Στη μέση του δρόμου με Alfa Romeo Spider. True story

Ένας αναγνώστης πήγε να δει μία Alfa Romeo Spider που πουλιόταν στις αγγελίες. Κατέληξε ακινητοποιημένος στη μέση του δρόμου. Αμ έλα που κανείς δεν γκρίνιαξε. Βλέπετε, ήταν καψούρα με ελαττώματα. Kύριε Χιωτίδη, περιγράψτε το χριστουγεννιάτικο συμβάν

Διαχρονική κούκλα, σε κόκκινο και τιμή-πρόκληση. H πραγματική ιστορία

Ήταν πριν λίγα χρόνια τέτοια εποχή, Χριστούγεννα, ημέρα Πέμπτη, αν θυμάμαι καλά. Κατηφορισα νωρίς το απόγευμα προς Κερατσίνι. Είχα δει μία αγγελία στη γνωστή πλατφόρμα με αρκετά δελεαστικά χαρακτηριστικά: κόκκινη Alfa Romeo Spider 1ης γενιάς, με ζάντες Teledial και τιμή πέριξ των €3000

Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι η πράξη δεν θα γίνει. Όμως ένεκα των ημερών ήθελα να κάνω ενα δώρο στον Γιώργο, τουλάχιστον κατά την ιερή διαδικασία της πρώτης επιθεώρησης.

Πάρκαρα τη βαυαρική μπερλίνα που διέθετα λίγο παρακάτω από το στίγμα του GPS και αφού αρματώθηκα (η θερμοκρασία πλησίαζε σε επίπεδα «κονιάκ με σταφίδες» για όσους έχουν υπηρετήσει στα σύνορα) τηλεφώνησα στον ιδιοκτήτη να κατέβει.

Η πολυκατοικία διέθετε πάρκινγκ τύπου πυλωτής και υπαίθριο ακάλυπτο στο πίσω μέρος της. Από το σημείο που βρισκόμουν, έμπροσθεν της γκαραζόπορτας, φαινόταν το μπροστινό φτερό, ο θυρεός και μισή μπροστινή ζάντα. Το υπόλοιπο αυτοκίνητο καλυπτόταν από τετράπορτο Fiat Tipo σε ξεθωριασμένο χρυσάφι

Η όλη ατμόσφαιρα θύμιζε συνάντηση σε μπαρ όπου διακρίνεις το αντικείμενο του πόθου μισοκρυμμένο από την μεσήλικη φίλη της και εσύ αναμένεις τον σύνδεσμο για τις συστάσεις.

Με υποδέχτηκε ένα χαμογελαστό νεαρό παιδί με κόκκινα All Star (δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω ότι όσοι φορούν κόκκινα All Star συνήθως έχουν ευγένεια και αυτοπεποίθηση).

Προχωρήσαμε προς το αυτοκίνητο με το χτυποκάρδι της πρώτης επαφής.

Μου άνοιξε την πόρτα παραχωρώντας τη θέση του οδηγού. Κάθισα στο χαμηλό δερμάτινο κάθισμα με το αριστερό πόδι να πατά στο χαλίκι και το δεξί προς τον επιλογέα λες και με φωτογράφιζε ο Μικελάντζελο Ντι Μπατίστα για το Esquire Ιανουαρίου

Ο ιδιοκτήτης άνοιξε τη (χειροκίνητη) κουκούλα ώστε να ολοκληρωθεί το ντεκόρ. Μετά από λίγο την ξανάκλεισε για να τονίσει την εφαρμογή της και την ποιότητα του (αλλαγμένου) υφάσματος.

Στο Balocco με Alfa Romeo 8C Spider. Ήμουν κι εγώ

Ακολούθησε η διαδικασία εκκίνησης του κινητήρα

Λίγο πριν το γύρισμα της μίζας, χαιδεύεις τα πλαστικά και τους διακόπτες. Έχουν την ίδια «κολλώδη» υφή είτε βρίσκεσαι σε 916 είτε σε 550 Maranello.

Μετά ακούγεται ο χαρακτηριστικος ήχος του Twin Spark, με τη δεύτερη προσπάθεια εκκίνησης.

Ενώ έχω βγει από την καμπίνα και περιεργάζομαι για μια ακόμη φορά το σχέδιο του Pininfarina, ο ευγενικός ιδιοκτήτης με τα κόκκινα Αll Star που λέγαμε, με παροτρύνει με στόμφο να οδηγήσω.

Ζυγίζω τον συμπλέκτη με το γκάζι ενώ εκείνος σέρνει την γκαραζόπορτα. Κάθεται συνοδηγός, επιλέγω πρώτη και αλλαγή σε δευτέρα στον «περίπου» επιλογέα και μεσαίο γκάζι

Μετά από δύο οικοδομικά τετράγωνα, πλησιάζοντας στο σημείο εκκίνησης, το πεντάλ του συμπλέκτη υποχωρεί και μένει ακινητοποιημένο στη μοκέτα. Σταματάμε με αλάρμ. Το μεγαλείο της στιγμής είναι ότι κάνεις εκ των δύο δεν δείχνει έκπληκτος με το συμβάν. Τουναντίον. Ο ιδιοκτήτης κατεβαίνει για να σπρώξει και εγώ προσπαθώ να «τρομπαρω» το πεντάλ για να ανακτήσει ελάχιστη διαδρομή

Το Alfa Romeo 156 της γειτονιάς

Καψούρα με ελαττώματα

Στα 200-300 μέτρα μέχρι τον χώρο στάθμευσης και κινούμενοι κυρίως με ανθρώπινη ώθηση ,κανείς δεν κόρναρε, κανείς δεν δυσανασχέτησε από τα οχήματα που έπονταν.

Το σκηνικό θύμιζε την στιγμή που κανείς δεν διαμαρτυρόταν από την καθυστέρηση που θα προκαλούσε το σπασμένο τακούνι μιας ημιμεθυσμένης μελαχροινής στην ουρά μιας υπαίθριας καντίνας νωρίς το πρωί

Στοιχίσαμε το αυτοκίνητο δίπλα στο ξεθωριασμένο Tipo και δώσαμε μια νοερή υπόσχεση επανάληψης της επικοινωνίας.

Επιβιβάστηκα στη βαυαρική μπερλίνα μου και οδηγώντας τη γερμανική τελειότητα( χωρίς ειρωνεία, παρακαλώ) κατάλαβα για μια ακόμα φορά ότι ο έρωτας ή, ακόμα καλύτερα, η καψούρα δημιουργούνται από την ομορφιά σε συνδυασμό με τα ελαττώματα.

Κάποιοι το λένε χαρακτήρα, άλλοι προσωπικότητα, κάποιοι άλλοι χαμένο χρόνο. Τα μπαρ είναι γεμάτα από τα δύο πρώτα.

Επιστρέφοντας σπίτι πήρα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για το μεγάλο κορίτσι και ένα premium pack Pampers για το μικρό.

Αφού το μικρό αποκοιμήθηκε στεγνό και ήρεμο, αφηγήθηκα στο μεγάλο την απογευματινή ιστορία και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το ιταλικό μέταλλο.

Με κοίταξε με απορία, χωρίς λόγια και με προφανή αμφιβολία για την ωριμότητα του ανθρώπου που επέλεξε για πατέρα του παιδιού της. Ακόμη συνεχίζω να ψάχνω το όνειρο στο car.gr και στο autoscout. Ακόμη έτσι με κοιτάζει

Photo: Αρχείο Γ. Χιωτίδη