Ερωτευμένη με το ''Τάπερ''

Ναι, με το ”Τάπερ”. Όχι σαν κι αυτά που σου ‘στέλνε η μάνα με τα Κ.Τ.Ε.Λ. στα Γιάννενα για να μην πεθάνεις από χοληστερίνη στα 19. Από κείνα, τ’ αλλα που δε χορταίνουν ακριβώς το στομάχι αλλά ανάθεμα κι αν σου μένει μυαλό να σκεφτείς μετά ότι πριν πεινούσες

Καλύτερη δίαιτα από τιμόνι και διαδρομή δεν υπάρχει. Ξηγημένα πράγματα. Πέντε γράμματα λέει. ”Τάπερ”. Type R. ”Σιγά”, έλεγα από μέσα μου. Οκ, respect σε Ιάπωνες αλλά ως εκεί. ΟΚ, εγώ κολλημενη με τα Renault μου. ΟΚ, εγώ εκεί. Η κολλημένη. Που χωρίς να έχω άποψη είχα άποψη – μικρή παύση: ποτέ ξανά. Μαύρο. Κι άραχνο. JP. Καρδιτσιώτικες πινακίδες. ”Κακό”.

“Θες να το οδηγήσεις τώρα ή είσαι κουρασμενη απ’ την πτήση;” Φίλε, σκέψου. Κώλωσα (mind my language). Είπα όχι! Το μετάνιωσα με το που έκατσα συνοδηγός, είναι η αλήθεια, αλλά ήταν τόση η χαρά του και τόσο μετρημένες και σωστές οι κινήσεις του, που καλύτερο ξεναγό στο νέο κόσμο που απλώθηκε ξαφνικά μπροστά μου δε θα μπορούσα να ζητήσω. V-tec. Εισπνοή-εκπνοή. 5000. Ω, θεοί.

Είχα προσφάτως γυρίσει από ωραίο event με όμορφα κορίτσια στη σειρά της τάξης των V12. Είπα μέσα μου “δε γίνεται να μου συμβαίνει αυτό” και βαριανάσανα. Χαμογέλασε δίπλα μου. Στο δια ταύτα. Η εξοικείωση συμβαινει αργά. Σε ρυθμούς χελώνας με πόδια λαγού. Τα πρωινά που έφευγε για δουλειά και ‘γω το είχα όλο δικό μου. Μόνη μου. Και, φυσιολογικά, ο ενθουσιασμός κυριάρχησε του φόβου όταν έκατσα στο δεξί το μπάκετ. Ναι. Αυτές τις υπέροχες καθισματάρες. Που σε προ(σ)καλούν σε ένα φλερτ που ξέρεις ότι από χέρι το’ χεις χάσει. Ήδη σε κέρδισε.

Engine start να κυλήσουν τα αίματα, να ξυπνήσει το τέρας και το 2-0 είναι γεγονός. Ο ήχος. Αποφάσισα ότι σ’ αυτά τ’ αμάξια για κάποιο λόγο είναι απλά περιττό το ηχοσύστημα. Βάρος να φεύγει, λέμε. Μπλιμπλίκια πολλά, δεξιά κι αριστερά, κόκκινα και μαύρα, ένα μεγάλο ”H” στη μέση και ο λεβιές σε παράξενη τοποθεσία.

Adjustment σε θέση και καθρέφτες (πλευρικούς γιατί με την αεροτομή στη θέση που είναι έψαχνα να βρω πού κάνω λάθος και βλέπω το μισό παρμπρίζ ”κομμένο”) και γκουχ-γκουχ πάμε να ξεκινήσουμε για Κύμη.

Το σασμάν είναι πιο κοντό και από μένα νομίζω, πρώτη-δευτέρα-τρίτη κλπ και εγώ απλώς να αλλάζω στις 3.000 rpm, συνηθισμένη από τα κλασικά. Για αρχή. Τέρας είπα; είπα. Να ξαναπώ. Λέξεις αγάπης και έρωτα μου ερχόντουσαν ασυναίσθητα στο μυαλό καθώς πλέον άφηνα πίσω μου τη Θήβα και έβγαινα εθνική.

Και μετά εναλλάχθηκαν σε λέξεις που δεν τις λες ούτε τις μεγάλες ώρες. Και μετά μου ερχόντουσαν στο μυαλό οι κινήσεις του. Και εκείνο εκεί το λαμπάκι που άναβε κάτω από το V-Tec που φωσφόριζε στο πάνω καντράν και τα θόλωνε όλα γύρω σου.

Ξεθάρρεμα. Από τις 3k πήγαμε στις 4, στις 5, στις 6.. Ήθελες δεν ήθελες. Σε οδηγούσε. Σε έφτιαχνε. Και όλα αυτά, απλά και μόνο στην ευθεία. Το μυαλό και οι αισθήσεις τόσο οξυμένες λες και οδηγούσες σε καμιά πίστα και είχα ήδη ιδρώσει. Τι γατάκι…

”Κύμη” είπα και σκεφτόμουν τα λημέρια μου. Πήγαινα με ένα Type R, με ένα FN2 στα λημέρια μου. Θα περνούσα ιχθυοτροφεία, θα περνούσα από ανάβαση ξημερώματα και ορκίζομαι ότι έδωσα πολλά δικαιώματα τις συγκεκριμένες ώρες (συγγνώμη).

Περνώντας τη γέφυρα με έπιασε το γνώριμο συναίσθημα του σπιτιού. Κλασικά. Μου είχε πει “να προσέχεις” και γω είχα πει “οκ”. Προσέχω. Τιμόνι. Είπατε τίποτα; Νόμιζα ότι οδηγούσα κιόλας τόσον καιρό. Τόση υπακοή από ένα στεφάνι ανάμεσα στα χέρια σου είναι φυσιολογικό; Γιατρέ, γιατί είναι τόσο ξυράφι; Γιατρέ, με πόσα πια χιλιόμετρα πρέπει να πάω για να με κάνει να νιώσω ανασφάλεια σε στενό στροφιλίκι; Α οκ. Με τόσα.

Cool down τέρας, κοντεύουμε και δε θες να σε ακούσουν από το κάτω Δημοτικό, στην πλατεία. Δεν ξέρω ακόμα αν οδήγησα ή αν οδηγήθηκα, τελικά, στο χωριό εκείνη τη μέρα. Αυτό που ξέρω είναι ότι αναθεώρησα. Εύκολα, απλά και γρήγορα. Τόσο όσο και η φιλοσοφία πίσω από το ιαπωνικό αυτοκίνητο που μόλις κατάφερε και κέρδισε εξέχουσα θέση στην καρδιά μιας γαλλόφιλης. To be continued. Ευτυχώς είμαι πολύ τυχερή.

Photo: Irene Grouse