Ή πώς ένα απλό ταξίδι Λάρισα-Θεσσαλονίκη μετατρέπεται σε φυγή από την καθημερινότητα
Παρασκευή απόγευμα. Με το σαββατοκύριακο μπροστά. Αυτό που οι περισσότεροι περιμένουμε σαν γιατρικό. Θες να φύγεις, βρε αδερφέ. Δεν την παλεύεις…
Το απόγευμα ανοιξιάτικο, μ`αυτό τον ήλιο τον ωραίο, τον απολαυστικό, που σε ζεσταίνει τόσο – όσο χωρίς να σε καίει. Έχεις τάξει και στο κορίτσι ταξιδάκι εδώ και μέρες και είναι έτοιμη να σε πάρει να φύγετε. Τι ποιο κορίτσι;
Για την 75 μιλάμε, μη μπερδεύεσαι…
Πίεση χρόνου δεν υπάρχει. Ο Αϊνστάιν το`χε πει άλλωστε:
«Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες».
Καλή η εθνική οδός, άνετη, ξεκούραστη. Με τα καινούρια τούνελ, εδώ και ένα χρόνο, το ταξίδι έχει γίνει αστραπή. Αλλά τι να το κάνεις. Σαν τα Τέμπη, δεν έχει.
Παλιότερα, μαζί με το «πέταλο» του Μαλιακού, τα δύο πιο επικίνδυνα σημεία της εθνικής οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης. Πλέον, ένας δρόμος άδειος, στις περισσότερες των περιπτώσεων, με ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου κι αν το πετύχεις. Περνάς ανάμεσα απ`τα δύο βουνά, τον Όλυμπο και την Όσσα, με τον Πηνειό να ρέει στο μέσο της κοιλάδας. Η φύση στα καλύτερά της.
Περνάω απ`το χωριό Τέμπη, λίγο πριν μπω στην κοιλάδα. Κάποτε έσφιζε από ζωή. Είχε και τα ομώνυμα διόδια, θυμάστε; Όλη η Ελλάδα που ταξίδευε απο`κει περνούσε. Πλέον ένα πέρασμα «φάντασμα». Τα κλειστά μαγαζιά και βενζινάδικα σου θυμίζουν τις δόξες του παρελθόντος.
Μετά από ένα χιλιόμετρο, μπαίνω στην κοιλάδα. Τα παράθυρα κατεβαίνουν, η δροσιά του φαραγγιού με ανατριχιάζει. Χαμηλώνω τελείως το ραδιο-cd, παρόλο που ακούγεται η κομματάρα “Over my head” των Fleetwood Mac. Η φύση διεγείρει όλες τις αισθήσεις και την αφήνω να με «τρυπήσει» μέχρι το μεδούλι.
Ο δρόμος φιδίσιος, στροφές απανωτές, η άσφαλτος «κατράμι» μαύρη, όπως της αρμόζει. Ταχύτητα σταθερή, ρολαριστή, τόσο ώστε να το γουστάρεις, χωρίς υπερβολές, με το χαρακτηριστικό «κροτάλισμα» του Twin Spark και το μπάσο της εξάτμισης, να αντηχούν ανάμεσα στα βράχια. Μυρωδιές άνοιξης. Στο βάθος σα να ακούω και το ποτάμι. Θες κάτι άλλο…;
Στο μέσο σχεδόν της διαδρομής, το εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής, ήταν το άλλο σημείο κατατεθέν για στάση. Αν περάσετε, αξίζει. Παρκάρεις και περνάς στην άλλη μεριά πάνω απ`τη γέφυρα. Το μέρος είναι μαγικό. Αν πετύχεις τη στιγμή μπορεί ν`ακούσεις και το τρένο να περνάει και να συμπληρώνει την όλη εικόνα.
Λίγο πριν βγεις απ`το φαράγγι και περάσεις πάνω απ`τον Πηνειό. Πώς το`πε ο Ελύτης; «Κι όπου μπρος μου ο δρόμος βγάζει και σε πειρασμό με βάζει δώσ`του να πατάω γκάζι»
Και μετά τα Τέμπη; μπαίνουμε στην εθνική; όχι φυσικά. Συνεχίζουμε για Πλαταμώνα.
Να περάσουμε κάτω απ`το κάστρο και να «φάμε» λίγη γόμα στα στροφιλίκια. Ειδικά στη δεξιά (όπως κινείσαι για Θεσσαλονίκη) σχεδόν 180 μοιρών «στροφάρα», ακριβώς πριν βγεις κάτω απ`το κάστρο. Κατηφορίζεις και με καλή είσοδο, μένοντας στο γκάζι, εκμεταλλεύεσαι την κλίση του δρόμου που σε κρατάει μέσα στη στροφή, ενώ σε συνδυασμό με την υψομετρική αλλαγή, σου φέρνει στο μυαλό κάτι από … Nürburgring.
Το μυαλό του άρρωστου petrolhead φτιάχνει σενάρια…
Όλα αυτά, με άδειο δρόμο φυσικά και τις αισθήσεις σε εγρήγορση.
Κάτω απ`το κάστρο. Τοπία Ελλάδας σε ένα ανοιξιάτικο, ηλιόλουστο απόγευμα με όλο το δρόμο για μας. Πώς να μην «αδειάσει» ο νους από τα πάντα…
Αυτή τη φορά είπα να το συνεχίσω «επαρχιακά» και να φτάσω μέχρι την Κατερίνη. Ήρεμα, χαλαρά (ίσως και με περισσότερα «λ»). Θεσσαλονίκη πας, αφού!
Kάπως έτσι, μια απλή, ίσως μονότονη διαδρομή, μετατράπηκε σε καθαρτήριο. Θυμήθηκα τα λόγια του Νίτσε από το Τάδε έφη Ζαρατούστρας:
«Το βάρος μια μέρας μετριέται από το τι βάζουμε στις τσέπες της».
Θέλω να πιστεύω ότι τις γέμισα. Ως την επόμενη φορά…
Photo: V27photography
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
