Το πέρασμα Transfagarasan, στα Καρπάθια, έγινε γνωστό στη 14η σεζόν του Top Gear. Κατασκευάστηκε επί Τσαουσέσκου. Ναι, Ρουμανία. Μερικά τσιγάρα δρόμος. Και είναι ένας από τους ωραιότερους που υπάρχουν στον πλανήτη
O τρελο-Jeremy Clarkson είπε τότε πως είναι ο καλύτερος δρόμος στον κόσμο ή όπως λέει το κλισέ «ο δρόμος που αξίζει να οδηγήσεις πριν πεθάνεις»
Δείτε πρώτα το βίντεο γιατί το κείμενο είναι μεγαλύτερο. Σαν την ανηφόρα στα Καρπάθια
Το πέρασμα του όρους Fagaras δεν έγινε διάσημο απ΄το ελαφρώς δυσκοίλιο, σε επίπεδο προφοράς, όνομά του.
Έγινε διάσημο, μαζί και η οδηγικά ενδιαφέρουσα πλευρά της Ρουμανίας, γιατί είναι ο ορισμός της ιδανικής, ”petrolhead” διαδρομής.
Αλλά με συγκλονιστική θέα. Και με μια αίσθηση ελευθερίας που αξίζει να νιώσεις.
Ολίγη ιστορία
Μέρος του εθνικού οδικού δικτύου που συνδέει το Pitesti με το Sibiu, με κωδική ονομασία ”DN7C”. Ή σκέτο 7C.
Κατασκευάστηκε μεταξύ 1970 και 1974, επί δικτατορίας Τσαουσέσκου, για στρατιωτικούς, κυρίως, λόγους, φοβούμενος κάποια εισβολή των σοβιετικών
Χαρακτηρίστηκε επίτευγμα της μεγαλομανίας του.
Εμπεριείχε μεγάλο οικονομικό και ανθρώπινο κόστος δεδομένου ότι το εργατικό δυναμικό δεν ήταν εξειδικευμένο και στα 2,000 μέτρα, που φτάνει το πέρασμα, επικρατούν αλπικές συνθήκες.
Η θυσία
Λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκαν περίπου 6 εκατομμύρια κιλά δυναμίτη και έχασαν τη ζωή τους περίπου 40 άνθρωποι.
Πάντως η ρουμάνικη κυβέρνηση δεν έχει επιβεβαιώσει τις φήμες που θέλουν τους αφανείς εργάτες να είναι πάνω από εκατό.
Το Transfagarasan, όπως το γνωρίζουμε ή το έχουμε στο μυαλό μας, ξεκινά λίγο μετά την Curtea de Arges (μτφ. η αυλή του ποταμού Arges), μια μικρή ιστορική πόλη περίπου 30 χιλιάδων κατοίκων.
Η διαδρομή σύντομα γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα καθώς περνώντας το τελευταίο χωριό την Cartisoara βρίσκεσαι να οδηγείς μέσα σε ένα ορεινό μονοπάτι που περιβάλλεται από άγριο, παρθένο δάσος γεμάτο από πανύψηλα έλατα
Τι θα συναντήσεις
Πρώτο στη διαδρομή συναντάμε το κάστρο Poenari όπου έζησε και πολέμησε ενάντια στους Οθωμανούς ο Βλάντ Ντρακούλ ή Βλαντ ο Παλουκωτής (Vlad Tsepes).
Ήταν ο Ρουμάνος πρίγκηπας που προσπάθησε να απελευθερώσει το έθνος του από την οθωμανική κατοχή και ενέπνευσε τον ήρωα Δράκουλα στο μυθιστόρημα του Bram Stoker.
Βέβαια, δεν έχει μεγάλη τουριστική αξία γιατί πλέον έχουν απομείνει χαλάσματα και προσεγγίζεται μόνο μέσα από ένα μονοπάτι που προϋποθέτει να ανέβεις 1,480 σκαλοπάτια.
