Ήμουν κι εγώ εκεί: οδηγώντας στην Αμερική

Πολλά burgers, περισσότερα μίλια και μια αργόσυρτη θεία στο Αμέρικα. Ευτυχώς, προλάβαμε και μια πίστα

Λίγο ακόμα ακόμα και θα ‘πεφτα στα ναρκωτικά. Ήταν τόοοοσο fucking boring. Είχα φτάσει για πρώτη φορά στην Αμερική και ήμουν στο δεξί κάθισμα ενός παναγνώστου Ford. Οδηγούσε η θεία. Της πρώην γυναίκας μου.

Ένας λόγος που χώρισα ήταν η θεία. Για την ακρίβεια, εκείνα τα βασανιστικά αργά χιλιόμετρα στο δεξί κάθισμα. Πηγαίναμε από το New Jersey στο Μanhattan. Ένα πολύ φαρδύ κομμάτι δρόμου που συνδέει το τεράστιο N.J. με την μητροπολιτική N.Y.

Είχε ζέστη. Δεν την μπορώ τη ζέστη. Με κάνει χειρότερο άνθρωπο. Η θεία δίπλα, σερνόταν στην άσφαλτο. Υπέφερα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που γνωριζόμασταν και κατέβαλα φιλότιμες προσπάθειες να συγκρατηθώ.

Το όριο των 50 μιλίων σκεπάζει σαν συνειδησιακός μανδύας την πόλη. Δεν τολμάς. Don’t even think about it. Κόντεψα να πάθω ασφυξία απ΄την αυτοσυγκράτηση. Όχι πως η θεία θα πήγαινε με 120 μίλια ακόμα κι αν την μαστίγωναν. Δεν έφταιγαν οι πινακίδες. Πήγαινε με κάποια 40 μίλια. Την ώρα. Μπορεί και το 24ωρο.

Γύρω μου χιλιάδες άλλοι, με αμερικάνικες μαούνες κωλυσιεργούσαν τη ζωή τους. Δεν τους πειράζει όμως. Το ΄χουν συνηθίσει. Να σας πω όμως και τ’ άλλο. Όσο κι να ακούμε στις ειδήσεις ότι μπήκε ένας τρελός και άρχισε να γαζώνει στην πρεμιέρα του Μπάτμαν -ένα  περίπλοκο και άσχετο θέμα για σήμερα- στην Αμερική συνεχίζεις να ‘χεις μια αυξημένη αίσθηση ασφάλειας. Τουλάχιστον, αυτό ένιωσα όσες φορές επισκέφτηκα τη χώρα. Άλλωστε, σε 320 εκατομμύρια δεν θα υπάρχουν και μερικές χιλιάδες τρελοί;  Είναι θέμα αναλογίας.

Ξέρω, ο αυτοματισμός μιλάει για τους ”χαζοαμερικάνους”, που ζουν μεσ’ στην πλύση εγκεφάλου, τα φαραωνικά burgers, την καπιταλιστική χαύνωση, μπλα-μπλα-μπλα. Σιχαίνομαι τις γενικεύσεις. Πες μου μια τέτοια και το ‘χω πάρει το μήνυμα. Δεν έχουμε να πούμε και πολλά ακόμα.

Τεσπά, μετά από ιώβεια υπομονή φτάνουμε κάποια στιγμή στο Μanhattan. Δεν άντεξα άλλο, γυρνάω και λέω στη θεία ”χμμμμ… θεία, να σου πω… δεν κάθεσαι στη θέση μου, να τα πεις και με την ανηψούλα σου που ‘χεις καιρό να δεις, να πάρω εγώ το εργαλείο;” Ειλικρινά, δεν ήθελα να την προσβάλλω αλλά προκειμένου να αρρωστήσω εγώ, ας αγχωθεί εκείνη.

Σόρι, και πολύ άντεξα. 

Όμως η δαρβινική μου επιθετική πολιτική δεν έπιασε τόπο με την πρώτη. Η θεία ”εκεί”. Επέμενε να είναι Τhe Driver.

”Μα πώς;  Δεν ξέρεις το δρόμο, οδηγούν σαν τρελοί στο Manhattan, οι ταξιτζήδες σταματούν όπου θέλουν, θα δυσκολευτείς”, γυρνάει και μου λέει.

