Το Survivor μιας ειδικής διαδρομής στην Τουρκία

Ή πώς ένας Βούλγαρος μας βοήθησε στο Ράλι Τουρκίας. Το true story κάποιων «άρρωστων» για τους αγώνες

Ποιος Τζέιμς Καφετζής; Αυτό είναι το δικό μας Survivor

Εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό με βρήκε στην πόλη Ντάτσα, της Τουρκίας

Πρόκειται για μια όμορφη παραλιακή περιοχή με ήπιο τουρισμό και ιδανική για χαλάρωση. Να, εδώ.

datsa-turkye-4drivers.gr

Από τις καφετέριες που βρίσκονται στο λιμάνι της Ντάτσα μπορείς να δεις σε κοντινή απόσταστη τη δική μας Σύμη.

Ο υδράργυρος έδειχνε 40 βαθμούς Κελσίου και εγώ, μαζί με δύο «συνάρρωστους» για τα ράλι, περιπλανιόμαστε.

Προσπαθούμε να βρούμε έναν άνθρωπο να μιλάει αγγλικά ώστε να αντλήσουμε πληροφορίες για το πώς μπορούμε να πάμε στην ειδική διαδρομή που απέχει γύρω στα 15 χιλιόμετρα από το λιμάνι.

Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και αναγκαστική πόση τοπικού άθλιου καφέ, μας πλησιάζει ένας τύπος που ρουφούσε σούπα για πρωινό (ναι, σούπα για πρωινό) σε παρακείμενη καφετέρια.

Με αγγλικά επιπέδου Έλληνα ποδοσφαιριστή προηγούμενων δεκαετιών, ο «ξεναγός» μας κατάλαβε πως θέλουμε να πάμε στην ειδική διαδρομή. Μάλλον βοήθησε το WRC καπέλο που φορούσα. Μας είπε ότι προσφέρεται να μας πάει εκείνος μαζί με ένα φίλο του, δείχνοντάς μας ένα ταλαιπωρημένο station wagon που οδηγούσε

Ενθουσιάστηκαμε όταν καταλάβαμε ότι βρήκαμε τον τρόπο να δούμε την Ειδική στο βουνό.

Άλλωστε για αυτό το λόγο βρισκόμασταν στην Τουρκία, έχοντας πάρει το αεροπλάνο για Ρόδο και ύστερα το καράβι για Μαρμαρίδα και το ταξί για Ντάτσα. Mιλάμε οδοιπορικό σκέτο.

Αμέσως όμως μετά δεύτερες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μας. Για παράδειγμα:

«Ρε σεις, μήπως μας βρουν σε κανά χαντάκι;»

«Θα μπούμε σε αυτοκίνητο αγνώστων στη μέση του πουθενά σε ξένη χώρα;»

«Είμαστε τρεις και αυτοί είναι δύο, μη μασάτε!»

«Πάμε;»

«Στείλε κανά sms στην κοπέλα σου με την πινακίδα του μπας και μας βρουν αν γίνει τίποτα κακό…»

«Άντε πάμε και ο θεός βοηθός…»

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητό τους. Γεμάτο ρούχα και διάφορα αντικείμενα, ήταν μια ένδειξη πως δεν έμεναν σε ξενοδοχείο. Ψιλομουδιασμένοι και αμίλητοι.

Στη διαδρομή ο οδηγός μας είπε ότι τον λένε Ιβάν, πως είναι από τη Βουλγαρία και εργάζεται στην Τουρκία δώδεκα χρόνια. Τρελοί και αυτοί για τα ράλι, οδήγησαν μαζί με το φίλο του από την Κωνσταντινούπολη για να δουν το Ράλι Τουρκίας

Κατά τη διαδρομή φώναζε κάτι σαν «panteli» και «gkiani». Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Ε, λίγο μετά άρχισε να βάζει στο MP3 player τραγούδια του Παντελή Παντελίδη και του Γιάννη Πλούταρχου. Στη διαπασών.

Ε, αυτό μας έκανε να αισθανθούμε λίγο καλύτερα με αποτέλεσμα να χαλαρώσουμε και να ξεχαστούμε.

Σε περίπου είκοσι λεπτά φτάνουμε σε μια καταπράσινη περιοχή όπου άρχισαν να συρρέουν και άλλοι θεατές, κυρίως Εσθονοί υποστηρικτές του Τάνακ και Φινλανδοί υποστηρικτές του Λάτβαλα.

Με ανακούφιση βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και χιλιοευχαριστούμε τον Ιβάν και το φίλο του για την καλοσύνη και τη βοήθεια που μας προσέφερε. Εκείνος χαμογέλασε και ξαναπροσφέρθηκε να μας γυρίσει πίσω μετά το πέρας της ειδικής.

Ε, λοιπόν, αυτά είναι που μένουν. Κέρδισα για πάντα μια ανάμνηση και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο όταν ο νους ταξιδεύει σε εκείνη την περιπέτεια. Τα Ράλι μάς ενώνουν.