Δεν μιλάμε για τον Όλυμπο, ούτε για το Γκραν Κάνιον. Αλλά για ένα χωματόδρομο με ελάχιστη λάσπη. Εκεί που κινδυνεύεις να μείνεις αν δεν έχεις κουμπί ESP. True story
Με ένα προσθιοκίνητο υπερμίνι, σε απλό χωματόδρομο που είχε αρχίσει να βρέχει και με το ESP να κόβει κάθε προσπάθεια να ξεκολλήσεις. Πρόβλημα της διπλανής πόρτας
Είχα βγει τις προάλλες στην επαρχία. Χρειάστηκε να μπω σε έναν ήπιο χωματόδρομο. Όταν λέω «ήπιο», εννοώ χωρίς λακούβες, νεροφαγώματα, πέτρες, Τίποτα το δύσκολο. Απλός, ελληνικός χωματόδρομος. Με την προσθήκη πως είχε αρχίσει να βρέχει για κανα δεκάλεπτο. Αυτό. Και μόνο
True story στη Λιβαδειά
Οδηγώντας ένα υπερμίνι της αγοράς. Προσθιοκίνητο και σύγχρονο. Με φρέσκα λάστιχα. Δεν θα το κατονομάσω για να μη γίνω απαξιωτικός στο συγκεκριμένο. Δεν είναι το μόνο που δεν διαθέτει μπουτόν, μερικής έστω, απενεργοποίησης του ESP. Και εκεί είναι όλο μου το ζήτημα.
Γύρω μου χωράφια. Ψυχή ζώσα. Πώς πας για κατούρημα; Κάπως έτσι. Το δρομάκι στενό. Φτάνω εκεί που έπρεπε και μετά από κανα δυο μανούβρες κάνω το επί τόπου για να γυρίσω πίσω. Βάζω 1η στο χειροκίνητο και πατάω γκάζι. Και μένω κολλημένος. Ξανά. Το ίδιο. «Τι έγινε, ρε παιδιά;», που θα ‘λεγε κι ο Παπαδόπουλος.
Ανοίγω πόρτα, κατεβαίνω και, ναι, υπήρχε ένα ελάχιστο φιλμάκι λάσπης στους τροχούς. Όχι τίποτα κομμάτια. Ό,τι σχηματίζεται έχοντας διανύσει περίπου 300 μέτρα τυπικού-δε-γκρικ-γουέι-χωματόδρομου.
Ήταν ελαφρά ανηφορικό το σημείο. Ελάχιστα. Όχι όσο θα μπορούσε να τσουλήσει το αυτοκίνητο με το βάρος του για να πάρω μερικά μέτρα φόρας. Βάζω, λοιπόν, όπισθεν. Αλλά και πάλι τίποτα. Το ESP «διάβαζε» την ολίσθηση των τροχών με το παραμικρό πάτημα του γκαζιού και έκοβε αμέσως την ισχύ. Δεν άφημε να σπινάρεις χιλιοστό.
Δοκιμάζω ξανά. Και ξανά. Και πάλι τίποτα. Ψάχνω το πλήκτρο του ESP για να το απενεργοποιήσω. Μερικώς, έστω. Επίσης τίποτα. «Εντάξει», λέω, «θα υπάρχει κάπου στις παραμετροποιήσεις της οθόνης». Αμ δε. Να σκρολάρω όλο το μενού, ρυθμίσεις, υπομενού, το «ξεφύλλισα» όλο. Επιλογή καμία. Νάδα
«Δεν το πιστεύω», μουρμουρίζω, «στο πουθενά, χωρίς σήμα κινητού και κολλημένος στη λάσπη τού τίποτα. Δεν γίνονται αυτά…».
Η σημασία του ESP. Και δεν εννοώ τα παντιλίκια
Φυσικά και δεν αναμένω σε ένα μαζικό υπερμίνι να έχει κουμπί ολικής απενεργοποίησης του ESP – αν και κάποια το διαθέτουν.
