Southern Comfort. Οδηγώντας στα νότια της πόλης

Η διαδρομή από τη Βουλιαγμένη ως το ναό του Ποσειδώνα, στο Σούνιο, μοιάζει με οδηγικό παράδεισο. Το 4Drivers κάνει cruising στη λεωφόρο της εφήμερης δόξας και της μόνιμης ηλιοφάνειας ξετυλίγοντας 35 μυθιστορηματικά χιλιόμετρα

Το ροζ διαμάντι της Αττικής είναι εδώ. Στα νότια μιας Αθήνας που σιγοβράζει υπάρχει ένας μακρόσυρτος δρόμος που απελευθερώνει ψυχή και σώμα

Τριανταπέντε χιλιόμετρα παραλιακών ενσταντανέ φτιαγμένα για να ανακουφίζουν την μητροπολιτική Αθήνα σε ένα blend από ήλιο, θάλασσα και χαλαρή περατζάδα.

Τη λένε Αθηναϊκή Ριβιέρα και μπορεί ο όρος να δανείζεται την αίγλη της γαλλικής Côte d’Azur, αλλά λέει αλήθεια: είναι η διαδρομή του star quality.

Κάτι σαν το Pacific coast highway της Αμερικής, αλλά σε πιο μικρό. Πολύ γαλάζιο, ηλιοφάνεια που σπάνια πτοείται, light γκρέμια που κόβουν την ανάσα και μια τελική λύτρωση στο ναό του Ποσειδώνα, στο Σούνιο.

Από τις κλασικές ασπρόμαυρες ταινίες με τους σταρ της εποχής, τη Βουγιουκλάκη, τη Λάσκαρη και τον Κωνσταντάρα μέχρι τις φωτογραφήσεις για editorial μόδας που μπορεί να συναντήσετε στο δρόμο σας, είναι το απολαυστικό εκείνο κομμάτι γης που ξετυλίγεται μπροστά σας με την ανάλαφρη ευκολία ενός ντόμινο.

Και μπορεί δύσκολα να φαντάζεται κανείς τον θεό Απόλλωνα να κάνει ηλιοθεραπεία ανάμεσα στις ξαπλώστρες και τα Mojito, αλλά ακριβώς μέσα στην πλαζ του Αστέρα Βουλιαγμένης, μπορείτε να δείτε τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα Ζωστήρα. Χρονολογείται από τον 6ο αιώνα π.Χ. και μια ερμηνεία λέει πως πήρε το όνομα του καθώς η θεά Λητώ κάθισε εκεί και έλυσε την ζώνη της (στα αρχαία ελληνικά «ζωστήρ») για να γεννήσει τον Απόλλωνα και την Άρτεμη.

Κάποια παιδιά από το τοπικό ορφανοτροφείο παίζοντας στην άμμο το 1924 πρωτοψιλάφησαν συμπτωματικά τα αρχαία και μετά ήρθε η προσπάθεια του αρχαιολόγου Α. Κουρουνιώτη για να φέρει στο φως τα απομεινάρια ενός ναού που θεωρούνταν ο ομφάλιος λώρος της Αθήνας με τη Δήλο.

Λίγο πιο πέρα τα σκοτεινά, ιαματικά νερά της Λίμνη της Βουλιαγμένης έχουν ένα μυθιστορηματικό παρελθόν. Εδώ, δίπλα στο ελαφρώς φολκλόρ ντεκόρ με τις άσπρες πλαστικές καρέκλες και τον ελληνικό φραπέ να δεσπόζει στα τραπέζια, η νεράιδα, υποτίθεται, παίρνει στο βυθό τα παλικάρια που τολμούν να την εξερευνήσουν
Στην πραγματικότητα, η ελλιπής τεχνογνωσία και ο εξοπλισμός ήταν οι λόγοι που οι περισσότεροι δύτες έχασαν τη ζωή τους στα νερά – πηγές αναφέρουν ότι συνολικά πρόκειται για πέντε άτομα, ενώ από το 1995 απαγορεύθηκε η ελεύθερη κατάδυση παρά μόνο για επιστημονικούς σκοπούς