Η ανηφορική διαδρομή του Transfagarasan είναι χορταστική, με μήκος που φτάνει σχεδόν τα 100 χιλιόμετρα.
Ξεκινώντας από την Curtea de Arges, όλη η διαδρομή μέχρι την κορυφή, δεν ισιώνει ούτε για 200 μέτρα.
Οι στροφές διαδέχονται η μια την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό που, αν έχεις συνεπιβάτες και δε θες να τους τιμωρήσεις, δε σου επιτρέπει να αναπτύξεις περισσότερα από 50 km/h. Βοηθάει επίσης το άδειο στομάχι
Η διαδρομή σε ανταμείβει με εντυπωσιακή θέα προς τη λίμνη και πολύ σκιερά κομμάτια ανάμεσα στα έλατα.
Το καλοκαίρι θέλει προσοχή γιατί τα βουνά είναι ανέγγιχτα από το ανθρώπινο χέρι και οι αρκούδες είναι συχνό φαινόμενο.
Πού βρίσκεται η χαρά της οδήγησης σ’ όλη αυτή την εισαγωγή;
Θα μπορούσε κανείς να πει, πουθενά.
Μετά την Cabana Capra, όμως, ξεκινούν δέκα υπέροχα χιλιόμετρα που σε φέρνουν αντιμέτωπο με το δέος της κορυφής του βουνού.
Τα ψηλά δέντρα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί αφού έχουμε πλέον ξεπεράσει τα 1,500 μέτρα υψόμετρο και η κορυφή είναι ορατή.
Ο δρόμος αποκτά ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον με μεγαλύτερες ευθείες, συνεχείς στροφές διαρκείας και πολλές φουρκέτες ενώ το περιβάλλον εναλλάσσεται μεταξύ βοσκότοπων με τρεχούμενα νερά και βαράθρων που αν πέσεις δε σταματάς ούτε με αλεξίπτωτο.
Η ανυπομονησία σου να δεις από κοντά τη φιδίσια διαδρομή που έχεις διάβασες κάποτε σε περιοδικά ή έχεις χαζέψει στο Tube φτάνει στο τέρμα περνώντας την ταμπέλα που σε ενημερώνει ότι πλέον ξεπέρασες τα 1,700 μέτρα υψόμετρο και προχωράς προς τη σήραγγα
Ξεκινώντας από την Balea Lac κατηφορίζεις στη διάσημη διαδρομή που περιλαμβάνει ανοιχτές καμπές για να πιέσεις το αυτοκίνητο και φουρκέτες που πρέπει να αποφασίσεις αρκετά νωρίτερα πότε θα φρενάρεις, γιατί αν δε το κάνεις θα βρεθείς να κοιτάς την πλαγιά ανάποδα.
Ως γνωστόν, η κατηφόρα είναι μακράν πιο απαιτητική απ’ την ανηφόρα. Το ΄χει δηλώσει και ο δάσκαλος-Tsuchiya όταν ανεβοκατέβαινε τις παράνομες διαδρομές στα γαπωνέζικα ορεσίβια στροφιλίκια.
Οι ασπροκόκκινες μπαριέρες σε βάζουν για τα καλά στο κλίμα ότι εδώ ήρθες να οδηγήσεις και όχι να χαζολογήσεις.
Η κατάβαση είναι συνεχής αλλά όχι απότομη δίνοντάς σου την ευκαιρία να συνεργαστείς με το αυτοκίνητό και να περάσετε και οι δυο σας καλά καταπίνοντας την εντυπωσιακή διαδρομή.
Το οδόστρωμα προσφέρει πολύ καλή πρόσφυση αλλά έχει και πολλά μπαλώματα που μερικές φορές σε αποσταθεροποιούν και σε εκνευρίζουν
Μόλις κατέβεις τα 10 χιλιόμετρα σταματάς στο πρώτο διαθέσιμο πάρκινγκ και κάνεις αναστροφή για την ανάβαση. Και εδώ είναι που έρχεσαι με φόρα και πυγμή.