Η θεία δεν ήξερε πως είχε να κάνει με μαχόμενο petrolhead που βγαίνει με ταυτότητα στο στόμα όπως οι καμουφλαρισμένοι Βιετκόνγκ με τα φύκια απ΄τις λίμνες.  Μου πήρε κανα δεκάλεπτο γκρίνιας. Τελικά, τα κατάφερα. Yessss!

 Στο Μανχάταν τα ταξί είναι οι κυρίαρχοι της ασφάλτου. Η θεία έλεγε πως κάνουν ό,τι τους καπνίσει αλλά μπροστά στον αθάνατο Έλληνα ταρίφα μοιάζουν με Ουρσουλίνες. Για τον εκπαιδευμένο Έλληνα οδηγό είναι απλά piece of cake…

Βλέπεις, η θεία δεν είχε κατέβει ποτέ στην Ομόνοια, ούτε είχε κάνει σφήνες στο ποτάμι ντάλα μεσημέρι που ο ήλιος ζαλίζει τα ρεφλέξ και τα ντέρτια από το διπλανό subwoofer σε χτυπoύν αλύπητα.

Όποτε την κάναμε ”εισαγωγή” τη θεία (βλ. τη φέρναμε στην Ελλάδα για καμιά εβδομάδα) την πηγαίναμε να φάει ψάρι στη Βουλιαγμένη. Η τελευταία, που πολύ την αγαπάω, είναι σαν Μαντάμ Σουσού σε σχέση με Δραπετσώνα, μπαϊλντισμένη Θηβών, Μιχαλακοπούλου, Λαυρίου.

Η θεία δεν είχε πάρει χαμπάρι απ τον ”πόλεμο” των ελληνικών δρόμων και νόμιζε πως θα πάθω κοκομπλόκο στο Μανχάταν. Μετά απ’ το Βιετνάμ του αναρχικού αθηναϊκού άστεως, η Νέα Υόρκη μοιάζει με πάρκο παιδικής κυκλοφοριακής αγωγής. Και η θεία είχε μείνει στην ονειρική εικόνα της τσιπούρας στη Βουλιαγμένη.

Την επόμενη μέρα πήρα το επάγλου καλλονής Ford με το τιμόνι λαγουδέρα και έφυγα για την Πενσιλβάνια. Έχει μια πίστα εκεί. Τι μία; Ένα κάρο έχει. Kατέληξα στο Pocono Raceway. ‘Ενα χαοτικό κατασκεύασμα που το λένε και ”Tricky Triangle” γιατί είναι μεν οβάλ, όπως και πολλές άλλες, έχει όμως μια δυσκολία εντοπισμού του apex. 

 Ήμουν κι εγώ εκεί. Το σήμα της πίστας με το λεγόμενο ”tricky triangle”. Μια από τις εκατοντάδες που υπάρχουν στην ”παλιοαμερική”

Καθώς καλύπτει τεράστια έκταση, στον ενδιάμεσο χώρο της κυρίως πίστας έχουν δημιουργηθεί υποπίστες (που μπορείτε να δείτε στην παραπάνω φωτό) που τα σαββατοκύριακα είναι κλεισμένες από διάφορα club. Dab.

Την ημέρα που έτυχε να πάω την είχαν ”κλείσει” κάποιοι που ‘χαν έρθει με τους μηχανικούς τους για να τρέξουν με το Porsche Owner’s Club.

Σ’ ένα διάλειμμα του μαθήματος οδήγησης που ‘χα πάει να κάνω με κάτι μονοθέσια, πετάχτηκα μέχρι την άλλη πλευρά της πίστας για να δω πώς είναι. Πήγα με το αυτοκίνητο. Εννοείται. Δεν πας με τα πόδια. Τέτοια είναι η απόσταση απ΄τη μια άκρη στην άλλη.

Περιφερόμουν σαν λιγωμένο κουτάβι γύρω από τα πανάκριβα αγωνιστικά.

Κόλλησα δίπα σε μια RSR. Φουσκωμένη απ’ τα ”αναβολικά”, με τα ”κλουβιά”, τα σλικς και τον αερόψυκτο να γουργουρίζει στο ζέσταμα. Μαγνητικό πεδίο εδώ.

