και σπρέι στον τοίχο σε ένα δρόμο με ιστορία

Πολλές πίστες έχουν κατά καιρούς γίνει γνωστές μέσα από την F1 και έχουν αποκτήσει προσωνύμια όπως «ο ναός της ταχύτητας» ή «η Πράσινη Κόλαση»

Σε συνδυασμό με τη μεγάλη προώθηση του σπορ από την τηλεόραση, οι πίστες αυτές έχουν κατά καιρούς παραγκωνίσει άλλους «ναούς της ταχύτητας» που δεν έχουν προσωνύμια. Εκτός αυτού, δεν έχουν ούτε αμμοπαγίδες.

Είναι οι «ναοί» της διπλανής πόρτας

Οι ειδικές του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι, λιγότερο γνωστές αλλά ίσως πιο δύσκολες κι επικίνδυνες.

Ονόματα όπως Myherin, Col de turini, Καρούτες, Ouninpohja και άλλες. Μία από αυτές και η Sisteron. Μεγάλη σταρ του ράλι Μόντε Κάρλο.

Στη Sisteron κλείδωσε τη μοναδική του νίκη στο WRC ο Piero Liatti, εκεί εξασφάλισε τη δεύτερη θέση του βάθρου το 1998 ο μεγάλος Juha Kankkunen. Εκεί έχουν συμβεί πολλά και διάφορα. Και πώς να μην έχουν συμβεί όταν κατά κανόνα στην ειδική αυτή οι οδηγοί συναντούν κομμάτια στεγνής και βρεγμένης ασφάλτου, πάγο ή φρέσκο χιόνι κι όλα αυτά με τα ίδια λάστιχα σε λίγο περισσότερα από 30 χλμ;

Όταν, λοιπόν, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα ενός ταξιδιού στο γαλλικό νότο από φίλους και, πιο συγκεκριμένα, η διαμονή στην κωμόπολη της Sisteron για ένα βράδυ, η ιδέα και μόνο της οδήγησης στην ειδική έγινε γρήγορα εμμονή.

Οι φίλοι δεν είναι μυημένοι petrolheads αλλά συναίνεσαν σχετικά εύκολα.

Το αυτοκίνητο για την περίσταση ήταν μια πετρελαιοκίνητη, ημιαυτόματη Alfa Romeo Giulia, νοικιασμένη απ’ το αεροδρόμιο. Έστω και έτσι την κάνει τη δουλειά

Στην εκκίνηση της ειδικής

Λιγότερα από δυο χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης είναι, σύμφωνα με τα όσα είχαμε βρει στο ίντερνετ, η εκκίνηση της ειδικής.

Μια πολύ μικρή ευθεία που ακολουθείται από δεξιά ανηφορική φουρκέτα.

Τα πρώτα 5-6 χιλιόμετρα είναι ένα συνεχές πάτα-άσε με απότομες στροφές που εναλλάσσονται με μικρές ευθείες, ρίχνοντας μεγάλο βάρος στα φρένα.

Το στήσιμο του αυτοκινήτου προδιαθέτει για γρήγορο ρυθμό και, όσο το επιτρέπει η ορατότητα, ο γράφων ακολουθεί.

Στη συνέχεια, μια μεγάλη ευθεία με συστάδες δέντρων εκατέρωθεν να οριοθετούν το δρόμο, οδηγεί σε ένα μικρό οικισμό με 4-5 σπίτια πάνω στο δρόμο. Στην ευθεία το κοντέρ έδειξε κάποια 120+. Οι «θεοί», μάλλον, θα περνούν flat-out. Με την ευκαιρία, για να μη γινόμαστε θεωρητικοί, πάρτε μία γεύση από τον «θεό» Loeb στις ειδικές του Μόντε

Φρενάρουμε και περνάμε αργά ανάμεσα από τα σπίτια. Βγαίνοντας από τον οικισμό, η μορφολογία αλλάζει. Μεγαλύτερες ευθείες με πατημένες στροφές. Άλλοτε η τοποθέτηση των εσωτερικών τροχών εκτός ασφάλτου («μούρη μέσα», κατά μερικούς) είναι ασφαλής κι άλλοτε όχι

Στην καρδιά της Sisteron

Σταμάτημα λίγο πιο κάτω μετά από απαίτηση του «πληρώματος» που ήθελε να φωτογραφήσει το τοπίο. Δίκιο είχε.

Πέρα από τη χάραξη της διαδρομής, η φύση είναι επίσης συναρπαστική.

Παρόλο που είναι Νοέμβριος, ο ήλιος κυριαρχεί, σε αντίθεση με τα συνηθισμένα πλάνα από τη χιονισμένη ειδική που υπάρχουν άφθονα στο YouTube.

Tα υπόλοιπα 8 περίπου χιλιόμετρα είναι υπερβολικά στενά, με ελάχιστο περιθώριο σφάλματος.

Μια σειρά από 10 περίπου ανηφορικές φουρκέτες μας οδηγούν όλο και ψηλότερα. Σε κάποιο σημείο προβάλει ένας τοίχος γεμάτος με ονόματα οδηγών, γραμμένα κατά καιρούς από τους θεατές, όπως και στην άσφαλτο. Οι θεατές ξέρουν να τιμούν με σπρέι

Άρωμα αγώνα

Πιο αγαπητός, με βάση τη συχνότητα εμφάνισης, είναι ο Sebastien Loeb. Ακολουθούν Ogier και Sordo ακολουθούν. Εντάξει, στη Γαλλία βρισκόμαστε. Και η Ισπανία δεν είναι μακριά.

Τελευταία φουρκέτα της ειδικής είναι μια κατηφορική αριστερή με την ταμπέλα προς το χωριό Thoard να δεσπόζει.

Ο τερματισμός είναι μετά από δυο πατημένες δεξιές και μια φυλαγμένη αριστερή. Αυτά τα τελευταία 8 χιλιόμετρα τα κάναμε non-stop και όσο γρήγορα επέτρεπαν η ορατότητα και η διατήρηση των κανόνων ασφάλειας. Ακόμη κι έτσι, δεν ξεπεράσαμε τα 70 χλμ την ώρα. “I was a bit scared at places”, μου λέει ο Άγγλος συνεπιβάτης μου

Σταματώντας στην πλατεία του χωριού Thoard, ο γράφων κοιτάζει τα όργανα.

Κατά τη διάρκεια της ειδικής των 36 χιλιομέτρων καταναλώθηκε το 10% του ντεπόζιτου ενώ η θερμοκρασία του κινητήρα είναι σταθερή. Όχι ακριβώς το ίδιο με τους σφυγμούς μας.

Τελικά, δεν είναι τυχαίο πως συγκεκριμένοι άνθρωποι, όπως οι προαναφερθέντες κάνουν συγκεκριμένες δουλειές.