Έχεις μπροστά σου την κορυφή του βουνού και μερικές από τις καλύτερες στροφές που ‘χεις στρίψει στη ζωή σου. Όλες μαζεμένες
Όπως η κατηφόρα, έτσι και η ανηφόρα, δεν είναι απότομη και σου δίνει τη δυνατότητα να κρατάς χιλιόμετρα στην είσοδο κάθε φουρκέτας και να συνεχίζεις για την επόμενη ισιώνοντας τις φιδίσιες ευθείες που ακολουθούν τη μορφολογία της βουνοπλαγιάς.
Η πρόσφυση είναι εντυπωσιακά καλή και τα περισσότερα αυτοκίνητα δεν πρόκειται να ξεφύγουν από την πορεία τους αν οδηγείς με το μυαλό στο κεφάλι.
Σε λιγότερο από δέκα λεπτά έχεις πάλι φτάσει στην Balea Lac κι είναι στο χέρι σου το πόσες φορές θα επαναλάβεις την εθιστική εμπειρία
Πώς να οδηγήσεις;
Η καλύτερη συμβουλή είναι να δοκιμάσεις να οδηγήσεις στα 7/10 των δυνατοτήτων σου και αυτό γιατί η διαδρομή είναι πλέον θρύλος όχι μόνο για τη χάραξή της αλλά και για την τοποθεσία της που σου προσφέρει μοναδικές εμπειρίες
Η συμβουλή είναι οδήγα σβέλτα και συνετά. Δεν χρειάζονται υπερβολές. Το περιβάλλον σου βγάζει μια αρμονία και μια γαλήνη που δεν θες να διαταραχθούν απ’ το άγχος του φρεναρίσματος.
Ίσως σταματήσεις σε κάποιο από τα πολλά πλατώματα να κάνεις πικνίκ όπως κάνει η πλειοψηφία των Ρουμάνων τις ηλιόλουστες μέρες του καλοκαιριού. Γιατί υπάρχουν και βροχερές. Είπαμε. Είσαι στα Καρπάθια. Μάλιστα, τα σαββατοκύριακα το πιθανότερο είναι να συναντήσεις μποτιλιάρισμα σε πολλά σημεία της διαδρομής και δεν συστήνεται.
«Και τι κατάλαβες;», θα ρωτήσει ο άσχετος με την οδήγηση
Πολλά! Δεν είναι ότι θα ‘σαι με το χρονόμετρο στο χέρι. Ούτε θα σε περιμένει κάποιος στις φουρκέτες να σε χειροκροτήσει.
Είναι το δέος που νιώθεις βλέποντας την κοιλάδα από τα 2,000 μέτρα που αγκαλιάζει τη διαδρομή που ‘χεις διαβάσει να περιγράφουν με εκατοντάδες λέξεις, είναι η ευφορία που νιώθεις αναπνέοντας τον καθαρό αέρα και το ρίγος που αισθάνεσαι όταν κυλάς τις ρόδες σου στο σκούρο μαύρο οδόστρωμα
Το Transfagarasan είναι στην ουσία μια θρυλική πίστα που, σε αντίθεση με άλλες, δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί το κράτος και παραμένει ακόμα ανοιχτή στην κυκλοφορία.
Φαντάσου το Nürburgring ανοιχτό στην κυκλοφορία με τον κόσμο να απλώνει τις κουβέρτες τους στις αμμοπαγίδες για πικνίκ.
Ακόμα και να μην φορούσες κράνος και να μην περιβαλλόσουν από roll cage θα καταλάβαινες ότι δεν είναι ένας απλός δρόμος.
Ραντεβού στον 7C λοιπόν, για Kürtőskalács (ουγγρικό πεντανόστιμο τσουρέκι), βραστό καλαμπόκι και covrigi με παπαρουνόσπορο.
Tώρα μπορείς να φας.
Photo: Flickr
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
Διαβάστε μας (και) στο Protagon
Διαβάστε μας (και) στο Autotypos
Ίσως να σ’ αρέσει