Με πλησιάζει ένας κύριος, πρέπει να ‘ταν γύρω στα 70. ”Τι κάθεσαι και την κοιτάς; Μπες μέσα”, γυρνάει και μου λέει. Ντράπηκα. Δεν μπήκα. Αλλά με τον τρόπο του ήταν σαν να είχα κάνει δέκα γύρους τσάμπα. Μου ‘κανε τρομερή εντύπωση.

Ooops! Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Να σε πλησιάζει ο άλλος; Να σε χαιρετά πρώτος; Να αγνοείται τελείως το Grand Canyon που χωρίζει κατά τρόπο προφανή τα εισοδήματα και τη μεσογειακή μας κουλτούρα;

Ξέρετε τι εκτίμησα περισσότερο; Μια κόσμια συμπεριφορά χωρίς δυσκοίλια πρωτόκολλα. Δεν υπάρχουν αυτά. Κι ο κύριος με την RSR δεν ήταν ο μόνος. Έτσι λειτουργούν στην πλειοψηφία τους.

Ο δικός μου αυτοματισμός έκανε τη σύγκριση με εδώ. Τις προάλλες έτυχε να περάσω από μια πίστα kart εδώ στην Ελλάδα και μερικοί είχαν την αίσθηση πως σου επέτρεπαν να μπεις στα άγια των αγίων. Θλιβερό πραγματικά.

 Σε μια κοινωνία που έχει υμνήσει όσο καμιά άλλη το θεό του χρήματος, μερικοί έχοντάς το κατακτήσει δεν έχουν να αποδείξουν κάτι. Κι ως γνωστόν, υπάρχουν δυο τρόποι για να ξεμπερδεύεις με μια επιθυμία: ή την ικανοποιείς ή τη σκοτώνεις (στο μυαλό σου το δεύτερο). Οι Αμερικανοί τείνουν στον πρώτο δρόμο. Οι βουδιστές μοναχοί στο δεύτερο. Κι οι δυο ”δουλεύουν” 

Η Αμερική είναι μια χώρα, για την ακρίβεια μια ήπειρος, που η απλοϊκότητα δεν την αποκωδικοποιεί. Ανάμεσα στους rednecks του νότου και τα χοντροκομμένα αστεία του Τέξας, στα φωτεινά πνεύματα του San Francisco (μακράν η πιο ”ευρωπαϊκή” πόλη στις Η.Π.Α.), μεταξύ της κακογουστιάς του Vegas και της περιθωριακής ενδοσκόπησης του Kerouak, απ τα σενάρια συνωμοσίας της C.I.A. μέχρι την τρέλα στο Burning Man και από τον Μuhammad Ali μέχρι τις φρακαρισμένες σέχτες χωρούν  εκατομμύρια μίλια. Αν δεν το καταλάβει κανείς αυτό κινδυνεύει να είναι εξαιρετικά αφελής.

Αυτό που έζησα εκείνη την ημέρα στην πίστα το ξανάζησα κι άλλες φορές στη συνέχεια. Στο γκισέ περιμένοντας να πληρώσω, στο Central Park όταν πιάνεις κουβέντα με τους dog walkers (νεατοι που βγάζουν ομαδικά βόλτες τα σκυλιά όσων δεν έχουν το χρόνο γι αυτό), στο εστιατόριο, παντού. Είναι κοινωνικά άνετοι. Δεν ξέρω για παραπάνω, δεν έχουν κουλτούρα βάθους, αγνοούν πού είναι το Κόσοβο αλλά δεν τους παντρεύτηκα κιόλας.

Με ενδιαφέρει στο μέτρο της απλής κοινωνικής συναλλαγής να υπάρχει μια cool, χαλαρή ατμόσφαιρα. Μέχρι εκεί. Δεν θέλω να βρω επιπλέον δεσμούς. Θέλω να μην υπάρχει το αγριεμένο βλέμμα στο ασπράδι που βλέπω εδώ κάθε μέρα. Ζητώ μια αστικού τύπου ευγένεια που λιπαίνει τις σχέσεις των ανθρώπων. Δεν γουστάρω την Ανατολή που κάθονται μεσ’ στη μέση της ερήμου και ρωτάνε για όλο σου το σόϊ μέχρι να ξημερώσει. Και τι σε νοιάζει, ρε φίλε, τι κάνουν σπίτι; Για πόκα θα μαζευτούμε;

Κι από οδήγηση; Πώς είναι στο δρόμο; Χαχα. Καλό. Εννοείται πως στο δρόμο οδηγούν σε κατάσταση πειθαρχημένης λοβοτομής.

