Το Williams που έφυγε για το βορρά

Μια γυναίκα που αγαπάει την αυτοκίνηση γράφει για μια ανέλπιστη συνάντηση με ένα εμβληματικό FWD.

Έλεγα να μην κάψω άλλη βενζίνη απόψε. Ήδη τα χιλιόμετρα ήταν πάρα πολλά, ίσως πάνω από 700.

Η κούραση άλλη τόση, ένιωθα τα χέρια και  τα πόδια μου να συνεργάζονται πλέον μηχανικά με το μυαλό.

Ἀραξα πιο αργά απ’ ό,τι έπρεπε στη δεξιά λωρίδα και χάζευα τα φώτα της εθνικής.

Συνέχισα στο δρόμο μου. Είχε πέσει και για τα καλά η νύχτα -σε λίγο ξημέρωνε βασικά- έκανε και την εμφάνισή της αυτή η ομίχλη που κάνει τα τοπία να μοιάζουν σαν από ταινία. Λέω ”μια χαρά είμαστε”.

Πάντα μου άρεσε το ταξίδι τη νύχτα. Νύχτα και μεσοβδόμαδα.
Δρόμοι σχεδόν άδειοι. Και το ”σχεδόν” το χαίρεσα καλύτερα απ’ το ”τελείως”.

Γιατί κάπου-κάπου, κάτι σου κεντρίζει το μάτι, κάποιον ακόμα ξενύχτη που βγήκε να ξελαμπικάρει θα πετύχεις να ”παίξετε”, ξέρεις, από αυτούς που στο πίσω τζάμι του Yaris τους έχουν ένα ”Παιδί στο αυτοκίνητο” και στο φανάρι φεύγουν εκείνες τις ώρες σπινάροντας τα λάστιχα. Χωρίς παιδί στο αυτοκίνητο… 
 

Ή έναν τύπο, ας πούμε, που μόλις άφησε το κορίτσι του στο σπίτι και έχει τα ζοχάδια του και πατάει το Golf ανεβαίνοντας το ”ποτάμι” για να ξεδώσει που δε θα κοιμηθούν μαζί απόψε.

Έχει ωραίες στιγμές η νύχτα στο δρόμο.

Βγήκα να πάρω καφέ στα Flo κάπου πριν τη Σκάλα Ωρωπού.
Στο πάρκιν άλλα δυό αυτοκίνητα. Και τότε το είδα.

Ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο το είχα φανταστεί. Πιο φαρδύ!
Μα πόσο υπέροχα αντανακλούσαν το φως αυτές οι χρυσές Speedline.

Θεέ μου, χάζεψα. ”Σύνελθε”, είπα μέσα μου.
Με τα φουσκώματα στους θόλους, το άνοιγμα στο καπό για να παίρνουν ανάσες  τα 147 άλογα. ”Σύνελθε”, λέμε.

Κι αυτό το μπλέ… Sports Blue ή Μοnaco Blue; Μήπως καταλάβαινα κιόλας από τις αντανακλάσεις;
Αλλά αυτό το πλάσμα μπροστά μου δεν είχε ηλιοροφή. Άρα Sports Blue it is. Οh, whatever…

Nαι, ναι… Η πρώτη φορά που είδα Williams από κοντά.
Μέχρι τότε διάβαζα γι αυτό. Άκουγα γι αυτό.
“Βest chassis ever made”, “ Best hot-hatch ever” και άλλοι πηχαίοι τίτλοι στα περιοδικά που διαβάζαμε.

Aκόμα και τώρα, στις μέρες μας ανάλογους διθυράμβους.
Για να τα λένε όλα αυτά, δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν!

Κοιτούσα και ξανακοιτούσα, άγγιζα, έψαχνα, μπρος, πίσω, πόρτες, λάστιχα, το ρόμβο, τις ζάντες, έσκυβα από κάτω.
Νόμιζα οτι τέτοια ώρα ήμουν ανενόχλητη να κάνω ό,τι θέλω.
Νόμιζα ότι αν είχε τα κλειδιά στη μίζα θα το έκανα και βόλτα..
Πόσο ήθελα να το κάνω ΜΙΑ βόλτα…

Πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα και μετά θυμήθηκα ότι είχα έρθει για να πάρω καφέ, τον τρίτο στη σειρά εκείνης της αποφράδας μέρας, για να αντέξω και τα υπόλοιπα χιλιόμετρα που είχα μπροστά μου.

Με μισή καρδιά το άφησα πίσω.
Αν κάπνιζα, εκείνη ήταν Η στιγμή για να ανάψω ένα.

Πήγα, πήρα το διπλό μου τον εσπρέσσο, και ήμουν αποφασισμένη να μην του ρίξω ούτε μια ματιά.
Μα απέτυχα..

Ένα τελευταίο βλέφαρο, ένα νεύμα και μπήκα στο Meganάκι μου. Που είμαι σίγουρη οτι είχε ζηλέψει γιατί μου έκανε τσαλίμια ο μεταβλητός και δεν πήρε με την πρώτη. ”Τι ψυχή είσαι και συ”, σκέφτηκα..

Ο δείκτης της βενζίνης ήταν κάπου στη μέση, μας έβγαζε να πάμε μέχρι Γιάννενα μια βόλτα.
Προς το παρόν όμως, έπρεπε να πάρω μετα από καμιά τριανταριά χιλιόμετρα, την έξοδο προς Χαλκίδα.

Σε τρεις ώρες έπιανα δουλειά.
Αφηρημένη, έπινα γουλιές από τον παραδόξως πολύ ωραίο καφέ μου.

Και δίπλα μου εμφανίζεται το Clio. Έτσι απλά. Χαμογελάει ο κυριούλης που το οδηγούσε. Μόνος του, όχι σε μένα.  Αααα, λέω…Τhat’s what they are talking about.

Επιταγχύνει και ακούσια ακολουθώ…160, 170, 190, φτάσαμε και 195. Χορεύουν τα Renault και είναι μόνα τους.

Σκέφτηκα κάποια στιγμή να του παίξω τα φώτα, να βγούμε στην άκρη. Όμως τελικά είπα να μη χαλάσω τη στιγμή.

Έστριψα στο δρόμο μου, το Williams έφυγε για το βορρά.
Σκέψεις. Ακέφαλες, βαριές.
 

Τι ωραία που είναι να Οδηγείς. Και άμα το αμάξι έχει και ένα RS να το συντροφεύει στο τέλος, ακόμα πιο ωραία.

Κοπελιά, μαζέψου. Σε δυό ώρες πρέπει να είσαι στα Jumbo! Οh, well.

Photo: Flickr