Είμαι και εγώ εκεί: στο Μπαχρέιν με την 911 Turbo

«Δεν σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι μου με λιγότερα από 10.000 δολάρια τη μέρα», είχε πει το κάποτε ηγεμονικό supermodel, Linda Evangelista. Και η Irene Grouse κάνει το ίδιο. Μόνο που στη θέση των δολαρίων υπάρχει μια κατακόκκινη Porche 911 Turbo

Τα κλασικά οπίσθια της Porsche 911 Turbo, της Τζέσικα Ράμπιτ της αυτοκίνησης, κάπου στο Μπαχρέιν. Γυναίκα προς γυναίκα

Μα πόσο ωραίο είναι να πέφτεις στο κρεβάτι κουρασμένος μετά από καμιά δεκαριά σερί ωρών δουλειάς. Σε ρουφά το στρώμα ακόμα πιο πολύ. Το ξέρεις το συναίσθημα.

Έχεις μήνυμα στο κινητό σου

Είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή για να σκάσει μήνυμα. “Yalla, let’s go for a drive.” Είσαι στο τσακ να μην απαντήσεις καθόλου, να γυρίσεις πλευρό και να αγνοήσεις επιδεικτικά την οθόνη που σου βίασε τον αμφιβληστροειδή μεσ’ στο σκοτάδι άλλα εκείνη η φωνούλα μέσα σου κράζει. Σιγά μην καταφέρεις ποτέ να πεις όχι σε τιμόνι.

Ειδικά τώρα, που έχεις σύνδρομο στέρησης, που δεν έχεις ακόμα δικό σου αυτοκίνητο, που ζηλεύεις κάθε φορά που βλέπεις το μοναδικό Clio RS στο Μπαχρέιν να παρκάρει κάτω από το σπίτι σου και συ απλά περιμένεις το transport της εταιρείας, εκείνο το ξεχαρβαλωμένο Toyota Coaster που αγκομαχά και το λυπάσαι κάθε φορά που συναντάει σαμαράκι και τα καημένα τα αμορτισέρ σκούζουν σαν ποντίκια στη φάκα να σε πάει κάθε φορά στη δουλειά.

«Άτιμη κενωνία», σκέφτεσαι και αυτομάτως έχεις ήδη ντυθεί και βρίσκεσαι στην πόρτα. Που να’ ξερες, καημένη μου, σε τι potentially θα είχες πει όχι. 

Σηκώνομαι, ντύνομαι και λίγα  λεπτά μετά, τρίβω τα μάτια μου. Αυτή τη φορά, όχι από νύστα. Ονειρεύομαι; Τσου.

Είναι εκεί, μπροστά μου. Χαζεύω. Έχω ξαναδεί 911 Turbo από κοντά, αλλά ποτέ σε τόσο στενή επαφή. Κι όχι κόκκινη. Καμπύλες που τις ζηλεύει άνετα η Τζέσικα Ραμπιτ, κοψίματα και bodykit φουσκωμένο απ’ το μερακλή ιδιοκτητη και το 911 να λάμπει κάτω απ’ το φως της μίζερης λάμπας της πολυκατοικίας. Και δίπλα το Turbo… Ναι ok, το παραδέχομαι, ξύπνησα

Υπνωτισμένη με τη θεά

Πριν προλάβω να επεξεργαστώ όλες τις πληροφοριες βλέπω ένα κλειδί να κουνιέται μπροστά στη μύτη μου και γω, χωρίς δεύτερη σκέψη, σχεδόν υπνωτισμένη, με μηχανικές κινήσεις βρίσκομαι στο αριστερό κάθισμα της ομορφιάς. Χμμμ, ok. Το δεύτερο σοκ ηταν γεγονός. Επρτάστερο ξενοδοχείο υπάρχει;

Ωραία, πες μου το κλειδί πού μπαίνει. Α, εκεί στη θήκη του φραπέ (sic). Σύμφωνοι, είμαστε keyless. Κουμπάκια παντού. Πατάς, επιτέλους, το ευλογημένο και ξαφνικά η ομορφιά βγάζει δόντια. Γουργουρίζει. Ανυπομονεί. Ένα απολύτως οδηγοκεντρικο αυτοκινητο, «τέρμα ειδικό», όπως λέει κι ο δικός σου. Και συ έχεις το αριστερό στις δέκα, το δεξί έτοιμο για “S” και αμέσως μετά να μπει κι αυτό στην ώρα του. Oh well…

Αναρωτιέσαι τι έκανες για να τ’ αξίζεις. Στη συνέχεια, αφού βυθίσεις το δεξί πόδι στη μοκέτα, είναι όλα κάπως θολά. Το μόνο που θυμάμαι είναι να βγαίνω στ’ ανοιχτά. Να προσπαθώ να φανώ αντάξια της ροπής, της αίσθησης του κιβωτίου, της απόκρισης του τιμονιού, της ακρίβειας, της απόλυτης πληροφόρησης, της ωμής δύναμης που πηγάζει απ’ αυτό το δημιούργημα. Πολλή έμπνευση.

Το υπέροχο δέσιμο μιας στυλάτης κοκέτας που στα κατάλληλα χέρια μετατρέπεται στο πιο τρελό κορίτσι, απ’ αυτά που τα ερωτεύεσαι παράφορα χωρίς πολλά-πολλά.

Δεν ξέρω πόσα «φλας» είδαμε εκείνο το βράδυ. Θα μάθουμε eventually. Εδώ, στο Μπαχρέιν, το όριο είναι 100. Στο τσακίρ κέφι 120. Ναι, με τόσα πάει και ο σεΐχης με τη McLaren του. Σε τρία δευτερόλεπτα που πιάνει η κόκκινη φωτιά τα 100 km/h, δεν προλαβαίνεις ν’ αφήσεις το γκάζι. Ανθρώπινα αντανακλαστικά

Νύχτες στην Αραβία

Τα 100 km/h, βέβαια, στο αμάξι αυτό φαίνονται περίπου 20. Αλλά δεν σε πειράζει και πολύ. Ανοιχτά τα παράθυρα, μαλλιά στο πρόσωπο, χαμόγελο λίγο πριν τ’ αφτιά και απλώς αισθάνεσαι την αίγλη τού να οδηγείς μια 911 Turbo στους αχανείς και άδειους νυχτερινούς δρόμους αυτού του παράξενου μικρού αραβικού νησιού.

• Διάβασέ το: Αυτοκίνητο που αγαπήσαμε: Porsche 911 Turbo. Μακράν

Μ’ ένα βλέμμα ευγνωμονώ το συνοδηγό μου. Ξέρει. Καταλαβαίνει. Εξάλλου, του ανήκει. Πάμε παρακάτω. Και συ άντε για ύπνο. Όσο προλαβαίνεις μέχρι να πας για δουλειά. Ίσα-ίσα να αποθηκεύσει ο εγκέφαλος τα απαραίτητα. 0-100, 100-200…

Και το στροφόμετρο μέσα σου μονίμως κόκκινο. Σαν την ομορφιά.

Photo: Irene Grouse / 4Drivers