Το σπήλαιο που βρίσκεται κάτω από τα ερεβώδη νερά είναι από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου, με βάθος 140 μέτρα, 3.123 εξερευνημένες διαδρομές και ασβεστόλιθο που θεωρείται το κατώτερο μάρμαρο της Αττικής ηλικίας 200.000 ετών

Μετά από πέντε ώρες κατάδυσης ο ολλανδός σπηλαιολόγος Γιαν Βαν Ντρίελ βγήκε στην επιφάνεια, έβγαλε τις μπουκάλες, πήρε μια βαθιά ανάσα και περιέγραψε την Ντίσνεϊλαντ του καταδύτη ως «ένα τοπίο σεληνιακό, σαν ένα ταξίδι στο διάστημα όπου ο ενθουσιασμός της εξερεύνησης δεν σταματά ποτέ».

Μπρρρρρρ…

Αμέσως παρακάτω, ξεκινά ο διασημότερος δρόμος τύπου «Fast and Furious». Μην ξαφνιαστείτε αν σας προσπεράσει κάποιος με υπερβολική ταχύτητα αλλά η διαδρομή από τη Βουλιαγμένη ως τη Βάρκιζα, τα επονομαζόμενα «Λιμανάκια» συνηθιζόταν, στο παρελθόν κυρίως, να είναι το γήπεδο όπου δέσποζε το δόγμα «pedal to the metal».

Εδώ έπαιρναν καρό σημαία τα γρήγορα, tuned, αυτοκίνητα των νοτίων προαστίων – δεν θα ‘ταν υπερβολή να τα χαρακτηρίσει κανείς «εξπρές του μεσονυκτίου», αφού η δράση άρχιζε όταν η πόλη πήγαινε για ύπνο.

Στην Αγγλία είναι ο περιφερειακός του Λονδίνου, στην Πορτογαλία ο δρόμος για τη Sintra, στη Στοκχόλμη, στους απόμερους δρόμους του Los Angeles, παντού συμβαίνει κάτι ανάλογο. Κάθε μεγαλούπολη «δικαιούται» την παρανομία της.

Η θέα από το ύψος του δρόμου όπως και να ‘χει είναι υπέροχη, ενώ συστήνουμε να προτιμήσετε για τη βόλτα σας μια πρωινή καθημερινή. Θα αποζημιωθείτε με περιορισμένη κίνηση καθώς το σαββατοκύριακο, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, η μισή Αθήνα ψάχνει να βρει μια θέση στα δροσερά νερά.

Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, στο δρόμο για το Λαγονήσι με τους αναρίθμητους κολπίσκους, περάστε από την χαρακτηριστική Λουμπάρδα ή αλλιώς τις «Τρύπες του Καραμανλή» (πήραν το όνομα τους από τον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας) που οι παλιοί Αθηναίοι παραδοσιακά κόρναραν την ώρα που περνούσαν μέσα από τα μικρά τούνελ στο βράχο λες και περνούσαν τη Μάγχη. Σήμερα είναι, μάλλον, γραφικό. Αυτό που δεν είναι καθόλου γραφικό πάντως είναι να κάνετε το δικό σας debate για το Top 3 των καλύτερων παραλιών.

Ούτως ή άλλως, η ακτογραμμή φαίνεται ατέλειωτη και θα δυσκολευτείτε αν δεν έχετε τη σωστή πλοήγηση. Κατόπιν ενδελεχούς αναζήτησης (όχι στο Google Earth αλλά με μαγιό και αντηλιακό…) καταλήξαμε, για παράδειγμα, ότι μάλλον θα συμφωνήσετε πως ο κολπίσκος στο Μαύρο Λιθάρι πρέπει δικαίως να συμπεριλιφθεί. Με ένα ογκώδη βράχο να ξεπροβάλλει λίγα μέτρα από την ακτή και τα νερά σχεδόν πάντα απάνεμα θυμίζει κάτι από Capri, ενώ αν θέλετε να προσθέσετε λίγο θαλάσσιο food for thought, μπορείτε να επισκεφτείτε τη βιβλιοθήκη του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών που βρίσκεται πολύ κοντά.

