Πέρυσι, αρχές καλοκαιριού, είχαμε κάνει την καλύτερη οδηγοκεντρική εκδρομή. Σκοπός ήταν όχι να φτάσουμε γρήγορα αλλά να οδηγήσουμε, να «στρίψουμε» και εν τέλει να απολαύσουμε τη διαδρομή, με τη δικιά μας οπτική. Ήταν στην Ελαφόνησο. Και ετοιμαζόμαστε ξανά.
Συνολικά, ξεκινήσαμε (και φτάσαμε…) τέσσερα αυτοκίνητα. Φυσικά, αντροπαρέα! Οι κουκούλες ήταν κατεβασμένες εκτός του «γερμανού» (βλ. Audi TTS) που δεν είναι cabrio.
Μέχρι Τρίπολη τίποτα το συγκινητικό, το Audi μας «γλένταγε» με τις τελικές του αλλά οι Ιάπωνες θα έπαιρναν το αίμα τους πίσω αργότερα. Στρίβουμε για Αχλαδόκαμπο, σηκώνουμε πλάτες καθισμάτων στο πιο κάθετο, σφίγγουμε αναρτήσεις, ζώνες και η απόλαυση ξεκινά. Μετά την κατάβαση του Κωλοσούρτη όλα, πλέον, έχουν πιάσει τις θερμοκρασίες τους τις σωστές.
Συνεχίζουμε το απολαυστικό στριφτερό κομμάτι προς παράλιο Άστρος – Αρκαδικό Χωριό – Σαμπατική. Το τοπίο μαγευτικό με τη θάλασσα σε καταπληκτική θέα. Η κίνηση λιγοστή – δεν έχουν αρχίσει ακόμα τα μπάνια του λαού.
Μετά το Λεωνίδιο ανηφορίζουμε προς το χωριό Κοσμά. Το καλύτερο κομμάτι της διαδρομής. Τα διακεκομμένα τοιχάκια που θα μας κρατήσουν, ελπίζω, από τη βουτιά στο φαράγγι. Θυμίζουν κάτι από Κορσική.
Τα μοτέρ και οι εξατμίσεις αντιλαλούν στα βουνά και δημιουργούν ένα σκηνικό WRC. Περιμένεις από τον συνοδηγό να σου διαβάσει τις στροφές , αλλά δεν είμαστε σε αγώνα, λάθος.
Ο φιδίσιος δρόμος, η απουσία άλλων αυτοκινήτων, η συγχορδία των γιαπωνέζικων μοτέρ που κινούνται σε ρυθμό-τραινάκι, θυμίζουν γιαπωνέζικο σκηνικό touge. Εδώ, φυσικά, ο «γερμανός» της παρέας, μας έχασε παρά την τετρακίνησή του. Δεν βολεύεται σε τόσο κλειστά και στενά κομμάτια ενώ ο κεντρομήχανος Ιάπωνας με τα ζεσταμένα σεμισλίκ είναι στο στοιχείο του.
Ολιγόλεπτη στάση στον Κοσμά με την φοβερή πλατεία του, με τα μεγάλα πλατάνια και την κεντρική εκκλησία. Στη συνέχεια, στο χωριό Γεράκι στρίβουμε προς Μολάους. Η νύχτα σιγά-σιγά πέφτει και μαζί και οι ρυθμοί μας. Στο χωριό Αρχάγγελος είναι πλεον νύχτα και όλοι θέλουμε ανεφοδιασμό. Ναι, ένα ντεπόζιτο «έφυγε» χωρίς κανένας να λυπηθεί τα λίτρα που καταναλώθηκαν με ρυθμούς RX-8.
Μόλις φτάνουμε στα φέρυ (τα δρομολόγια είχαν τελειώσει, το περιμέναμε, αλλά διόλου μας πείραξε) κάνουμε ένα γρήγορο τσεκ σε λάδια νερά μετά το ανελέητο σκίσιμο, κλείδωμα και περνάμε απέναντι με θαλάσσιο ταξί. Το πρωί θα πάμε να τα πάρουμε.
Το χαμόγελο που είχαμε όλοι μέσα στο βαρκάκι δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε αν ήταν από τη διαδρομή ή από το τριήμερο που μόλις ξεκινούσε σε ένα φανταστικό μέρος με καλή παρέα.
Ένα χρόνο περιμέναμε όλοι πώς και πώς να επαναλάβουμε ακριβώς το ίδιο σενάριο. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε. Και μετράμε, πλέον, μέρες. Μένουμε Ελλάδα. Στην Ελαφόνησο με τα MR2. Ξανά.
Photo: Θ. Γοργογιάννης
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