Θα μπορούσε να υπάρχει έστω πλήκτρο για το σύστημα ολίσθησης, αυτό που ο περισσότερος κόσμος λέει “traction”. Ούτε αυτό δεν είχε. Τιποτα.
Και μιας και γίνεται κουβέντα, υπενθυμίσουμε τη βασική διαφορά: το traction επενεργεί ως περιορισμός ολίσθησης στους κινητήριους τροχούς. Το ESP επενεργεί και στους τέσσερις τροχούς.
Γενικά μιλώντας, η πλήρης απενεργοποίηση δεν είναι το ζητούμενο σε ένα καθημερινό, μικρό αυτοκίνητο. Δεν το ξέρουν καν οι γυναίκες που αποτελούν το 50% της αγοράς (και δεν το εννοώ φαλλοκρατικά αυτό), γενικώς δεν χρειάζεται.
Αν κάποιος θέλει να ψαχτεί περισσότερο στα της οδήγησης, της αποσταθεροποίησης και τα σχετικά, υπάρχει άλλη τοποθέτηση. Στο παρακάτω σύνδεσμο. Περί ολικής απενεργοποίησης, «όλα όξω» και η Παναγιά μαζί μας.
- Διάβασέ το: Οδήγηση χωρίς ESP. Όσο νόημα έχει ακόμα
Αυτό, όμως, διάολε, που χρειάζεται -γράψε λάθος, αυτό που επιβάλλεται- είναι η δυνατότητα να μπορείς να σπινάρεις ελαφρά τους κινητήριους τροχούς σου. Ίσα-ίσα για να βγεις από μια κατάσταση, απλή και καθημερινή όπως αυτή, που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Λέγεται λάσπη. Light.
Επανέρχομαι στο στόρι. Να σπρώξω, λοιπόν, δεν μπορούσα καθότι ψιλοανηφόρα είπαμε, να καλέσω στο κινητό ούτε (ξαναείπαμε), το μόνο που έμενε ήταν ή να περπατήσω για βοήθεια ή να γίνει μια τελευταία απόπειρα. Εκεί, στο σημείο πριν καεί ο συμπλέκτης ή ανάψουν τα φρένα απ΄την ενεργοποίηση του ESP.
Ζητείται σπινάρισμα
Με ελαφρά αφημένο αμπραγιάζ, βάζω πάλι 1η, με το λαμπάκι του ESP να αναβοσβήνει υστερικά, τον κόφτη να επεμβαίνει στο γκάζι, μένω με το δεξί πεντάλ στα όρια της ευαισθησίας. Και, ω Θεοί της Λεβάδειας, κινείται ο τροχός μερικούς πόντους. Και ξανά το ίδιο.
Μυρωδιές άρχισαν να ποτίζουν το βουκολικό τοπίο, ο συμπλέκτης είχε αρχίσει να δηλώνει τη δυσαρέσκειά του, όλα τα μπινελίκια που γνωρίζω έδιναν και έπαιρναν «Μ*(@)*&*^^%^ο» και, κάπως έτσι, βασανιστικά αργά και με το φόβο της υπερθέρμανσης, ανέβηκα αυτά τα 4-5 μέτρα προς τα εκεί που άρχιζε η πολυπόθητη κατηφόρα
Συμπέρασμα: δεν με ενδιαφέρει το σασπένς σε ένα αυτοκίνητο πόλης. Θέλω όμως να μην έχω το φόβο τού να μείνω στο πουθενά. Να βλέπω ολίγη λάσπη και να τρέμω; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Και, για αυτόν το λόγο και μόνο, αν ήθελα να αγοράσω το όποιο καθημερινό υπερμίνι, θα σκρόλαρα προσεκτικά το μενού. Ζητείται κουμπί, πλήκτρο, μπουτόν – πέστε το όπως θέλετε. Ντροπή, δηλαδή.
Photo: 4Drivers
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