Αν είστε τυχεροί μπορείτε να δείτε τα βαθυσκάφη του Κέντρου που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη της γνώσης γύρω από τα μυστικά της θάλασσας. Ενδεικτικό είναι πως μόνο τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, στο βιογραφικό του περιλαμβάνεται ο εντοπισμός περισσότερων από τριάντα ναυαγίων της κλασικής, ρωμαϊκής, βυζαντινής και μεταγενέστερων περιόδων, ενώ έχει εξερευνηθεί το Αιγαίο Πέλαγος σε βάθος ως και 550 μέτρα.

Παρακάτω, ωστόσο, θα συναντήσετε τους τύπους που ασχολούνται περισσότερο με τον αφρό. Και σνομπάρουν το βάθος. Ο κόλπος της Αναβύσσου για τους windsurfers είναι κάτι σαν εκκλησία με πιστούς. Και όταν φυσάει, το θέαμα μοιάζει με έντεχνη Λειτουργία. Παρκάρετε άφοβα στην καλά πατημένη άμμο -δεν χρειάζεται να έχετε SUV για να πλησιάσετε την ακτή-, κατεβάζετε τα παράθυρα και χαζεύετε τους wanna be Kaklamanakis να ανεβοκατεβαίνουν με ορμή.

Το καλό της περιοχής είναι πως οι κυρίαρχοι άνεμοι, όπως λέγεται στη γλώσσα του σπορ, είναι σταθεροί και έτσι το θέαμα ευνοείται. Και αν φτάνουν τα 8 μποφόρ ακόμα καλύτερα αφού οι σανίδες αγγίζουν περίπου τα 70 χλμ/ώρα. Περισσότερα δηλαδή και από το όριο ταχύτητας που ισχύει στο μεγαλύτερο μέρος της παραλιακής λεωφόρου. Μερικές φορές είναι καλύτερα να κινείται κανείς δια θαλάσσης…

Προσπεράστε το κονβόι με τις ψαροταβέρνες της Παλαιάς Φώκαιας και τους σερβιτόρους που συναγωνίζονται ποιος θα σας πρωτοπείσει να παρκάρετε στο κατάστημα (οι κακές συνήθειες δεν κόβονται πάντα εύκολα) και κατευθυνθείτε προς το ήσυχο «Θυμάρι».

Ο δρόμος στενεύει πλέον και με γρήγορο ρυθμό γίνεται απαιτητικός. Αν σας αρέσει η σπορ οδήγηση, βρίσκεστε σε ένα από τα πιο cult κομμάτια ασφάλτου που κυκλοφορούν στην Αττική και κυριολεκτικά θα το λατρέψετε αφού συνδυάζει μια θέα «τύπου Σαντορίνη» και στροφές για φίλημα

Και, βέβαια, με ενδιάμεσο σταθμό την πρώτη μικρή παραλία που θα συναντήσετε μετά το Θυμάρι. Είναι το Νο2 του debate… Θυμίζει κάτι από ‘70s, ρομαντικά μοναχική, χωρίς οργανωμένο πολιτισμό, σαν πόστερ διαφήμισης απ΄ τα παλιά. Ηδονική χαλάρωση σε μια άμμο που τις καθημερινές είναι και δείχνει απάτητη. Κάτι ανάλογο, αλλά με πιο εντυπωσιακό background, είναι η παραλία «ΚΑΠΕ», στο μικρό χωριό των Λεγραινών.

