Together. Είκοσι εννιά ετών το MX-5. Συν τρία εγώ

Βρήκα το MX-5 πρώτης γενιάς σ΄ένα γκαράζ του Κολωνακίου, το πήρα και βγήκα στους δρόμους. Λοιπόν, αν το Miata δεν είναι η απάντηση, τότε η ερώτηση είναι μάλλον λάθος

Με τη γεύση του καφέ στο στόμα και το μυαλό ακόμα να υπολειτουργεί, μπαίνω στην κρύα καμπίνα και γυρνάω το κλειδί. Σκέφτομαι ότι ο δρόμος για το γραφείο είναι γεμάτος κίνηση αλλά για κάποιο λόγο αυτή η σκέψη μού προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα

Το αυτοκίνητο είναι κρύο και στα πρώτα μέτρα ο λεβιές με δυσκολία κουμπώνει τις σχέσεις

Σε κάποιο φανάρι ο ήλιος πλημμυρίζει το μικρό σαλόνι, ενώ το ”ραδιάκι” παίζει κάποιον από τους αγαπημένους σταθμούς. Ανοίγω το μικρό παράθυρο και χαμογελώ. Κάτι τέτοιο ζητούσα από την καθημερινότητά μου.

Ο λόγος για το νέο μου απόκτημα, ένα κόκκινο μικρό αυτοκίνητο 26 ετών. Ένα Μazda ΜΧ-5 ΜΚ1.

Δεν λέω, ολοκληρωμένο αυτοκίνητο το Gοlf αλλά άχρωμο, γι’ αυτό και μετά από πολλή σκέψη πήρα τη μεγάλη απόφαση να το πουλήσω. Ήθελα να έχω περισσότερη επικοινωνία με το αυτοκίνητο, μαλακή οροφή και πίσω κίνηση. 

Αφού κατάφερα και πούλησα μετά από καιρό το υπερσυμπιεσμένο Golf, ο χρόνος με πίεζε. Ήξερα ότι στην αναζήτηση ενός προσιτού πισωκίνητου roadster οι επιλογές ήταν λίγες.

Για την ακρίβεια δύο, το Miata και το MR2. Το ένα το προτιμούσα στην πρώτη του γενιά (ΜΚ1 ή NA) και το δεύτερο με τον κινητήρα 2ΖΖ του Celica TS. Κατέληξα μέσα μου ότι πιο ευχαριστημένος θα ‘μουν με ένα ΜΧ5.

Άργησα πολύ να το βρω, για την ακρίβεια μου πήρε επτά μήνες. Τελικά, το βρήκα από έναν κύριο εκ του Κολωνακίου, εκείνος ετών 74 και εκείνο μοντέλο του 1990, “1ο χέρι” και ατρακάριστο. Tο MX5 που αγόρασα ήταν σχεδόν σε όλη του τη ζωή κλεισμένο μέσα σε ένα γκαράζ και στην προίκα του, εκτός από το απαραίτητο hardtop, διέθετε και μπλοκέ διαφορικό τύπου viscous. Εκείνη την ημέρα το κοντέρ έγραφε 49.700 χιλιόμετρα. Ξεκωλώθηκα

Έκανα ένα γερό service για να το φέρω “στα πάνω του” και πλέον κυκλοφορώ καθημερινά μαζί του, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου

Κάποιες από τις αγαπημένες μου βόλτες τις κάνω το βράδυ στην άδεια Αθήνα και ναι, προφανώς με την κουκούλα ανοιχτή… Ατμοσφαιρικό theme, pop up headlights και μπάσα υπόκρουση από ένα μικρό ταλαντούχο αυτοκίνητο. Κάτι σαν βραδινός, οδηγικός διαλογισμός.

Στην πόλη δεν έχεις την ανάγκη να τρέξεις, αν θέλεις όμως να διασκεδάσεις περιστασιακά, στις γυάλινες στροφές της Αθήνας δεν αρκεί παρά ένα μικρό κόψιμο στο τιμόνι και μια γκαζιά στο μοτέρ για να προκύψει το ζητούμενο.

Το ελαφρύ αμάξωμα πάνω στα στενά του λαστιχάκια ισορροπεί τέλεια στους καθρεφτίζοντες δρόμους, ομαλά, ελεγχόμενα και σχεδόν αθόρυβα. Δε χρειάζεται να χαλάσεις τον κόσμο για να κάνεις ένα παντιλίκι έτσι δεν είναι;

Η μορφολογία του πλαισίου στο MX5 θεωρούνταν εξωτική για την εποχή του, μιας και τα διπλά ανισομεγέθη ψαλίδια που διαθέτει, μέχρι τότε προορίζονταν μόνο για σπορ κατασκευές. Με την εργοστασιακή ανάρτηση η κύλιση στην πόλη είναι άνετη, ενώ όταν βρίσκεται υπό πίεση, υπάρχει ένα καλώς εννοούμενο body roll που σου δίνει ακριβές feedback για την πρόσφυση των τροχών

Ως γνωστόν, το Μiata αυτής της χρονολογίας κινείται από έναν τετρακύλινδρο κινητήρα 1,6-λίτρων τοποθετημένο κατά μήκος, διαθέτει διπλούς εκκεντροφόρους και αποδίδει 116 ίππους. Του αρέσει να στροφάρει μεταξύ των 4,500 και 6,500 rpm και μοιάζει αρκετός για το ελαφρύ αμάξωμα των 940 κιλών.

Πάνω στο βουνό, θα νιώσεις στο πετσί σου το λόγο για τον οποίο το MX-5 έγινε τόσο δημοφιλές ως driver’s car. Αεράτο και εύστροφο θέλει να κρατάς το μομέντουμ για να πας γρήγορα. “Ο στόχος” -αφού έχεις εξοικειωθεί με το αυτοκίνητο φυσικά- είναι να εκμεταλλευτείς την ταχύτητα που έχεις αναπτύξει και να “κόβεις” όσο το δυνατόν λιγότερο

Παρότι η ισχύς δεν είναι μεγάλη, η γενικότερης μηχανική αίσθηση του αυτοκινήτου σε ωθεί να ”κατεβάζεις” ασκώντας το ξεχασμένο “μύτη-τακούνι” ενώ το μπλοκέ βοηθάει το traction εν μέσω καμπής, ειδικά στους greasy χειμερινούς δρόμους. 

Ζυγισμένο ιδανικά και με ένα μπροστινό σύστημα που υπακούει κάθε σου εντολή, “το αυτοκίνητο του κομμωτή” δεν έχει ιδέα τι θα πει υποστροφή. Από ‘κει και πέρα, σημαδεύεις, κρατάς το γκάζι και συνεχίζεις επιθετικά για την επόμενη στροφή. Success story!

Όπως έλεγε ο Colin Chapman, “adding power makes you faster on the straights. Subtracting weight makes you faster everywhere.”  Συνέπεια αυτού, το ΜΧ-5, ή Miata για τους Αμερικάνους, ήταν η λύση στην οδηγική ανησυχία που περνούσα. Όχι για τις καταιγιστικές του επιδόσεις αλλά για τον παράγοντα “fun-to-drive” που προσφέρει, κάτι που εγώ χρειαζόμουν απαραίτητα στην καθημερινότητά μου

Ήθελα engagement με το αυτοκίνητο, πίσω κίνηση και μαλακή κουκούλα για απόλυτη αυτοκινητική εμπειρία επί των ημερών του Alexis Tsipras. Το γεγονός ότι είναι και future classic, είναι, απλώς, το κερασάκι στην τούρτα.

Photo: Μάριος Καμπυλαυκάς