Ο Ζολτάν ήταν ο αγαπημένος μου. Ένα Doberman, γιος του μεγάλου πρωταθλητή Zivago di Casa Copo, μαυροπύρινος, άρχοντας και δύσκολος.
Η συμβίωση μας συνέπεσε με ένα Megane 2.0 16V που είχα προ αμνημονεύτων. Αλλά κατέληξα να μην τον πολυβάζω μέσα. Μου το ‘κανε λίμπα. Αυτός είναι ένας οδηγός επιβίωσης στη σχέση σκύλος και αυτοκίνητο.
Φουλ στην ενέργεια ο Ζολτάν, δεν καταλάβαινε τίποτα. Άσε που αναγκαστικά στο δίπορτο και στριμόκωλο Megane, το κεφάλι του Ζολτάν απ’ το πίσω κάθισμα έφτανε δίπλα στο δικό μου. Σλουρπ!
Σαn να ‘χε φάει όλη τη σούπα με τη μυστική συνταγή του Δρυίδη, γάβγιζε, δεν καθόταν κάτω μέχρι να φτάσω Λαμία και μετά ορκιζόμουν πάλι πως δεν θα τον ξαναβάλω μέσα στον ταλαίπωρο ”Γάλλο”.
Καμία σχέση με τα ”μαστιφοειδή” -βλ. Bulldog, Boxer, Cane Corso, Bandog- που κάθονται ήσυχα σε μια γωνιά και δεν σου ζαλίζουν τον έρωτα.
Μπορεί να ακουστεί περίεργα, ειδικά σε κάποιους ”φιλόζωους του χύμα” αλλά, ως γνήσιος dog lover, υιοθετώ βαθύτατα την άποψη που έχει διατυπώσει ο γνωστός τηλεοπτικός dog whisperer, Cesar Millan: ”Το να έχεις σκύλο είναι μια τεραστίων διαστάσεων απόφαση”.
Ναι, δύσκολα το συνειδητοποιείς την ώρα που βλέπεις ένα πανέμορφο κουτάβι να σου κάνει γλύκες στα πόδια. Να το πω αλλιώς; ο σκύλος είναι ένα χαριτωμένο, αυτιστικό παιδί που θα εξαρτάται πάντα από σένα.
Επίσης ως γνήσιος petrolhead πιστεύω πως για να μην πεις το δεσπότη Παναγιώτη πρέπει να συνυπάρχει κάποιο από τα εξής:
1. Να έχεις αυτοκίνητο που να μη σε νοιαζει. Ή ”δεύτερο” για τα μπάζα. Να μη σε νοιάζουν ούτε οι τρίχες που θα αιωρούνται, ούτε η μυρωδιά (ειδικά μετά από βροχή; μπλιαχ…), ούτε τίποτα.
2. Να έχεις πολυμορφικό. Ή SUV. Χωράει το kennel στο πορτμπαγκάζ, δεν χρειάζεται βαβούρα για να ρίχνεις πίσω κάθισμα ή αν δεν θες να κουβαλάς το ”κλουβί” έχει χώρο το ζωντανό να απλωθεί αν είναι μεγαλόσωμο.
3. Να πάρεις κάτι σε μικρό σκύλο που είναι πιο μανιτζέβελος. Ένα Beagle, ας πούμε που είναι και πολύ καλό με τα παιδιά, ένα Jack Russell Terrier που, σύμφωνοι, συχνά δεν τα πάει πάντα καλά με τα παιδιά αλλά έχει μεγάλη πλάκα.
Ή ένα French Bulldog. Καλό ζώο. Παρότι μπροστά είναι σαν να ‘χει τρακάρει με νταλίκα.
Παρεμπιπτόντως, αν πιστεύεις πως το μέγεθος μετράει, τότε το μικρομεσαίο μέγεθος του American Staffordshire Terrier είναι καλή λύση. Κάτι σαν το Golf, φαντάσου …
Δείχνει επιθετικό, το παρατσούκλι του είναι ”nanny’ (δηλαδή μπέϊμπι σίτερ, λόγω της καλής του σχέσης με τα πιτσιρίκια) και δεν έχει τρομερές απαιτήσεις σε grooming.
Aν παρόλα αυτά επιμένεις σε large breed, το Γερμανικό Ποιμενικό είναι ο «ελβετικός σουγιάς» των σκύλων.Κάνει τα πάντα, αρκεί να «περπατάει καλά» και να μη σου κληρώσει δυσπλασία. Θέλει ψάξιμο…
Τεσπά.Το χειρότερο μου είναι όταν βλέπω κάτι κυρίες με το πεκινουά στην αγκαλιά την ώρα που οδηγούν. Πού πας, μωρή τρελή; Ποια είσαι; Η Paris Hilton;
Ή και κάποιοι άλλοι που το ‘χουν άδετο στο πίσω κάθισμα με το κεφάλι έξω να κάνει πλαϊνό downforce. Και τα μάτια του ζώου εκτίθενται αλλά και σε ένα πιθανό φρενάρισμα θα πέσει πάνω σου οπότε άντε βγάλε άκρη με τα αντανακλαστικά σου μετά.
Ο σκύλος πρέπει να είναι δεμένος από κάποιο σταθερό σημείο. Όπως και συ. Η ”ζώνη” ισχύει για όλους.
Είναι αλήθεια πως η εποχή ευνοεί τη ζωοφιλία. Η κρίση, βγάζοντας στη φόρα βρωμερά κατάλοιπα του νεοέλληνα, οδηγεί στο ψυχολογικό απάγκιο του ζώου.
Μαζί όμως, έφερε σε επαφή και ένα κάρο άσχετο κόσμο που νόμιζε πως η συμβίωση ανθρώπου – αυτοκινήτου – ζωντανού είναι πάντα ευκολάκι.
Συγγνώμη, αλλά «τρίχες». Όπως και του Ζολτάν που ανέμιζαν στο Megane.
Photo: 4Drivers
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