Στο τέλος ενός χωματόδρομου (δείγμα κι αυτό ότι ο χρόνος έχει καθυστερήσει στο ραντεβού), αφήνετε το αυτοκίνητο σας στο πρώτο πλάτωμα, στα αριστερά σας η εντυπωσιακή βίλα που κρέμεται στο βράχο και πουλήθηκε από το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν σε γνωστό εφοπλιστή, κατεβαίνετε τα απότομα σκαλοπάτια και μόλις φτάσετε στην αμμουδιά έχετε την αίσθηση πως η Αθήνα βρίσκεται πολύ πιο μακριά από τα ονομαστικά 65 χιλιόμετρα. Και εσείς σε κάποιο νησί.

Στην περιοχή μπορείτε να καταλαγιάσετε την πείνα σας. Οι λίγες τοπικές ψαροταβέρνες που εκτείνονται στην κεντρική λεωφόρο δεν έχουν το ευκαιριακά τουριστικό φαγητό αλλά την κουζίνα που προτιμούν οι ντόπιοι. Και ως γνωστόν, αυτός είναι ο ασφαλέστερος δείκτης προστασίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς, αν θέλει κανείς να γευματίσει χωρίς τουριστικά κλισέ.

Κρατείστε, πάντως, μια θέση για τον καφέ για μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω αφού επιβάλλεται να τον συνδυάσετε με το το νοτιότερο άκρο της αττικής γης.

Το ρόφημα άλλωστε είναι η αφορμή: το Σούνιο ή «Σουνιάς άκρα», όπως λεγόταν στο παρελθόν, είναι ένας βράχος που υψώνεται εξήντα μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Στην στρατηγική κορφή του αποφάσισαν οι αρχαίοι Αθηναίοι να χτίσουν από τα τέλη του 6ου αιώνα δύο ιερά προς τιμήν δύο σημαντικών θεοτήτων, του Ποσειδώνα και της Αθηνάς.

Είναι μια σύνδεση με το χρόνο το να στέκεται κανείς στο σημείο που ο Όμηρος αναφέρει στην Οδύσσεια («…Σούνιον, ιρόν, αφικόμεθα…»), εκεί που ο μεγάλος νοβελίστας Γουστάβος Φλωμπέρ, περιγράφει την «ακτή σταχτιά, μαβή» και εκεί που κάποτε ήταν ένα από τα σημαντικότερα φρούρια της αρχαίας Αθήνας για να ελέγχει την είσοδο των εχθρικών πλοίων

Ακόμα και οι ταξιδευτές του 16ου αιώνα έγραφαν για το «Capo di Collone», προφανώς από τις κιονοστοιχίες που ήταν ορατές από τη θάλασσα. Αν όλα αυτά ακούγονται απλή ιστορία τότε ψάξτε για κάτι πιο απτό. Όπως το σημείο που ο Λόρδος Βύρων χάραξε το όνομα του στις Καβοκολώνες (άτακτο αγόρι…). Ή υποσχεθείτε στον εαυτό σας να αφιερώσετε μια μέρα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο για να δείτε τους υπέροχους μαρμάρινους Κούρους που ξεθάφτηκαν από τον περίβολο του ναού ή τέλος πάντων διαβάστε τις πληροφορίες στη Wikipedia στο λήμμα «Sounion».

Για την ώρα, απλά χαλαρώστε. Γιατί εδώ το ηλιοβασίλεμα είναι φυσική μαγεία. Το Αιγαίο Πέλαγος από τη μια, το χάος από το κοφτερό ακρωτήρι από την άλλη, soundtrack ο ήχος του αέρα που σιγοσφυρίζει και ένα μνημείο που μας αναγκάζει να αισθανθούμε περαστικοί.

Μετά την Ακρόπολη, το Σούνιο είναι το πιο πολυφωτογραφημένο supermodel της αρχαιότητας για τους χιλιάδες «Lachapelle» που έρχονται εδώ, μόνο και μόνο για να γράψουν στο πίσω μέρος της φωτογραφίας: ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ! Ή αλλιώς στη la crème de la crème της αποκέντρωσης.