Σφήνες, είπες; Θες να δεις αν σου πάνε τα ”βραχιόλια”; Κόντρες;

 Για τόλμα αν είσαι μάγκας

Πού και πού ξανοίγονται σε κανένα φανάρι και μετά βουρ στα φρένα μην τυχόν και υπερβούν τα 60 μίλια. Και είναι τέτοια η συγκίνηση που το ανεβάζουν και σε βιντεάκια στο Tube. Αστεία πράγματα..

Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένας ιδιαίτερα ψαγμένος οδηγοκεντρικός πυρήνας. Στις πίστες βλέπεις τα πάντα. Corvette, MG, Mercedes, φτιαγμένες BMW, μερικοί άρχοντες με ιταλικά, πολλά κλασικά σπάνια κομμάτια που συνυπάρχουν με ένα πνεύμα τύπου ”πάμε να περάσουμε καλά, διάολε..”. Ηang out.

Έτσι ξεσκάνε αυτοί που ξέρουν. Οι αμερικανοί αγαπούν το αυτοκίνητο.

Να θυμήσω τα αναρίθμητα event που γίνονται απ’ το ένα άκρο ως τ’ άλλο; Μήπως το ότι ήταν κυρίως τα αμερικάνικα clubs των πορωμένων Πορσικών που επέμειναν να διατηρηθεί η 911 σε μια εποχή που το Τσουφενχάουζεν είχε αποφασίσει να την ”κόψει” ενόψει της πιο ορθόδοξης αρχιτεκτονικής των 928 και 944;

Ή μήπως να φρεσκάρω τη μνήμη μας καθώς ήταν αυτοί οι μόνοι που επέμειναν και κατάφεραν να πείσουν το M-Division της BMW να τοποθετήσει χειροκίνητο κιβώτιο στη Μ5 σαν δεύτερη επιλογή σε σχέση με το SMG, αποκλειστικά για την αμερικάνικη αγορά;

Αν υπάρχει μια αγορά που ακόμα επιμένει στο χειροκίνητο είναι η αμερικάνικη. Όχι η ευρωπαϊκή. Και να φανταστεί κανείς πως είναι οι τελευταίοι που ξέμαθαν από την ατροφία του αριστερού ποδιού.

Φυσικά στην πλειοψηφία τους ως οδηγοί είναι ράθυμοι. Θα ‘λεγα φοβικοί. Προτιμώ, ωστόσο, κάποιον ράθυμο και φοβικό που πηγαίνει αργά δεξιά -όσο κι αν τον βρίζω καθώς τον προσπερνάω- από έναν ξερόλα που πάει με χίλια και είναι εν δυνάμει serial killer. Κι οι δυο είναι επικίνδυνοι. Ο δεύτερος όμως θα πάρει περισσότερους παραμάζωμα λόγω φόρας. Το μη χείρον βέλτιστον.

 Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να κάνω κάποια στιγμή το coast to coast. Με ένα νοικιάρικο αλλά κάτι καλό. Να ξεκινήσω απ’ την ανατολική ακτή και να φτάσω στο Pacific Coast Highway που κατεβαίνει τη δυτική. Να φάω τη σκόνη, τα burgers, το δρόμο. Αν έχω και καλή παρέα ακόμα καλύτερα. ”Ψήνεται” κανείς;

 Δεν θέλω αγιογραφίες. Δεν με νοιάζουν τα στερεότυπα. Δώστε μου δρόμο. Όπως αυτόν, το Pacific Coast Highway, μέρος του California State Route 1, που κατεβαίνει το West Coast

Λοιπόν. Αντιφατική Αμερική. Άδικη και προστατευτική, συνωμοτική και ανεκτική, σέξι και πουριτανή, φιλοχρήματη και φιλανθρωπική, υπέρβαρη και χωρίς γλουτένη, βασανιστικά cool. Να σ’ αγαπούν ή να σε λοιδορούν;

I love this game.

Photo:Google