Survivor στην Πειραιώς

Φυλές της Αθήνας, κτίρια με ιστορία, η ζωή της πόλης σ’ ένα δρόμο.  

Και μέσα σ’ ένα Renegade μπορείς να υποδύεσαι ότι ήρθες για το δικό σου trophy. Στην Πειραιώς.

Το μπατσικό Octavia ήταν εκτός πρωτοκόλλου. Φτερούγα-απλώστρα, αυτοκόλλητο από Monster, μπούκα και ελαφρώς χαμηλωμένο. Με πέρασε από αριστερά ανεβαίνοντας την Πειραιώς.

Περικυκλωμένος από ταξί, μικροπωλητές, μια γυναίκα με κάλτσες και αλαφιασμένο μαλλί να κάθεται στα σκαλοπάτια ενός παλιού κτιρίου τρώγοντας γιαούρτι, πιο ‘κει δυο ηλικιωμένοι με παρακμιακά ρούχα, μετανάστες περιφέρονται παντού, φάτσες οχληρές στα αστικά μας κάστρα, μουνταμάρα, κατήφεια και ένα χαωτικό συνονθύλευμα από ψυχές και πραμάτειες.

Η Πειραιώς ανέκαθεν ανέπνεε μέσα απ’ αυτό το κράμα του σούρτα-φέρτα. Ο πολεοδόμος Ν. Μπελαβίλας έχει γράψει πως, ήδη απ’ το 1850, στην Πειραιώς κυκλοφορούσαν περίπου 900 κάρα την ημέρα. 

Καθώς το λιμάνι του Πειραιά έφερνε τα περισσότερα εμπορεύματα την εποχή εκείνη, ήταν απαραίτητος ένας δρόμος που θα συνέδεε τα αμπάρια με τις αθηναϊκές ανάγκες.

Η εργατική τάξη της Αθήνας, χειρονάκτες και εργοστασιάρχες, σε ένα δρόμο με ιστορία. Η Αθήνα έβρισκε εκτόνωση στην Πειραιώς

Ήταν φιλόδοξος δρόμος η Πειραιώς. Αργότερα, έγινε μια σοβαρή προσπάθεια να αξιοποιηθεί ο βιομηχανικός ιστός. Ο Κεράνης, η Χρωπεί (Χρωματουργεία Πειραιώς), η Ήβη, η Ελαΐδα μάζεψαν ανθρώπους του μεροκάματου, κτίστηκαν εργατικές κατοικίες, έγινε κάτι.

Όμως, ποτέ δεν κατάφερε να σπάσει το γκρίζο των προσφύγων.

Παρά τα Σφαγεία στον Ταύρο, το ”Εληνικόν Πιλοποιείον Πουλοπούλου” (που στα χρόνια της χρηματιστηριακής αφθονίας το σατομπριάν γνώρισε απ’ τη βεράντα του μεγάλες δόξες), το Γκάζι, τη Σοκολατοποιεία Παυλίδη κι όλα τα μεγάλα ονόματα της βιομηχανικής σκηνής, η Πειραιώς ανέκαθεν ανήκε στις προβληματικές περιοχές της πόλης.

Κλεισμένος στην κάψουλα του Jeep Renegade βλέπω απόμακρα το σκηνικό. Τα ρημαδιασμένα κτίρια, ένα πρεζόνι που τρικλίζει, μισογκρεμισμένα εργοστάσια, παράγκες, μάντρες και συνεργεία που μυρίζουν γράσσο από το αθερμικό παρμπρίζ, ανυπαρξία πρασίνου.

Το 1995 ο τότε Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ είχε προαναγγείλει τη μεταμόρφωση της Πειραιώς. Μέχρι το 2000 είχαν διατεθεί 10 δισ. δραχμές… Προφανώς δεν έφτασαν καν στα πεζοδρόμια. 

Προσπερνώ το μουσουλμανικό τόξο, παίρνω ανάσες, η καμπίνα του Renegade πιάνει θαλπωρή στους 24 βαθμούς. Έχει ”ύφασμα” μέσα. Πάντα ύφασμα. Πάντα.

Στην Τεχνόπολη, στη Δημοτική Πινακοθήκη, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, παράθυρο στα καυσαέρια. Τα 10 δισ. δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως ακόμα κάποιοι που πιστεύουν. Φυσικά και είναι εξαίρεση.

Το μοτέρ των 120 ίππων, προερχόμενο απ’ το group της FCA, ”πετρέλαιο”, είναι όσο χρειάζεται σβέλτο στις χαμηλές και μεσαίες. Ρολάρω στο τελείως καινούργιο και “άστρωτο” Renegade 1.6, με μόλις κάποια 300 km στο οδόμετρο.

Ακόμα κι η ζελατίνα υπάρχει στο ηχοσύστημα. Προτίμησα να την αφήσω. Παρθένα το πήρα, παρθένα θα το παραδώσω στην Auto One στην Κηφισίας.

 H τετράγωνη ”εργατική” φόρμα του Renegade παραμένει σαν υπενθύμιση του ότι δεν θα πει όχι σε outodoors περιπλανήσεις. Στην άσφαλτο, βέβαια, το χωρίζουν μερικά χιλιάδες μίλια φιλικότητας σε σχέση με τον μπρουτάλ πρόγονό του. 

Στα πολύ θετικά, η φιλικότητα και ακαμψία του σασί “σιδερώνοντας” ανωμαλίες, λακούβες και άλλα εγκλήματα της ελληνικής εργολαβίας (τουλάχιστον με τη σωστή διάσταση τροχών, όπως οι 16 ίντσες του αυτοκινήτου δοκιμής) και η ευπρόσδεκτα σχετικά “βαριά” αίσθηση τιμονιού που προσδίδει εμπιστοσύνη στις υψηλές ταχύτητες. 

Ναι, το Jeep εκπέμπει μια συβαριτική ηρεμία ως πλαίσιο που ανθίσταται στο περιβάλλον. Γίνεται survivor της πόλης. Όχι ότι κολλάει εκτός αυτής όπως λίγες μέρες πριν το οδηγήσαμε στο Jeep Camp της Αράχωβας.

Το ”Χ” που βλέπετε στο πίσω φωτιστικό σώμα παραπέμπει στο αντίστοιχο απ΄ τα στρατιωτικά κάνιστρα, Το pedigree του Jeepness κυκλοφορεί ανάμεσά σου

Λίγο πριν χωρίσουμε στου Ρουφ με τον ”Ken Block” της τροχαίας και τη φτερούγα, το ”μπατσικό” πατάει ξερογκαζιές.

Δυο κόσμοι. Νόμος και ”βαποράκια”, φτώχεια και μπουζούκια, φαγωμένα κοτλέ και industrial design, κυκλοθυμική, ταλαίπωρη, μωσαϊκή Πειραιώς.   

Όχι, δεν πατάω ξερογκαζιές. Ρολάρω και παίρνω φόρα για να στρίψω αριστερά για Καραϊσκάκη. Ποτέ άλλοτε δεν πέρασα με Jeep πάνω απ’ τα γιαμπς για παραλιακή χωρίς να κάνω προσευχή. Τώρα δεν.

Photo: 4Drivers